THE NEW ROSES

Pretentieloos rocken, de vuist in de lucht, luidkeels met de songs meebrullen. Soms is dat weleens nodig, zeker in deze roerige tijden. En maak je geen zorgen over de juiste soundtrack, daar hebben The New Roses met hun inmiddels al vijfde album voor gezorgd. De Duitse band met zanger/gitarist Timmy Rough als voornaamste songleverancier schreef doelbewust een happy album met adrenaline-gedreven songs die je vlotjes 35 jaar terug in de tijd schoppen. Hier en daar kleurt zelf een countrytintje het fleurige palet en dat doet ons dan weer denken aan een stelletje cowboys dat na een zware dag het glas heft in een morsige saloon. Plezier maken is hier de boodschap, weg van de besognes van alledag. Dat hoor je al meteen als opener ‘My Kinda Crazy, een stadionrocker waarvan je dacht dat die vandaag niet meer geschreven wordt, uit de boxen dendert. Met een fijnzinnig bluesy ondertoontje, gelardeerd met een stukje oude John Cougar Mellencamp, je wordt er instant blij van. Ook een song zoals ‘All I Ever Needed’ neemt een duik in hetzelfde bad, maar stelt het volume en snelheid naar beneden bij om uit te monden in een semi-ballad waar Timmy Rough alles uit de kast haalt en vocaal een topprestatie levert. ‘The Usual Suspects’ is het schoolvoorbeeld van pure good time rock-‘n-roll en dat is precies wat de band met deze plaat wil brengen. ‘Warpaint’ doet onverwijld denken aan de eerste plaat van The New Roses die in 2013 verscheen en meer de hardrockrichting uitging. En ook dat is bewust gedaan, al is de terugkeer van riff-master Dizzy Daniels daar nu ook weer niet vreemd aan. ‘1st Time For Everything’ is van hetzelfde laken een pak en rechtvaardigt de vergelijking met een prille Bon Jovi, terwijl ‘Sweet Gloria’ dan weer de boogiekant opdraait. ‘Sweet Poison’ is dus allesbehalve een vernieuwende plaat, maar het is allemaal wel verdomd goed gedaan. Hoed af voor die nieuwe rozen.