THE OLD DEAD TREE

Progressieve donkere metal is een moeilijk beestje. Want aan de ene kant is de inhoud zwaarmoedig en bleek, terwijl de muziek aan de andere kant avontuurlijk en groots wil zijn. Uit wrijving kunnen mooie zaken groeien, maar voor mij persoonlijk pakte bij het Franse The Old Dead Tree de mayonaise nooit echt. Er is geen enkele twijfel dat deze mannen hun instrumentenbeheersing onder de knie hebben, en dat ze er niet voor terugdeinzen om een uitdagend stuk muziek te schrijven. En soms, zoals bij het meerstemmig opbouwende ‘Luke’ wordt er ook daadwerkelijk vuurwerk gemaakt. Maar even vaak heb ik het idee dat ik naar ingewikkelde, maar emotioneel wat vlakke liedjes luister. Af en toe is de emotie zodanig zwaar dat zanger Manuel zijn gewone stem en grunt inwisselt voor een Muse-achtige falsetstem, op dat moment zijn ze me finaal kwijt. Maar omdat mijn grootste bezwaar is dat ik ‘het niet voel’, kan het heel goed zijn dat het bij iemand anders wél pakt. Ik kan me bijvoorbeeld voorstellen dat een Opeth-fan die zijn ziel nog niet helemaal verloren heeft aan jaren 70 progrock hier veel moois in kan vinden.