THY ART IS MURDER

Nadat frontman CJ McMahon publiekelijk zijn excuses aanbood voor de anti-trans reactie die hij in augustus van dit jaar gaf op een video op Instagram, leek de rust in het Thy Art Is Murder-kamp weer te zijn teruggekeerd en kon rustig vooruit worden geblikt op de naderende release van het nieuwe album ‘Godlike’. De uiteindelijke verschijning van deze zesde telg werd dan wel met een week uitgesteld, maar werkelijk niemand kon voorzien wat er op de dag van release – 22 september jongstleden – gebeurde. Zelfs frontman CJ McMahon niet. Terwijl hij zelf op sociale media vol enthousiasme informeerde wat ieders favoriete nummer van de plaat was, moest hij bijna gelijktijdig op de bandpagina lezen dat hij alsnog uit de band gekickt was. Maar dat bleek nog zeker niet alles te zijn…

McMahon gold natuurlijk al langer als een moeilijk persoon. In 2015 stapte hij uit de band om na een pauze van 2 jaar terug te keren. Gitarist Andy Marsh gaf na zijn terugkeer in een interview met Rock Tribune aan dat de originele lezing dat McMahon een stap terug had gedaan vanwege financiële uitdagingen niet de daadwerkelijke reden was: ‘Laten we het er op houden dat drugs niet best zijn’, verklaarde Marsh toen tegenover ons. Over de terugkeer van McMahon zei hij: ‘We wilden zeker weten dat CJ de noodzakelijke stappen aan het zetten was om zijn eigen problemen op te lossen, vóór hij zich weer bij ons zou voegen. Het kostte heel veel tijd en inzet vanuit beide kanten, maar we zijn heel blij dat het hem gelukt is om tot oplossingen te komen. Was het hem niet gelukt om zijn leven op de rit te krijgen, dan was de kans groot dat Nick Arthur (frontman van Molotov Solution, die tijdelijk als vervanger had gefungeerd – BN) zich definitief bij de band had gevoegd.’

De bom barstte uiteindelijk dus alsnog, en gruwelijk hard ook. Sowieso is dat niet gek, want de uitlatingen van McMahon staan haaks op het wereldbeeld dat Marsh, verantwoordelijk voor het gros van de teksten, nastreeft. Maar wij hebben gezien de voorgeschiedenis zo het donkerbruine vermoeden dat het niet enkel met de opmerking van McMahon op die video te maken heeft, maar dat er veel en veel meer speelde, wat wij nu gewoon nog niet weten. De band ging immers nog een stap verder dan enkel op bizarre wijze afscheid nemen van hun frontman. Achter McMahon’s rug om hadden de overige bandleden heimelijk besloten dat de vocalen van McMahon op ‘Godlike’ in alle haast geschrapt en opnieuw opgenomen moesten worden, ditmaal met Tyler Miller van Aversions Crown achter de microfoon. Ook voor McMahon moet dit als gigantisch achterbaks hebben gevoeld. En juist hierdoor komt het dat er inmiddels twee versies van ‘Godlike’ in omloop zijn: op streaming services hoor je Miller – heel eerlijk: absoluut niet onverdienstelijk - zijn ding doen, op de eerste fysieke persingen van het album zelf is natuurlijk nog steeds McMahon te horen. Het zullen collector’s items worden, als die het al niet zijn. Het is als vanzelfsprekend ook Miller die op het moment van schrijven – amper een week nadat McMahon de deur werd gewezen – door Europa tourt met de band.

Maar goed, laten we heel deze absurde soap maar even snel vergeten en eindelijk eens focussen op de muziek van ‘Godlike’, want het mag gezegd worden: Thy Art Is Murder is als goede wijn. Met de jaren lijkt de deathcore van het vijftal (of is het nu een viertal?) dat Sydney, Australië, als thuisbasis heeft straffer te worden. Op deze zesde langspeler doet de band precies waar het goed in is: lompe, zware, maar goed onderlegde en maatschappijkritische deathcore voortbrengen. Producer Will Putney – zelf actief in Fit For An Autopsy – lijkt daarbij als een zesde bandlid te fungeren en is ook nu weer van de partij. Met ‘Destroyer Of Dreams’ opent de band in de beste Thy Art Is Murder-traditie: je hoort direct dat hier de Australiërs aan het werk zijn. Op ‘Blood Throne’ wordt aanvankelijk een tandje bijgezet, maar de track groovet uiteindelijk een lekker eind weg. Met de woorden ‘Join Me In Armageddon’ opent frontman CJ McMahon – of Tyler Miller, afhankelijk dus van welke versie je hoort - de gelijknamige track, vol blackened death metal. Hoewel alle tracks gekenmerkt worden door dat onmiskenbare Thy Art Is Murder-geluid, probeert de band heel voorzichtig wat nieuwe gronden te verkennen. Met de rustigere opening van ‘Everything Unwanted’ (let op: de band gaat weer snel als vanouds tekeer), het tjokvol blastbeats gepropte blackened death-nummer ‘Anathema’ en het van elektronica voorziene ‘Bermuda’ bijvoorbeeld.

Maar nog steeds levert Thy Art Is Murder precies wat je van de band verwacht: niet meer, maar zeker ook niet minder.  Thy Art Is Murder is natuurlijk al jaren niet meer weg te denken uit de deathcore-scene en met een album als ‘Godlike’ verandert aan die situatie helemaal niets. Wat mogelijk wél iets verandert, is heel het gebeuren rond McMahon, want veel fans pikken het ‘woke-gedrag’ van de band gewoonweg niet. Een schoonheidsprijs verdient de band er ook absoluut niet mee. Met dit album dan weer wél. En eerlijk is eerlijk: zelfs met én zonder McMahon.