‘Leo Rising’, het twaalfde album van Danko Jones, is twee weken uit en net nu is hij met zijn band op tournee door Europa. Zo kunnen ze het nuttige aan het aangename koppelen met een albumvoorstelling op grote schaal. Als The Mango Kid langskomt dan weet je wat je kan verwachten. Een rechttoe rechtaan avondje rock-‘n-roll met wat fijne bindteksten tussendoor. Alle ingrediënten voor een fijn woensdagavondje uit in een bijna uitverkochte Trix.
Tekst: Kurt Van Driessche - Foto’s: Theo De Rycke
TUK SMITH & THE RESTLESS HEARTS (6) mag vanavond onze hoofdschotel voorafgaan. Het viertal uit Nashville speelt Amerikaanse rock die best te vergelijken valt met wat Bryan Adams en Bon Jovi doen. Terwijl de zaal zich rustig vult, steken de heren van wal met een boel verwarring. Opeens stopt de muziek in de zaal en gaat het licht uit. Wat onwennig, omdat hun walk on wat verpest is, beginnen ze dan toch maar aan hun set.
Tuk laat ons na twee songs weten dat hij dat moment knap vervelend vond en er zelfs een beetje kwaad over is. Als er iets het vernoemen waard is, is het de kwaliteitsvolle leadgitaar van Tobin Dale. Tijdens ieder nummer neemt de man de voorkant van het podium in om, badend in wit licht, een knappe solo te spelen. De muziek van Tuk Smith en zijn bands zit vol van dat soort knap soleerwerk. Voor de rest is dit een prima rock-‘n-rollband die alle clichés bevestigt. Ideaal om rustig te beginnen aan de avond.
Dat DANKO JONES (8) graag de loftrompet blaast over zichzelf, is geen geheim voor de mensen die hem al bijna dertig jaar volgen. De man zingt graag en bijna altijd over zichzelf, zijn escapades en het leven op de baan. De ijdeltuit doopte deze tournee de ‘Is What You Need Tour’ en stiekem heeft hij gelijk. Een beetje The Mango Kid is alles wat we nodig hebben. Het powertrio steekt dan ook van wal met de openingstrack van ‘Leo Rising’, waarvan de tour de naam draagt. Een beproefd recept dat de Canadezen al twaalf albums lang op ons afvuren met hun high energy-fast paced rock-‘n-roll. We verlangen niets meer en niets minder. Tijdens het eerste intermezzo vraagt The Mango Kid ons of we hem gemist hebben. Een lauwe reactie volgt, maar daar kan Danko geen genoegen mee nemen. De man vindt dat we hem moeten uitjouwen, en nog luid ook. Want hij zegt dat het nu niet zo lang zal duren vooraleer we hem terugzien. Ondertussen is de band bij het verschijnen van deze review aangekondigd op Graspop Metal Meeting, hij heeft dus niet gelogen. Meteen daarna krijgen we de vraag of we weten waarom hij hier staat … ‘I’m In A Band’ roept zijn publiek hem luidkeels toe. “I’m in a band and I love it“ vervolgt de frontman de tekst van het nummer.
Opvallend is wel dat de nieuwe nummers in de set nog niet in het geheugen zitten van het publiek. De hoofden schudden, dat is het zo wat. We gaan het nog wat tijd geven en dat komt wel goed. Na een kwart show is het dan tijd voor die eerste klapper van de avond met ‘First Date’. Meteen zie je het verschil met de rest en de keet staat op zijn kop. Het zijn die songs die de band op de kaart hebben gezet.
Als de eerste rijen beslissen om de initialen van bassist John Calabrese te scanderen reageert Danko Jones als door een wesp gestoken. “Weten jullie wel voor wie jullie hier vanavond zijn? VOOR MIJ! Niet voor JC!”, roept hij ons toe. Prompt wijzigt hij de setlist. Geen ‘Code Of The Road’ vanavond, maar ‘Mango Kid’, om ons er aan te herinneren dat hij de man van de avond is. Heerlijk om te zien hoe de band meegaat in zijn egotrip en invalt zoals het hoort. Het drietal is prima op elkaar ingespeeld en kan on the spot improviseren.
JC huppelt de hele tijd lachend over het podium en vraagt constant om handgeklap wanneer de muziek daarom vraagt. Laat net dat klappen samen met het zingen de kern van ons plezier zijn. Als je denkt dat het dan meteen ook stilvalt, kom je van een kale reis terug. Deze schare fans houdt van hun held en geeft alles wat ze hebben. Een applaus vraagt de frontman ook voor album nummer twaalf. Er zijn bands die nooit zoveel albums maken. Maar er was nooit een twaalfde zonder, u raadt het al, album elf. Dat ook applaus moet krijgen! Jones is zich bewust dat op ‘Electric Sounds’ een nummer staat dat gerust een Danko Jones-anthem mag genoemd worden. Er zijn zelfs shirts te koop met het opschrift van de belangrijkste zin uit ‘Good Time’. The Mango Kid eist van ons dat we die zin meezingen. Wanneer het aan ons is, zullen we zien omdat dan zijn ogen bijna uit zijn oogkassen barsten en hij naar ons zal wijzen om “I came here to fuck shit up, and have a good time.” te zingen. Alleen al voor de bindteksten zou je dit minstens één keer in je leven moeten gezien hebben. Een spoken word staat misschien niet op zijn bucket list, maar wij zouden ervan genieten.
Na ‘Had Enough’ zit de reguliere set er op. Maar Jones zou Jones niet zijn, moest hij ons niet weer verblijden op een monoloog. Het zit er op, vrienden. We hebben geen nummers meer, maar omdat jullie het zijn gaan we toch nog iets spelen. Het zou wel zomaar kunnen dat we met drie elk een andere song beginnen en dan is dit de grootste ramp in de geschiedenis van de rockmuziek, anders is dit het beste concert van het jaar! Heel passend horen we ‘Guess Who’s Back’. Het trio speelt dezelfde song! Hoe verrassend, want de bisnummers zijn al heel de tour dezelfde.
Met de afsluitende twee tracks maakt de band de avond van vele fans in Trix. Op een albumvoorstelling is het altijd wat aftasten hoe die nieuwe liedjes vallen, met ‘Lovercall’, waarin Jones zijn kunde in het bedrijven van cunnilingus bezingt, en het liefdeslied ‘My Little RnR’ weet de band verdomd goed hoe het binnenkomt. Eindigen op een hoogtepunt? Zeker!
De conclusie van een avondje meat & potato rock-‘n-roll is simpel. Misschien moeten we allemaal soms een beetje meer Danko Jones zijn en pronken met wie we zijn en wat we kunnen. Want we zijn het waard!
