WINTERFYLLETH

Als fan van snelle, epische black metal is het toch altijd uitkijken naar nieuw werk van Winterfylleth. Na 4 jaar stilte wordt deze doorbroken met een erg sterk, achtste werkstuk. ‘The Imperious Horizon’ is bijna een uur lang (zonder de bonus songs!) en brengt ons alles wat we van de band uit Manchester verwachtten. De invloeden van Emperor, Drudkh of Primordial zijn nog steeds onmiskenbaar aanwezig, maar Winterfylleth maakt zich dat alles eigen en plaatst het in een duidelijk Anglo-Saksisch kader. Intense en opzwepende ritmes en striemende riffs jagen de boel lekker op, maar even vaak wordt de voet van het gaspedaal genomen en krijg je volop de kans om te genieten van een sterk staaltje sfeerschepping. Soms gebeurt dat door het integreren van een ambient partij aan toetsen zoals in intro ‘First Light’. Even vaak gebeurt dat gewoonweg ‘the metal way’, door een slepende doom passage op de voorgrond te schuiven of door gewoonweg met heerlijk meeslepende gitaarmelodieën de atmosfeer te benadrukken. Het veelvuldig gebruik van heroïsche samenzang, iets wat al jaren een bepalende factor was, is hier minder van toepassing. Wellicht heeft dat echter te maken met de hele conceptuele achtergrond van ‘The Imperious Horizon’, die inpikt op ‘de toch wat ongezellige actualiteit’ en de doemstemming die over de wereld hangt vanwege conflicten die wel eens flink zouden kunnen escaleren. Niet dat het één en al kommer en kwel is,  daarvoor zit er vaak toch iets teveel schoonheid en weemoed in de songs vervat. Het neemt niet weg dat het allemaal toch wat bitsiger klinkt dan op vorige albums. Oh, wat betreft mijn opmerking over de muzikale invloeden van het vijftal, menen we toch zeggen dat ‘In Silent Grace’ een ferme Primordial-stempel draagt… al is dat dan vooral omdat niemand minder dan AA Nemtheanga zelf de zang voor zijn rekening nam. Op de ‘deluxe’ versie van het album zal overigens een ‘AA Nemtheanga solo version’ van deze song te vinden zijn, evenals een cover van Emperors ‘The Majesty Of The Night Sky’.