VILDHJARTA

Het voelt als gisteren dat er een nieuw album van Vildhjarta verscheen. En toch dateert voorganger ‘måsstaden under vatten’ – destijds overigens pas de tweede plaat van de Zweden en de eerste in 10 jaar tijd – alweer van 2021. Dat gevoel komt wellicht doordat je op de albums van Vildhjarta behoorlijk lang kunt kauwen, terwijl het allerminst bubblegum is. Integendeel, Vildhjarta is eerder runderkophuid, waar doorgaans honden urenlang hun tanden op kunnen slijpen. Niet alleen omdat Vildhjarta het zich er qua speelduur niet eenvoudig van afmaakt, maar juist ook omdat de übertechnische, progressieve en in het verlengde van Meshuggah liggende metal zich nu eenmaal niet eenvoudig laat verteren. Voor menigeen is dit dan ook een plaat die over zal komen als één grote bak herrie en chaos, zonder structuur. Voor liefhebbers ligt dat anders: voor hen is het juist weergaloos en zijn het telkens weer andere passages die bij elke luisterbeurt de aandacht naar zich toetrekken. Op ‘+ byta ut alla stjarnor pa himlen mot plustecken +’ (vrij vertaald betekent dat ‘waar het bos zingt onder de eeuwige dennenbomen’) schiet de band uit de startblokken met een instrumentaal hoogstandje, waarna met ‘+ Två vackra svanar +’ de volle en bij vlagen onnavolgbare potentie van Vildhjarta weer heerlijk aan de oppervlakte komt. Luisteren is geloven, want omschrijven wat de band je hier precies voorschotelt, valt niet mee. Daarvoor is het té onnavolgbaar, te onvoorspelbaar én te onvoorstelbaar. Drummer Buster Odeholm verdient daarbij een extra plekje in de spotlights, want wat die gast de laatste jaren met zijn bands Humanity’s Last Breath, Thrown en dit Vildhjarta klaarspeelt, is ongekend. En dan hebben we het nog niet eens over het (productie)werk dat hij verricht voor andere bands. Persoonlijk geef ik nét de voorkeur aan voorganger ‘måsstaden under vatten’ boven dit album, omdat die schijf net wat meer hooks bevat. Maar desalniettemin daagt Vildhjarta – sinds het recente vertrek van gitarist Daniel Bergström zonder leden van de originele line-up – ook met ‘+ byta ut alla stjarnor pa himlen mot plustecken +’ de huidige status quo weer flink uit. De band grijpt het vast, slingert het rond, zet het ondersteboven en laat het alle hoeken van de kamer zien. Iemand nog een stuk runderkophuid?