TORN FROM OBLIVION
Transcend
‘Once Bitten, Twice Shy’. Het is niet alleen een bekend Engels gezegde, maar het werd ook onsterfelijk gemaakt door de (solo)debuutsingle van Ian Hunter (zanger van Mott the Hoople) én de mannen van Wham! in de hit ‘Last Christmas’. In de tussentijd is het ook de titel geworden van een track van het uit Eindhoven afkomstige Torn From Oblivion. Daar stopt overigens ook wel direct de overeenkomst met zowel de originele song als het uiterst bekende popduo, want Torn From Oblivion is niet voor de tere zieltjes die met een gebroken hart een eenzame Kerst tegemoet gaan. Integendeel, de modern klinkende en venijnige deathcore met hardcore-invloeden op een bedje van elektronica is er eerder voor de wraakzuchtige psychopaat die zijn foute kersttrui besmeurt met het bloed van zijn bedriegende lief, die nu met een gebroken nekje de witte sneeuw rood doet kleuren. Torn From Oblivion laat er wat dat betreft bepaald geen gras over groeien op deze derde EP, genaamd ‘Transcend’. Al direct vanaf opener ‘Ill Fate’ hoor je een band aan het werk die moeiteloos en vol overtuiging eerdergenoemde genres aan elkaar rijgt en dat doet met fijne breakdowns, zoals in het overtuigende ‘Banshee’. De elektronica geeft het geheel een modern en soms zelfs futuristisch klinkend geluid, waardoor het meer dan eens lijkt alsof je naar een scifi-film zit te kijken. Frontman Mees Stevens valt daarbij in positieve zin op: zijn vrij hoge screams zijn een genot om naar te luisteren. Voor het sterke en van cleane vocalen voorziene ‘Portrait Of Empty Faces’ zocht de groep de samenwerking op met de landgenoten van Sugar Spine, terwijl For I Am King mocht aantreden voor afsluiter ‘FRAUD!’ Af en toe mogen er tussen de breakdowns door misschien iets meer hooks geplaatst worden, want zo catchy als ‘Last Christmas’ is het allemaal natuurlijk niet. Gelukkig ook maar, trouwens. Torn From Oblivion heeft met ‘Transcend’ – een EP over groei, iets wat de band overduidelijk heeft doorgemaakt - simpelweg een professioneel klinkende EP afgeleverd, die internationaal mee kan en derhalve niet in de vergetelheid hoort te verdwijnen. Een knappe prestatie voor een band die pas een jaartje of drie meegaat.
