WHITECHAPEL

Met hun nieuwe album wil Whitechapel brutaliteit brengen zonder compromissen die veel meer aanleunt bij hun begindagen. Daar slagen ze zeer goed in én ze maken ook gebruik van al hun kennis en kunde die ze doorheen de jaren hebben verzameld. Dat betekent dat je consistent hoogstaand gitaargeweld krijgt dat zowel meedogenloos brutaal is als interessant creatief. Opener ‘Prisoner 666’ begint met een lekker lang aanzwellende intro die ontploft richting een essentiële deathcore-track. ‘I bear the number 666’ is de eerste growl die je van je sokken blaast. Laat ze maar uit voor de rest van de rit. Deze conceptplaat ziet een kwaadmoedige cultleider zijn sekte uitbouwen. Hun doel is om een hels portaal te openen door te zondigen tegen de zeven hoofdzonden. Phil Bozeman kruipt als vanouds in de rol van kwaadaardige verteller van gore rituelen en ziekmakende gedachtes. De teksten zijn helaas niet de meest originele ooit. ‘F*ck them all, let them die’ is op ‘Diabolic Slumber’ een voorbeeld van een gratuite haatboodschap die gelukkig wél goed doormept. De vocale kracht van Bozeman steelt opnieuw de show. Hij lijkt dieper dan ooit te gaan met growls die uit de koudste kerkers komen. Het titelnummer ‘Hymns In Dissonance’ brengt wat meer snelheid en chaos in de mix en vergeet ook niet om een heerlijk beukende breakdown af te leveren. ‘A Visceral Retch’ is grotesk met lange uitgerokken kreten. De Cannibal Corpse-invloeden in het gitaarspel zijn duidelijk. Doorheen dit geheel vinden we heel wat uiteenlopende invloeden terug. Naast duidelijke death metal zijn er ook vleugjes thrash en punk goed merkbaar. ‘The Abysmal Gospel’ brengt dit alles het schoonst samen, incluis solo’s en snelheden die enorm aan Slayer doen denken. Alles klinkt nog steeds Whitechapel, maar is veelzijdig genoeg om niet te gaan vervelen. ‘Hate Cult Ritual’ gaat over de zonde van woede en klinkt exact zoals dat zou moeten. ‘Bedlam’ is de lage stomper van de plaat en doet me glimlachen van viezigheid. De Amerikaanse heren hadden een duidelijke visie voor ogen en hebben deze professioneel uitgewerkt. ‘Mammoth God’ is pure death metal, afsluiter ‘Nothing Is Coming To Any Of Us’ het grootste epos. Het begint loeihard en vloeit over tot een harmonieuze melodie die zeer schoon instrumentaal eindigt. Ideaal om je ogen bij te sluiten en de finale cirkel van de hel te accepteren. Satan pinkt een traantje weg.