THE OCEAN

Soms zijn spontane ideeën of ingevingen het leukste. Neem nu ‘Holocene’, het negende album van het Duitse collectief The Ocean. Zo’n beetje alles aan het album was ongepland, niet in de eerste plaats het album zelf. Dat kwam eigenlijk per toeval tot stand, doordat toetsenist Peter Voigtmann wat ideeën die hij had stuurde naar meesterbrein Robin Staps. Staps raakte vervolgens zo geïnspireerd, dat hij ze ‘oceanificeerde’ en er een album ontstond dat gerust paste onder de vlag van The Ocean. Muzikaal gezien vond het schijfje wat dat betreft dusdanig goede aansluiting bij de tweede helft van voorganger ‘Phanerozoic II: Mesozoic/Cenozoic’ uit 2020, dat de heren besloten om ook deze nieuwe plaat te laten vallen onder de op paleontologie geïnspireerde reeks, die de band met ‘Precambrian’ in 2007 had ingezet en in 2018 en 2020 opvolgde met respectievelijk ‘Phanerozoic I: Palaeozoic’ en het eerdergenoemde ‘Phanerozoic II’. Maar met die plaat was de band al aanbeland bij het einde van de geologische tijdvakken, want diens afsluitende track ‘Holocene’ besloeg natuurlijk het huidige tijdperk waarin we leven. Wat doe je dan als band? Juist, dan ga je dat ‘Holocene’-tijdperk nóg verder uitdiepen en dat is precies wat de Duitsers hier gedaan hebben. Ondanks dat het schijfje volgens Staps zelf misschien de minst conceptuele plaat uit de discografie van de band is, doet dat niets af aan de kwaliteit. Het is misschien een vrij ingetogen plaat geworden die met zijn focus op ‘dark electronic’ muzikaal gezien zoals gezegd naadloos aansluit op de tweede helft van ‘Phanerozoic II’, maar eigenlijk maakt het niet uit wat de band doet: The Ocean levert altijd kwaliteit en ‘Holocene’ is daarop zeker geen uitzondering. Met kunde en vakmanschap is alles weer minutieus in elkaar gezet, tot aan de ondersteunende blazerssecties toe. Opvallend is dat de band met tracks als opener ‘Preboreal’ en het rustige ‘Sea Of Reed’ heel gestaag opbouwt naar wat het daadwerkelijke epicentrum van de plaat is en dat maakt de impact van het nummer ‘Unconformities’ alleen maar groter. Als ‘pièce de résistance’ doet die track precies wat hij moet doen, mede dankzij een fantastische gastbijdrage van zangeres Karin Park en een explosie van aardse krachten, die richting het einde van het nummer loskomen. Met ‘Holocene’ sluit de band de cyclus over paleontologie af. Wat mij betreft wederom op sterke wijze, al zullen fans van de band verdeeld zijn over wat nu het beste werk van de groep is. En dat is juist ook weer het mooie van The Ocean. Tegelijkertijd zijn we enorm benieuwd naar hoe de toekomst er voor The Ocean nu uit gaat zien, nu ‘Holocene’ een einde en daarmee automatisch een nieuw begin markeert. En dat is precies wat het artwork op treffende wijze representeert.