De huidige Aggressive Progressive tour brengt vier Noord-Amerikaanse bands naar het oude continent. Allen vallen ze min of meer onder de progressieve death metalstijl. Het is nog maar het tweede concert op rij, dus zijn alle bands nog fris (en ook wat onwennig misschien?). Omdat we weinig in de gelegenheid zijn om deze undergroundbands over de vloer te krijgen, gingen we een kijkje nemen in Kavka, Zappa waar toch zo’n 200 man zich eveneens geroepen voelden om aanwezig te zijn.
Tekst: Vera Matthijssens – Foto’s: Hughes Vanhoucke
Het podium is volgestouwd met twee drumstellen, waardoor er weinig ruimte is voor een show bij openingsact DÅÅTH (7). Toch krijgt het viertal de prijs voor energiekste band van de avond. Dat valt vooral op conto van zanger Sean Zatorsky te schrijven, wiens baard een hipsterknotje vertoont. De band heeft een tiental jaren stilgelegen, maar is sinds 2022 terug actief met het album ‘The Deceivers’ als resultaat. De zanger en vooral gitarist Eyal Levi zijn nog oudgedienden in de vernieuwde bezetting. Alvast een goede band om in stemming te komen met zijn progressieve death plus enige postrockinvloeden.
BEYOND CREATION (8) mag dan nog vrij onbekend zijn, zij gaan naar huis met een trofee voor de meest toegankelijke band van deze avond. Het zijn songs die meteen pakkende refreinen bevatten en de nodige sprongen in tempo en sfeer worden vakkundig opgevangen door melodieuze solo’s en melodielijnen. Hun technische kunde staat buiten kijf, maar het is behapbaar. De Canadese band heeft drie albums uit en daaruit komen het titelnummer van ‘Algorythm en ‘Earthborn Evolution’ zeker aan bod.
De langstlopende band vanavond is CYNIC (7) en zij doen hun reputatie van lastige klanten alle eer aan. Cynic geniet dan ook een legendarische cultstatus. Na het veelgeprezen debuutalbum ‘Focus’ kwam er immers niets meer uit voor lange tijd en dat werkt als trigger. Onze herinneringen gaan terug naar hun set op ProgPower, waar we ook al sterretjes zagen door hun uiterst koele, mathematische aanpak. Dit is dan ook de meest zuivere progressieve band van de avond, nota bene zonder dat agressieve element, want bandleider Paul Masvidal zingt enkel clean.
Na het eerste nummer ‘Nunc Fluens’ wordt de boel stilgelegd en blijken er technische problemen. Uiteindelijk wordt een box verplaatst tot vlak voor de frontman en kunnen we nu zonder onderbreking verder. Er mocht geen enkel glas of bekertje meer op het podium staan en Cynic had er – hoe kan het ook anders? – een derde drumstel bijgehaald. Nu was er dus helemaal geen ruimte meer voor enige show, maar Cynic is sowieso een vrij statische band. Er werd uiteindelijk gemord over de lengte van hun show, want om negen uur was het al gedaan. Zonder een woord of bedankje verdwenen ze van het podium.
Maar toen werd duidelijk wie de echte hoofdact van vanavond was. Het podium kreeg een sweepover, een imposante bijkomende lichtinstallatie werd geplaatst en na een kwartier kon RIVERS OF NIHIL (8) van start gaan. We herinneren ons behoorlijk onder de indruk geweest te zijn van bepaalde albums van dit vijftal uit de VS. Hun technisch hoogstaande death metal kent namelijk veel kalmere passages die verrassend en bijzonder mooi zijn. We moeten bekennen dat dit in een livesituatie niet ten volle tot zijn recht komt, maar daar staat tegenover dat de band constant pushte tot moshpits en zelfs een wall of death die gretig uitgevoerd werd.
Rivers Of Nihil heeft tot nu toe vier albums uitgebracht, maar eind mei komt de simpelweg naar henzelf genoemde ‘Rivers Of Nihil’-schijf uit en zoals verwacht werden daar al drie singles van gespeeld die men eerder gelost heeft. Sterker nog: openingstrack ‘The Sub-Orbital Blues’ (alles behalve een blues), het ruwe, opstandige ‘Criminals’ en het van plotse wendingen en snelle solo’s bol staande ‘House Of Light’ konden op het meeste succes rekenen.
Een belangrijk element om zich te onderscheiden van anderen, is dat de band sinds 2019 een vaste saxofonist heeft voor de liveshows. Hij stapte bij heel wat songs even het podium op om zijn partijen te spelen en dat voegde dan weer een jazzelement toe aan de avond. Alle leden zagen er trouwens piekfijn uitgedost uit in gestreken mauve hemden en een pak. Dit creëerde dan weer een mediterraans element in de show, omdat het ons aan Fleshgod Apocalypse deed denken. Vier nummers uit ‘Where Owls Know My Name’ kwamen aan bod en drie uit ‘The Work’. Als bisnummer vlak voor de curfew om half elf kregen we nog ‘Clean’ mee. Een gevuld programma dat trouwens erg vlot elkaar opvolgde en dat is toch altijd fijn.
