Quasi exact een jaar geleden (twee dagen meer om precies te zijn) stond Paleface Swiss voor het laatst in België. Toen stonden ze evenzeer in de grote zaal van de Trix, maar dan als opener van een kwartet met als headliner Lionheart. Hun eigen headlining-tour zou normaal gezien doorgaan in de kleinere Trix Club, maar die verkocht vlotjes uit. Een upgrade naar de drie keer grotere grote zaal volgde en ook die zou het bordje ‘sold out’ mogen bovenhalen. Straffe kost van deze Zwitsers. De adrenaline zit bij iedereen hoog voor een zwaar avondje beatdown-deathcore.
Tekst: Robin Maes – Foto’s: Eline Dresselaerts
Wie vanavond in de Trix staat, kan vieze muziek waarschijnlijk heel smakelijk verslinden. De openingsact verkondigt nog steeds met trots een echte beatdown band te zijn. Dat betekent concreet dat je in het publiek precies naar een initiatie karate aan het kijken bent aan dubbele snelheid met een overboeking aan inschrijvingen. Het is oppassen vooraan bij DESOLATED (7). Deze Britten bleven de voorbije jaren veeleer stil en sleutelden aan hun bezetting maar staan nu met een nieuwe frontman weer in de spotlight.
Dat deze groep met beperkte middelen een nieuwe doorstart maakt, is duidelijk. Ze hebben geen backdrop bij, waardoor de volgende groep al leesbaar over de stage is. Een beetje verwarrend voor wie niet 100% mee is met de timetable. De intro is een intercom-stem die waarschuwt dat het komende halfuur er ‘stage hazards’ aanwezig zijn en Desolated niet verantwoordelijk is voor uw welzijn en blessures. Goed gevonden en niet gelogen, dat van die gevaarlijkheden rondom het podium.
De intense start van de avond komt goed binnen, maar na twee nummers valt het geluid compleet weg. Tot zichtbare frustratie van de zanger duurt het wel enkele minuten vooraleer we verderkunnen. De hardcore moshpit is constant aanwezig. Wanneer de Britten vragen om een circle pit, krijgt deze echter geen gehoor. Altijd pijnlijk als zoiets voorvalt. Gelukkig is hij niet uit z’n lood geslagen en blijft hij agressief verder brullen. ‘Therapy’ is onze favoriete beuker van deze set. Een breakdown inleiden met een simpele ‘Do it!’ mist zelden effect. Afsluiter ‘Death By My Side’ is duidelijk goed bekend bij een deel van de massa. Wanneer de zanger dit beseft, duikt hij graag over de barrière voor een intens meezingmoment. Iedereen warm.
Een backdrop moet dus niet meer gehangen of vervangen worden voor de volgende heren. Het staat al in grote letters leesbaar: nu is het écht tijd voor THE ACACIA STRAIN (8). Deze Amerikanen stompen al meer dan twee decennia wild in het rond. Wie ze live kent, weet dat ze ondanks hun gitzwarte teksten en loodzware muziek vooral heel veel plezier en goesting uitstralen. Op de tonen van ‘Flourishing’ zetten ze aan tot bloeddorstig geweld maar hebben ze ook een kamerbrede glimlach in huis. Frontman Vincent Bennet is een podiumbeest die met z’n mimiek en gekke bekken een enorm sterke communicator is.
Bij Acacia krijg je geen verplichtingen à la ‘I need a circle pit’ of ‘Give me a wall of death!’ Het enige dat Vincent meedeelt, is ‘Do whatever you want to do, as long as you’re having fun. The only rule is there are no rules.’ Ook als hij niet praat maar zingt, staat hij enorm scherp. De gevarieerde vocals komen rauw en hard over, samen met de sterke sound van alle muzikanten. ‘Chhinnamasta’ zet alles een versnelling hoger en wordt meegeschreeuwd door heel wat Antwerpse kelen. Héél de groep is aan het genieten en dan heb je niet per se al te veel showelementen nodig. ‘This is stupid music, so get stupid’ is de volgende quote die mooi aansluit bij de uitgelaten sfeer.
