Begin jaren negentig was muzikaal multitalent Arjen Lucassen gestart met verschillende projecten: een soloalbum, een progressieve rockopera en een rockalbum. Rond deze tijd zag hij vocalist Robert Soeterboek live optreden met Bodine, zijn voormalige heavy metal band uit begin jaren tachtig. "Zijn zang maakte echt indruk op mij, en dat gebeurt niet vaak!", herinnert Lucassen zich. “Hij had de uitstraling en het stembereik van zangers zoals David Coverdale en Robert Plant. Toen we erachter kwamen dat het op het persoonlijke vlak ook klikte tussen ons, besloten we om samen te werken aan wat nummers, gewoon voor ons plezier.”
“Voordat we het wisten realiseerden we ons dat we een hoop goeie ideeën verzameld hadden,” gaat Soeterboek verder. “Onze vriendschap groeide naarmate we meer tijd samen doorbrachten, en ik herinner me dat we veel gelachen hebben om de meligste dingen."
Arjen en Robert werkte al begin jaren 90 samen aan de songs – © Irene Vögeli
Naar de achtergrond
Ze ontmoetten elkaar dagelijks in Lucassen's kleine 'studio' - een slaapkamer met een matras en een oude 8-sporen bandrecorder. Daar namen ze ongeveer 20 basisideeën op. Ze haalden Peter Vink op bas erbij, Cleem Determeijer op Hammond en Rob van der List (die sindsdien is overleden) op drums, en trokken de aandacht van producenten en platenmaatschappijen. In het grunge-landschap van de vroege jaren negentig was het moeilijk om een platencontract te krijgen. Een aantal labels waren geïnteresseerd, maar aarzelden vanwege zorgen over het kunnen verkopen van albums in een tijdperk gedomineerd door bands als Nirvana en Pearl Jam. Uiteindelijk zorgden de meerdere afwijzingen ervoor dat Plan Nine naar de achtergrond verdween. "Ik begon te werken aan mijn Rock Opera project in de verwachting dat dit mijn laatste muzikale avontuur zou zijn. Mijn ‘Final Experiment’ dus eigenlijk”, voegt Lucassen (foto © Lori Linstruth) eraan toe.
Down memory lane
Robert Soeterboek (foto © Lori Linstruth) voegde zich bij de Duitse band Wicked Sensation en werkte met Lucassen aan het eerste Ayreon album, en hij was ook frontman voor The Cotton Soeterboek Band. Over de hereniging met Arjen: “Ik dacht erover om een nieuw soloalbum op te nemen. Ik had een aantal nummers klaar en was in gesprek met labels. Het opnemen van ‘Annie Moore’ was al jaren een droom van mij. Hoewel Arjen bezig was met verschillende projecten, wilde hij er graag aan werken. Die samenwerking heeft ons plezier weer aangewakkerd, als een trip down memory lane.
Herschreven en opnieuw opgenomen
Fast forward naar 2022, en ze keerden terug naar die opnames. "Voor het nummer ‘Annie Moore’ hebben we Peter en Cleem op bas en Hammond erbij gehaald, en Peters vrouw Mirjam van Doorn deed de achtergrondzang, waarbij mijn huidige go-to drummer, Koen Herfst, zijn magie toevoegde", legt Lucassen uit. "Alle betrokkenen waren enthousiast over het resultaat, en ik vond het zo inspirerend dat ik verschillende andere nummers heb herschreven en opnieuw opgenomen. Al snel kon ik niet meer stoppen! Robert en ik hebben wekenlang door onze oude cassettes en DAT-banden gespit, we ontdekten veel potentiële pareltjes die we nog niet hadden uitgewerkt. Voordat we het wisten, hadden we genoeg nummers voor een volledig album en meer."
Ik ben Arjen bijzonder dankbaar", besluit Soeterboek. "Tijdens de voorbereidingen voor de Ayreon-shows deed hij er alles aan om dit album met mij op te nemen. Elkaar inspireren en genieten van het proces heeft veel betekend. We keren terug naar een tijd waarin het leven heel anders was en we nauwelijks pegels hadden."
