Het was duidelijk dat vooral de vaders van tussen de 40 en 50 hun hoop hadden gezet op een nostalgische zondagavond in Kavka/Zappa. De zaal was aardig volgelopen voor een mix van bekende koppen uit hardcorewereld, een bende jonkies met net hun eerste worp uit én een gevestigde waarde op de festivals in de nineties met een arsenaal aan hits op hun palmares.
Tekst en foto’: Kurt Van Driessche
KINGS NEVER DIE (8) mocht de avond aftrappen. Dit is een relatief jonge band met in de gelederen een aantal heren die hun sporen al hebben verdiend in het hardcoregenre: Dan Nastasi (Mucky Pup, Murphy’s Law & Leeway), Evan ‘One’ Ivkovic (Wisdom in Chains) en Danny Schuler die recent nog ons land bezocht met Biohazard. Als je dat allemaal leest, wist je wel dat je hoge verwachtingen mocht hebben van deze band. En die verwachtingen losten ze helemaal in. Een mix van alle voorgenoemde bands zorgt voor een uiterst pittige sound gecombineerd met teksten die je een muilpeer van jewelste bezorgen. Zanger Dylan Gadino leek wel een Zach De la Rocha, alleen nog kwader op de wereld dan het origineel. Bassist Evan dartelde over het podium. Dan Nastasi riep ons op om te toasten, te zingen en te dansen! Dat alles zorgde ervoor dat er duchtig met het hoofd werd geschud en meegebruld met de teksten, maar ook niet veel meer. Er moest energie gespaard worden bij het publiek voor later op de avond leek het wel. Zeker niet te vroeg pieken. Iets wat de band wel deed. Speelden ze deze show 20 jaar geleden in wat toen nog Hof ter Loo was, het dak ging er af!
Daarna was het de beurt aan de Engelse jonkies van GROVE STREET (8). Met net hun eerste album ‘The Path To Righteousness’ uit probeerden ook zij ons een geweten te schoppen. Grove Street is, zoals ze zelf zeggen, beïnvloed door Power Trip en Suicidal Tendencies, maar het zou evengoed een liefdeskind kunnen geweest zijn van Slayer, D.R.I. en Bodycount. Rapcore en thrash in één1 band … het werkt! Onder de dreigende tonen van een onweer bestormden ze het podium en staken van wal met een show vol energie. Dat ze geen hoog petje op hebben van onze vrienden in blauwe uniformen lieten ze blijken in het nummer ‘Lessons Of The Past’, een nummer tegen politiegeweld. Het T-shirt van de gitarist sprak boekdelen met daarop de hoes van een verboden album van Bodycount. Dat Grove Street een jonger publiek aanspreekt, was duidelijk te merken. De jonge garde laat hun fuiven later starten dan vroeger en herbergt duidelijk meer energie dan de 40-ers. Een eerste mini-moshpit was een feit. Deze stopte niet meer tot het einde van de show. Hulde aan Gove Street.
Via ‘The Path Of Righteousness’ toonden zij ons de weg richting DOG EAT DOG (6). Die moesten echt wel met een straffe prestatie afkomen om hun twee zeer goede support acts te evenaren. Het was van in het begin duidelijk wat de heren van Dog Eat Dog kwamen doen: hun nieuwste worp ‘Free Radicals’ aan ons voorstellen. Een cd die volgens sommigen niet hoefde gemaakt te worden. Het was ook duidelijk dat het publiek zich had gespaard voor de show van hun helden van weleer! Van bij het eerste nummer, ‘Lit Up’, aan energie geen gebrek aan beide zijden van het podium. Top, maar frontman John Connor vond het nodig om tussen elk nummer een praatje te maken en dat haalde de vaart helemaal uit de set. Het werd al van bij de derde track op de setlist, ‘Isms’, duidelijk dat de oude krakers het beter deden dan het nieuwe werk. Bij ‘1 Thing’ bleek zelfs de stem van JC onderhevig aan de ouderdom, het deed bij wijlen pijn aan de oren. Onverwacht? Mogelijk niet want de zanger leek de hele show te sukkelen met zijn in-ear monitors. Alleszins had het geen invloed op het spelplezier van een zeer strak spelende band.
Een Koning niet kan sterven
De show kabbelde verder na ‘Expect The Unexpected’, maar toen de band het zeer trage nummer ‘Bar Down’ inzette, leek het alsof een pak mensen de laatste trein moest halen in het station Antwerpen-Zuid. Daarna werd het voor de band en het publiek tijd om de snelheid wat op te trekken. In sneltempo, mits energietankpauzes, kregen we twee wat snellere stukken met ‘Energy Rock’ en één van de absolute klassiekers van de band, ‘Rocky’. De Championship Belt werd het podium opgehaald en bassist Dave gaf zijn wapen aan Evan van Kings Never Die en nam de microfoon ter hand om ons om de oren te slaan met een retestrakke versie van ‘Still Champion’. Enter Dan Nastasi, gitarist bij Dog Eat Dog in het ‘All Boro Kings’ tijdperk, van openingsband Kings Never Die. En dat een Koning niet kan sterven bewees de versterkte band meteen met het inzetten van ‘Who’s The King’. Het publiek kreeg waar het voor gekomen was en de keet stond op zijn kop. De kelen waren inmiddels gesmeerd en de dansbenen klaar voor de apotheose van de set. ‘Nothing But Good Times’ op het einde van set.
Overbodig bisrondje
Het beste bewijs dat je als band met meer dan dertig jaar op de teller beter een best of-set speelt dan een showcase van je nieuwe nummers. Het had op deze hoge noot kunnen eindigen, maar dat was buiten onze gastheren gerekend. Met ‘@ Joe’s’ en ‘Zamboni’ brachten ze nog een, volgens ons, totaal overbodig bisrondje. JC deed ook nog de aankondiging dat ze in 2024 op een groot mainstream festival zouden staan zonder namen te noemen, maar toch Graspop al even uit te sluiten. Tomorrowland, grapte John. Hopelijk trekken ze daar wel dat blik klassiekers open want vanavond had de band de kans laten liggen om ons van begin tot eind te trakteren op dat soort lekkers, wat ze op Brakrock eerder dit jaar wel deden. Die herkansing moeten ze zeker krijgen!
