VIO-LENCE

Dit is geen EP maar een tijdmachine … Laat je meevoeren naar het midden van de jaren 80 en de rijzende Bay Area Thrash scene, met deze terugkeer van het legendarische Vio-Lence. Tussen 1985 en 1993 zetten ze een drietal aardige platen op hun naam. Deze EP bevat hun eerste nieuwe nummers sinds 30 jaar. De heren geven de fans precies wat ze willen. De riffs van Phil Demmel (ex-Machine Head) zijn furieus en strak. Je hoeft maar naar ‘Let The World Burn’ te luisteren, om te bekennen dat Phil een wervelende gitarist is en een verlies voor Machine Head. De vocalen van Sean Killian zijn een beetje staccato en rauw zonder aan verstaanbaarheid in te leveren. Originele drummer Perry Strickland is het nog niet verleerd en de kwaliteiten van de nieuwelingen, in de persoon van gitarist Bobby Gustafson (ex-Overkill) en bassist Christian Olde Wolbers (ex-Fear Factory), staan natuurlijk buiten kijf. Alle vijf de nummers zijn uiterst geschikt voor een fijne moshpit op grote festivalweides. Ik kan mijn hoofd niet stilhouden bij een nummer als ‘Gato Negro’ en zie al voor me hoe de langharige gasten met battle jackets op elkaar inbeuken. Het is niet vernieuwend of inventief, het staat echter wel als een huis voor wat het is. De productie is wat beter dan op hun eerste albums, wat niet ten koste gaat van de energie en het luisterplezier alleen maar ten goede komt. Fijne thrashplaat. De heren kunnen het nog.