WAGE WAR

Op het vijfde album van Wage War hoor je een band die harde groovy riffs en dansbare breaks brengt, maar ook radio friendly en routineus is. ‘Stigma’ is gemaakt door een groep die verder borduurt op z’n succesformule. De productie zit enorm strak en gepolijst. Het past perfect bij de songs die dansbaarder zijn dan ooit zonder hun metalcore-vibe te verliezen. Opener ‘The Show’s About To Start’ en opvolger ‘Self Sacrifice’ zijn daar perfecte voorbeelden van. Je wil headbangen, moshen, dansen en gewoon gáán. Met breakdown-lyrics zoals ‘Side to side, wall to wall’, ‘dance with the devil, deal with the reaper’ en ‘I got a white knuckle grip and an axe to grind’ bewijst de band nog steeds de koning van de callouts te zijn. ‘Stigma’ luistert heel makkelijk, wat mede komt omdat het allemaal iets meer poppy klinkt. De ballad ‘Magnetic’ is daar het ideale schouwstuk voor. Helaas klinkt dit te geforceerd om diepgaand te zijn en is het een flauw afkooksel van wat deze band kan. Ook andere trage songs zoals ‘Blur’, ‘Hellbent’ en ‘Is This How It Ends’ (ja, ’t zijn er nogal wat) zijn vaak te slap om emotioneel over te komen. Met vroegere slowburners zoals ‘Gravity’ en ‘Circle The Drain’ heeft Wage War al meer dan eens bewezen een prachtige ballad te kunnen schrijven, maar op ‘Stigma’ staan ze niet. Gelukkig komen de heavy hitters wél lekker binnen. ‘Nail5’ is ook na tientallen luisterbeurten nog een garantie op nekklachten voor morgen en ‘Tombstone’ mag mee in de categorie van grand cru metalcore. De eindriff in die laatste song klinkt heel Rage Against The Machine, een invloed die wel vaker bovenkomt en wérkt. Ook electronica heeft een meer prominente rol op deze plaat en zorgt ervoor dat naast je hoofd ook je heupen de nodige workout krijgen. ‘Happy Hunting’ is lekker, maar trekt te hard op ‘When Worlds Collide’ van Powerman 5000. Alles samen heeft Wage War weer enkele mooie stukken toegevoegd aan z’n repertoire, maar slopen ze iets minder muren dan hun voorgangers. Met z’n twee zangers heeft elke song een distinctieve Briton Bond-vibe (rauw en hard) of een Cody Quistad-vibe (melodieus en harmonieus), maar er is weinig kruisbestuiving tussen beiden. Enkel op ‘In My Blood’ is de verdeling geslaagd evenredig. Dit is absoluut geen zwak album, maar mogelijks wel het minste geheel dat WW al heeft voortgebracht. Geen nood, want ook een ‘slechts’ degelijke Wage War staat garant voor goede oorlogsvoering en catchy metalcore.