Tien jaar, voor je het weet is het zo voorbij. Zo ook voor het Nederlandse Dool. In 2016 kregen we met ‘Oweynagat’ hun eerste EP te horen. Een band die bestond uit leden van voormalige Nederlandse bands als Gold en The Devils Blood? Onze interesse was meteen gewekt. Het duurde dan ook niet lang voor we Dool aan het werk zagen en we waren meteen mee in het verhaal. Ondertussen bracht de band drie topalbums, een zeer mooie liveplaat en twee EP’s uit. En het gaat hard voor Dool, vooral in eigen land. Dankzij de deelname van Raven Van Dorst aan De Slimste Mens lijkt ook België geleidelijk mee in het verhaal te stappen. Tien gekke jaren, dat bracht Dool op het idee om het bijzondere moment te vieren met een zeer interessante line up waartegen ook wij geen nee konden zeggen. Dus trokken me graag richting Utrecht. En wij waren duidelijk niet alleen. De tweeduizend tickets waren bijna allemaal de deur uit.
Tekst en foto’s: Vic Van den Abeele
Prima locatie ...
Politiek, daar houden we ons liefst van al zover mogelijk buiten. Maar toch moet ons even van het hart hoe geweldig ons buurland hun concertzalen prima op orde hebben. In Tilbrug heb je de 013, netjes in het centrum met een ruime parkeergelegenheid voorzien naast de ingang van de zaal. In het hartje van Amsterdam heb je De Melkweg en nog tal van zalen. Utrecht heeft dan weer Tivoli Vredenburg. Centraler dan deze zaal kan je niet gelegen zijn. Hotels, winkels (een heus shoppingcentrum pal tegenover de zaal) en maar liefst zes (!) parkings. Allemaal op loopafstand. Ook de concertzaal spreekt tot de verbeelding. Roltrappen, liften, een restaurant, ... allemaal voorzien op 5500 bezoekers. Vandaag viert niet enkel Dool hun verjaardag; er zijn liefst drie concerten gaande in dit gebouw. Zonder dat iemand daar ook maar iets van hoeft te merken. België ... we hebben nog wel wat werk voor de boeg als je het ons vraagt.
Perfecte opwarmers ...
Iets over half vier mag het Nederlandse GOTT (8) het feestje op gang trappen. Hen zien we openen met ‘Venus In Mirage’. Met maar liefst drie gitaristen komt de gelaagdheid van deze occulte rock helemaal tot zijn recht. Het valt ook meteen op dat het geluid loepzuiver is. Dit zal overigens de hele avond zo zijn. Waar je ook staat, overal heb je een prima geluid. GOTT vindt zijn oorsprong in The Devils Blood. De vergelijking wordt dan ook maar al te graag gemaakt. Toch heeft ook deze band met frontvrouw Farida Lemouche bestaansrecht zonder al die vergelijkingen. Dat gitarist Ron Van Herpen graag soleert, is geen geheim en bij GOTT kan hij zich helemaal uitleven. Afsluiten doen ze met ‘Bone Dust & Ivory’.
Daarna begeven we ons via de roltrappen naar het tweede podium (lees van de tweede verdieping naar de zesde). Daar weerklinkt de akoestische folk van SANGRE DE MUERDAGO (7) al. Deze band doet het vooral in eigen land Spanje erg goed momenteel. Wij begrijpen waarom deze band hier werd uitgenodigd om het feestje op te luisteren, maar geraken toch niet helemaal in de muziek.
Dan maar terug naar beneden voor het Italiaanse MESSA (9). Hun recentste album ‘The Spin’ draait momenteel overuren op onze platenspeler en schopte het tot nummer drie in de Rock Tribune-jaarlijst. Ook live zagen we deze band het afgelopen jaar best vaak aan het werk. Toch kunnen we er na al deze tijd nog steeds niet genoeg van krijgen. Seventies doom met de prima stem van frontvrouw Sara, het duurde even, maar nu zijn we helemaal mee. Nog nooit hebben we een band een Nederlands publiek zo stil weten te krijgen. Van opener ‘Fire On The Roof’ over het wondermooie ‘At Races’ tot afsluiter ‘Reveal’, allemaal komen de nummers even intens binnen.
Met HARAKIRI FOR THE SKY (7) uit Oostenrijk mag het allemaal iets donkerder. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we de klik met deze Oostenrijkse band nooit hebben gevoeld. Toch geven we hun vandaeg graag nog eens een kans. We zien objectief gezien een prima band aan het werk waar de meer van volle zaal van geniet. Maar opnieuw voelen we ‘het’ jammer genoeg niet.
Bij de black metal van INVUNCHE (9) voelen we het wel. Lompe, old school black metal … zo hebben we het graag. Vorig jaar bracht deze band nog het geniale ‘Atavismo’ uit van het Nuclear War Now label. Sindsdien zijn we helemaal mee. Helemaal gelukkige worden we dan ook als ze bijna het volledige album integraal brengen.
Emotioneel hoogtepunt ...
De band waarvoor iedereen natuurlijk is gekomen is het Rotterdamse feestvarken DOOL (10). Maar liefst anderhalf uur zou de band spelen. Kortom, een bloemlezingn van tien jaar, gebald in het beste van het beste. De verwachtingen waren vooraf hooggespannen, maar deze werden meer dan ruimschoots ingevuld. Als je het lef hebt om te openen met het wondermooie ‘Vantablack’, dan weet je het wel. Daarna volgden nog drie nummers uit hun debuut ‘Here Now, There Then’. Uiteraard werd er tijd gemaakt voor hun eerste singel ‘Oweynagat’. Maar ook onze persoonlijke favoriet van dat album, ‘In Her Darkest Hour’, ontbrak niet.
Na een kleine ombouwing van het podium weerklonken de eerste tonen van ‘Summerland’, de titeltrack van hun tweede album dat jammer genoeg door Covid-19 een beetje in de vergetelheid - overigens totaal onterecht - is geraakt. Zonder er veel woorden aan vuil te maken, dendert de trein van Dool netjes door. ‘Be Your Sins’ en ‘Wolf Moon’ horen we ook nog uit hun tweede album voorbijkomen. Je voelt aan alles dat hier magie in de zaal aanwezig is. Die magie komt helemaal tot zijn recht met ‘Venus In Flames’ van hun derde album ‘The Shape Of Fluidity’. Misschien wel hun meest persoonlijke album tot nu toe. Op dit album vertelt de frontpersoon Raven Van Dorst immers hun wel zeer persoonlijke verhaal over hun nonbinair zijn. Met ‘House Of a Thousands Dreams’ krijgt Dool iedereen stil.
Afsluiten zien we hen doen met ‘Hermagorgon’. Of dat hadden we tenminste gedacht. Dool verlaat het podium niet alvorens alle bands en aanwezigen te bedanken. Raven had overigens nog een speciaal woordje van dank aan de ex-leden van Dool, die aanwezig waren in de zaal. ‘Fuck you om op te stappen. Jullie kunnen nu netjes met vrouw en kind op de bank zitten in plaats van te rocken met ons.’ Zo kennen we hen! Geen blad voor de mond. Als klap op de vuurpijl kijkt Dool ook al even vooruit naar de komende tien jaar. Dit doen ze met ‘To Who May Lead The Blind’, een eerste nummer van het aankomende album. En ook dat is, net als het hele concert, klasse! Pure klasse!
