JOE BONAMASSA (9) is kind aan huis in België. Gent, Oostende, Antwerpen en in een verder verleden meerdere malen op Blues Peer … en vanavond bewijst de bluesgitarist nogmaals waarom. De Lotto Arena is tot de nok gevuld met fans die snakken naar een avond vol gitaarvirtuositeit, en Bonamassa stelt niet teleur. Vanaf de eerste noot is het duidelijk: hij is in topvorm op deze laatste show van een korte Europese tournee.
Tekst: Kurt Van Driessche - Foto’s: Gino Van Lancker
Voor wie Joe Bonamassa niet kent, zorgen we even voor een snelle introductie. Joe is één van de meest hardwerkende gitaristen die de blues rijk is. Hij heeft zijn solocarrière en daarnaast ook nog bands zoals Rock Candy Funk Party en de supergroep Black Country Communion. Zo is hij al snel een honderdtal dagen per jaar onderweg om zijn publiek te entertainen. Hij begon zijn carriere in het voorprogramma van B.B. King op zijn twaalf jaar en loste sindsdien vijftien albums. Het zestiende studioalbum is onderweg, draagt de naam ‘Breakthrough’ en zal eind mei uitkomen. JB zijn invloeden en helden zijn veelal Britse artiesten zoals John Mayall, Rory Gallagher, Eric Clapton en nog zoveel meer, wat zijn sound verklaart. Bonamassa heeft een collectie van een 500-tal gitaren en gooit graag met eerbetonen. Veel van zijn songs zijn herwerkte covers overgoten met soms een heel funky sausje.
Een minuutje te vroeg en op de tonen van het trompetgeschal in ‘Soul Finger’ komt iedereen het podium op. Bonamassa begint met ‘Hope You Realize It (Goodbye Again)’ wervelend de avond. De blazers bleven thuis op deze reis, maar met Reese Wynans, een rock-‘n-roll Hall Of Fame-legende die zijn strepen verdiende bij Stevie Ray Vaughan als deel van Double Trouble, lost dat euvel zich meteen op. Wynans krijgt meteen de vloer voor een Hammond orgel solo tussen het soleren van de meester zelf. Deze furieuze start zorgt ervoor dat iedereen meteen op scherp staat. Op het einde van de solo kijkt Bonamassa ons aan met de hand achter de oren, wijzend naar Wynans. Een groot applaus voor de orgelgrootmeester kan niet uitblijven. Het toont ook het immense respect dat er is van de gitarist voor zijn begeleidingsband.
Na de snelle start is het ook meteen tijd voor een wat ingetogener nummer. Als er iets is waar de keizer van de moderne blues goed in is dan is het een uitgebalanceerde set samenstellen. ‘Dust Bowl’ begint ietwat aarzelend met een solo voor het nummer echt van wal steekt, meteen gevolgd door ‘Twenty-Four Hour Blues’. Je zou denken dat een show hierdoor op zijn spreekwoordelijke gat zou vallen, maar bij JB niets van dat alles. De tragere, intense songs weten te boeien. Bonamassa soleert links en dan weer rechts van het podium, zo heeft iedereen goed zicht op ‘s mans virtuoos gitaarwerk.
Na de cover van ‘Well, I Done Got Over It’ van Guitar Slim is het de beurt aan een eerste eigen balade met ‘Driving Towards the Daylight’. In dit nummer laat Bonamassa horen dat hij niet enkel een uitstekende gitarist is, maar ook en meer dan uitstekende zanger is. Zijn zang is trouwens de hele tijd goed ondersteund door twee achtergrondzangeressen, Jade MacRae en Danni D’Andrea. Die laatste kan haar gewicht in chocolade eten, grapt JB en komt daardoor graag mee naar ons land. Als je weet dat ze ook met Prince op het podium stonden weet je van welk kaliber ze zijn. Met ‘The Last Matador Of Bayonne’ krijgen we nog zo’n ingetogen nummer. Deze song is zowat het enige in de set die geen climax kent en dat past perfect bij dit nummer dat gaat over willen vasthouden aan wat was, maar eerder vergane glorie is. Tussendoor speelt de band ‘I Want To Shout About It’ met een magisch moment als Bonamassa soleert op het ritme van een klappend publiek.
Tijdens ‘Pack It Up’ van Freddie King krijgt de nummer twee op gitaar, Josh Smith, de kans om ons te laten zien wat hij kan. Smith moet zeker niet onderdoen voor de grootmeester en geeft ons een klein streepje Stevie Ray Vaughan in zijn solo. Josh speelt eind deze maand op DuvelBlues, ga kijken als je de kans hebt, roept Joe ons toe. Bonamassa spreekt nooit veel tijdens zijn shows, maar als hij dat doet dan is dat uitgebreid. Zo stelt hij al zijn bandleden aan ons in vijf minuten voor en gooit hij met complimenten voor elk van hen. Voor Wynans vraagt Joe ons zelfs even recht te staan. Nu we toch rechtstaan, krijgen we ook nog een veiligheidswaarschuwing, die de zaal had gevraagd te geven, en met de zin “Oh, my name is Joe Bonamassa” krijgt hij alweer de lachers op zijn hand.
Wat na een rondje voorstellen komt, is niet van de poes. Met ‘The Heart That Never Waits’ trakteert Joe ons op een heuse bluesrock knaller. Je zou bijna vergeten dat hij dit nummer pas in 2021 uitbracht. Zelfs een storend gezoem dat uit de speakers komt, kan de pret niet bederven. In ‘It’s Hard But It’s Fair’ speelt Joe met zijn Wah Wah-pedaal, en dan moet je weten dat Bonamassa geen grote fan is van het gebruik van te veel pedalen. Maar als hij zijn voet erop zet dan toont hij ook daar wat hij er mee kan. Maar al het voorgaande werk, dat al perfect was uitgevoerd, stond in schril contrast met de apotheose van de avond. Met een cover van Led Zeppelins ‘How Many More Times’ walst Joe Bonamassa de hele zaal plat. Het nummer wordt lang uitgesponnen met een aantal solo’s, maar ook met uitstekend samenspel tussen de hele band, zo pleuren ze ook nog even wat ‘Child in Time’ in het nummer en zingen Jade en Danni de pannen van de Lotto Arena bij een stukje ‘Hunter’ van Albert King. JB toont zich ook een uitstekende dirigent. Elke song vanavond krijgt een luid applaus, maar na dit machtsvertoon was een staande ovatie hun deel, dit volledig terecht. De virtuositeit waarmee we om de oren zijn geslagen is fenomenaal.
Als toemaatje krijgen we van Joe ‘Sloe Gin’. Deze song is zijn grootste klassieker en zoals dat gaat met klassiekers en hits spelen artiesten dat niet graag. Het is een vrolijk nummer, grapt hij, “A happy song about drinking alone and being alone with no prospects”. Een echt bluesnummer! Dikwijls speelt hij dit in een zeer lange, uitgesponnen versie, maar vanavond niet. We zien iedereen zichtbaar genieten en bij het buitengaan merken we een enorme glimlach op eenieders gezicht.
Joe Bonamassa verdient een eretitel en wat ons betreft, lijkt ‘keizer van de moderne blues’ eentje die hem wel past.