Halfweg de set krijgen we de openingsriff van ‘The Beast’ te horen, wat het lekkerste vuile moment van de avond is. De zaal overstemt bijna de vocals. Met een kruisteken opgevolgd door een middelvinger naar de hemel maakt Bennett ook even z’n standpunt jegens religie duidelijk. De laatste ontploffing is er bijna letterlijk één: Acacia sluit af met ‘Carbomb’ en dat is even explosief als de titel doet vermoeden.
‘They make the holes in the Swiss cheese’ is een gezegde dat al zo vaak is vermeld bij de headliner van deze avond, dat wij het achterwege zullen zaten. Iedereen is klaar voor de Zwitserse dynamiet van PALEFACE SWISS (8). Er staat een levensgrote galg met strop klaar op de planken. Gelukkig vragen de Zwitsers geen offer, enkel meer dan een uur aandacht en participatie. Die opoffering maakt de zaal met plezier. De opener van hun nieuwe album ‘Cursed’ is ook de opener van de show: ‘Hatred’ is geen zachte passant.
Het geluid zit bij Paleface in tegenstelling tot bij de supports niet metéén perfect. Het is even zoeken vooraleer de genietbare balans gevonden wordt. Deze jongens hebben al enkele jaren wat meer flair op het podium en schuwen het niet om wat theatraler over te komen. Frontman Zelli lijkt ook elk jaar wat meer op een bandlid van Goldband, terwijl de drummer lijkt te zijn weggelopen bij Motley Crüe. Met z’n blonde lokken en visnet-hemd trekt Zelli de aandacht naar zich toe, al gaat de échte spotlight naar z’n stembanden. Met vlijmscherpe rapstukken, diepe growls en maniakale lachbuien is er telkens wat vers aanwezig.
De menigte springt duchtig in het rond, is mee met het feestgedruis en smaakt alle nieuwe nummers goed. Maar best ook, want Paleface zet duidelijk in op z’n nieuw werk. Álles van hun nieuwe album, dat nog geen twee maanden oud is, zal vanavond de revue passeren. Ook alle andere songs zijn maximaal drie jaar jong. ‘Youth Decay’ zorgt voor de eerste clean vocals die heel mooi doorheen het luchtruim zweven. Vorig jaar vroeg Zelli nog regelmatig om meer moshpits en beweging, nu verkondigt hij dat het ook oké is als je stilstaat en geniet. Waar heeft hij die zen en kalmte vandaan?
Paleface zal iets meer dan een uur spelen, maar daar zitten wel wat pauzes bij. We noteren vier praatstukjes tussendoor die wel even aanslepen. De band is duidelijk dankbaar en oprecht verbonden met de zaal, maar het is allemaal wat cliché. Houd van jezelf, wees jezelf, bedankt om hier te zijn, dit betekent alles voor ons, et cetera. Mooi en gemeend maar ook wat uitgemolken. Zeker wanneer er ook een bedankingsronde volgt voor alle crewmembers die vlot drie minuten inneemt. Onze spieren worden weer stijf!
Paleface heeft het beatdown-genre al een tijdje wat minder aandacht gegeven en klinkt veel vaker als een jonge Slipknot. De jongens dromen duidelijk ook al in die richting. ‘We hope to come back next time in an arena!’ klinkt ons héél ambitieus. Muzikaal is er alleszins wel genoeg variatie. ‘River Of Sorrows’ brengt een gsm-lichtjesshow, elders horen we een quasi jaren 80 gitaarsolo. Soms zijn de nieuwe implementaties geslaagd, soms vreemd. Afsluiten doet Paleface met ‘Love Burns’, wat hun sterkste worp is van de nieuwe plaat. Het is emotioneel, hard, melodieus en meeslepend. De zaal deelt duidelijk dezelfde mening. Deze zomer staat Paleface Swiss op Graspop, klaar voor de volgende trede in hun opmars.
