Zaal Kavka heeft twee podia, een groot en een klein dat zich dicht bij de bar bevindt. Voor de komst van de twee Italiaanse en een Zweedse band was er een gordijn in het midden van de zaal gespannen en werd er gespeeld op het kleine podium, wat voor een intieme sfeer zorgde. We schatten dat er ongeveer 400 aanwezigen waren, wat ons niet erg veel leek aangezien de populariteit van Dynazty toch al jaren in de lift zit.
Tekst: Walter Maes – Foto’s: Hughes Vanhoucke
Bij aanvang van TRICK OR TREAT (5) was het podium geflankeerd door twee reusachtige witte opblaasspoken, wat voor een Halloween-sfeertje zorgde. De bandleden waren gekleed in het zwart met een skeletmotief op hun borstkast, dit paste uiteraard goed bij hun bandnaam en podiumdecoratie. Opener ‘Creepy Symphony’ was vervuld met de happy Helloween-sound, wat niet verwonderlijk was, want het vijftal uit Modena begon in 2002 als Helloween tribute band. Muzikaal was de set in orde, de twee gitaristen soleerden om beurten en de ritmesectie zat goed.
Zanger Alessandro Conti mag dan wel sympathiek overkomen, maar zijn stem was in tegenstelling tot de albums niet echt sterk te noemen. Na enkele songs moest hij al naar adem happen. Halverwege de set kwam er tijdens ‘Evil Needs Candy Too’ een verkleed personage snoep in het publiek gooien terwijl er op datzelfde moment een reuze opblaasbare lolly de zaal werd ingesmeten. Hierachter werden de aanwezigen getrakteerd op een tenenkrommende versie van ‘Girls Just Want To Have Fun’ van Cyndi Lauper. En alsof dat nog niet volstond, kreeg de zanger problemen met zijn micro. Gelukkig was de nieuwe single ‘Ghosted’ het enige lichtpuntje in de show. Een track die afweek van het platgetreden Helloween pad.
Kort daarna was het de beurt aan de zotskappen van NANOWAR OF STEEL (6,5) die bekend staan om hun comedy- en satirische melodieuze metal. Met Carlo Alberto (Potowotominimak) en Raffaello (Mr. Baffo) hebben ze twee zangers in de gelederen en dat zorgt voor een goede dynamiek. Mr. Baffo en bassist Gatto, getooid met een kleurrijke vrouwenpruik, springen het meest in het oog. Aan het publiek te zien, leek het erop dat er meer Nanowar Of Steel dan Dynazty T-shirts werden verkocht. De Italianen hadden weinig moeite om de toeschouwers voor zich te winnen.
De vlot in het gehoor liggende deuntjes werkten blijkbaar aanstekelijk. De songs zaten vol knipogen naar de true metal (lees Manowar) en er kwamen flarden van covers voorbij. Zo hoorden we ‘Wall Of Love’ van George Michael, stukken uit ‘Moonlicht Shadow’ op gitaar en Michael Sembello’s ‘She’s A Maniac’ voorbijflitsen. Het moet gezegd, allemaal leuk bedacht, maar warm werden we er niet van. Een vogel die ons aan Pino van Sesamstraat deed denken kwam gek doen tijdens ‘Il Cacciatore Dela Notte’.
Hierna werd een verjaardagstaart met 36 kaarsen aangereikt voor de drummer. Deze werd opgediend door Dynazty die voor de gelegenheid een roze Nanowar Of Steel T-shirt hadden aangetrokken. Wat een deel van het publiek ook leuk vond, was de wall of hugs, een variatie op de wall of death, maar dan met knuffelen. Wat je ook vindt van Nanowar Of Steel, er zit een goed doordacht plan achter en de mannen zijn goed in wat ze doen. Zet die gasten op Kamping Kitsch en iedereen heeft de tijd van zijn leven!
Na de decorwissel was het eindelijk tijd voor het serieuze en kwaliteitsvolle werk van de Zweden. DYNAZTY (8) is een productieve band en met ‘Game Of Faces’, dat een maand geleden uitkwam, konden ze de fans opnieuw recht in de ogen kijken. Na de intro ging het kwintet vol aan de bak met de nieuwe songs ‘Fortune Favors The Brave’ en de titeltrack. Dit waren mooie openers, maar de temperatuur in de zaal steeg met ‘Natural Born Killer’ dat werd meegezongen. ‘The Grey’ klonk lekker donker en vet en Nils Molin schuwde de lange uithalen met zijn stem niet.
Na het tragere ‘Waterfall’ was het tijd voor een instrumentaal intermezzo waarbij ‘Insticnt/The White/Highway Star’ passeerde. Dit was nogal aan de korte kant en wat hier juist de bedoeling van was, ontging ons. Liever hadden we in de plaats nog een nieuwe song gehoord, ‘Devilry Of Ecstasy’ bijvoorbeeld. De groep herpakte zich met het rustig opgebouwde akoestische luik ‘My Darkest Hour/Power Of Will/Yours’. Nils Molin zong hierop de sterren van de hemel. Het opzwepende ‘Call Of The Night’ was een regelrechte voltreffer. De melodieuze aanstekelijkheid gebracht door de gitaristen sloeg als een vonk over naar de zaal. Je voelde aan dat dit een blijvertje wordt.
Na de te verwaarlozen drumsolo werd het machtige ‘Presence Of Mind’ ingezet. Dit werd met veel overtuiging neergezet en de fans gingen op deze hit uit hun dak. Het lekker schurende en potige ‘The Human Paradox’ was het oudste nummer dat werd geserveerd en voelde vertrouwd aan. Naar het einde toe kregen we het vierde en laatste nieuwe nummer ‘Dream Of Spring’ te horen, dat lager van tempo was maar een perfecte springplank leek naar ‘Heartless Madness’. Nog een laatste keer werd er uit volle borst meegezongen en na een uur en een kwart viel het spreekwoordelijke doek over het podium. Wat ons betrof had Dynazty langer mogen spelen en had de speelduur van Nanowar Of Steel ingekort mogen worden. Zijn we nu een oude zeuren aan het worden (geworden) :-)?
