VOLUMES

Volumes is na 4 jaar terug. Met ‘Sidewinder’ en ‘Bottom Dollar’ opent Volumes de nieuwe plaat hard, genadeloos en bovenal djenty. Het zijn twee haast identieke songs, maar het is vooral geen voorbode van hoe de rest van het album klinkt. Met ‘Bad Habit’ komt er bijvoorbeeld veel meer soul in, niet in de laatste plaats door de vocalen van Mike Terry. ‘Adrenaline’ is wat rustiger – hier lijkt zowaar een heel andere band aan het werk te zijn dan in die twee openingstracks –, terwijl ‘California’ doet verlangen naar een zomer in Hollywood. Niet verrassend als je weet dat dit gezelschap uit Los Angeles komt. ‘Dream’ is ongekend catchy en nestelt zich snel in je hoofd, iets wat zeker niet geldt voor elke track van ‘Mirror Touch’. Daarvoor opereert de band te veel op het snijvlak van djenty metalcore en nummers die eerder een popstructuur volgen. Daarbij gaat het soms richting het ene, dan weer naar het andere en het geluid bevindt zich regelmatig daar tussenin. Volumes opereert heden ten dage als een viertal, met naast Terry ook Michael Barr op zang, Raad Soudani op bas en Nick Ursich op drums. Oorspronkelijke gitarist Daniel Braunstein was bovendien opnieuw betrokken bij de plaat als songschrijver en producer. Het probleem bij Volumes is voor mij altijd dat de productie en riffs nogal kil en afstandelijk over komen. Ondanks dat met name Terry voor wat soul zorgt, mist ik regelmatig toch een echte ziel in het materiaal van ‘Mirror Touch’. En dat terwijl ‘Mirror Touch’ verwijst naar het neurologisch verschijnsel dat iemand zelf een aanraking kan voelen wanneer hij een ander persoon aangeraakt ziet worden. Je zou hopen dat het album bij je binnenkomt zoals het de bandleden wellicht heeft geraakt tijdens het maken ervan. Dat doet het hier in ieder geval zeker niet altijd, maar dat doet verder niets af aan de intenties, muzikale talenten én kwaliteiten van Volumes, die er heus wel zijn.