Dit jaar viert HATEBREED zijn dertigste verjaardag. Op het Alcatraz-festival in augustus zal dat samen met ettelijke duizenden fans zijn, maar net na de passage op de Duitse festivals Rock am Ring en Rock im Park was er reeds gelegenheid om een kleine clubshow te spelen in De Kreun in Kortrijk. De zeshonderd tickets vlogen in minder dan 24 uur de deur uit, zo groot was de belangstelling. Gelukkig was er nog een plaatsje voor Rock Tribune. En het voorprogramma was ook niet te versmaden, want daarvoor was Crowbar gecontacteerd.
Tekst: Erik Spruyt en Vic Van den Abeele – Foto’s: Vic Van den Abeele
De enige constante factor doorheen de jaren bij CROWBAR (9) is Kirk Windstein, een kleine man met een lange grijze baard en vanuit New Orleans een van de grondleggers van de sludge metal. Veel volk was op tijd opgedaagd om dit niet te missen en zij kregen een logge en moddervette sound voorgeschoteld. De setlist van 45 minuten bestond uit tien songs, die netjes geselecteerd waren uit zes van de twaalf volwaardige albums die de uitgebreide discografie van de band telt. Met de onverwoestbare jaren 90-tracks ‘Like Broken Glass’ en ‘All I Had I Gave’ werd er afgesloten en maakte de immer sympathieke groep alweer een ijzersterke indruk.
Van de grootste podia tot de kleinste zaaltjes. Het Amerikaanse gezelschap van HATEBREED (9) heeft ze de afgelopen dertig jaar allemaal plat gespeeld. Afgelopen weekend stond de band nog in Duitsland op enkele festivals voor een publiek van enkele duizenden uitzinnige fans. Vandaag lijkt de band rond frontman Jaimey Jasta terug te keren naar hun roots. Een kleinere venue volgepakt met die hard fans van het eerste uur. Vooral zij maken deel uit van het publiek vanavond, maar ook erg jonge fans die samen met hun ouders naar Hatebreed komen. Dit toont alleen maar hoe groot en relevant deze band nog steeds is tot op vandaag. Stipt om negen uur begint het vijftal er vol energie aan. ‘To The Threshold’ wordt door het publiek warm onthaald. Maar het is vooral het tweetal ‘Defeatist’ en ‘Destroy Everything’ dat het publiek enthousiast verwelkomt met de nodige moshpits. En hoewel Jaimey en co ook niet meer die jonge springers van weleer zijn, druipt de energie van het podium.
We krijgen hier duidelijk een bloemlezing uit het beste dat Hatebreed te bieden heeft. Nog dieper dan wat de festivals voor de kiezen krijgen. Die moeten het vaak stellen met een set van tien nummers. In Kortrijk kregen de die hards er maar liefst dertien voorgeschoteld. Allemaal even strak gespeeld. Je zou het haast gaan vergeten maar ook tijdens corona bracht Hatebreed een album uit. Eentje die ze niet tot nauwelijks konden promoten. Vandaar dat ‘Looking Down The Barrel Of Today’ terecht zijn plekje in de set krijgt. Voor wie na al dat lekkers nog iets in de tank had, kregen we nog ‘Proven’, ‘A Call For Blood’ en als laatste vuursalvo ‘I Will Be Heard’. Zo blij als een stel kleine kinderen, zo verlieten de heren van Hatebreed het podium. Achteraf in de wandelhangen zagen we een zeer tevreden meneer Jasta die nu al uitkijkt naar Alcatraz, maar het vooral jammer vond dat hij hier maar één avond kon spelen. “Wat hadden we er graag twee avonden van gemaakt!”. Dat noteren we alvast in onze agenda. Dus wie weet, ooit ... Op naar de volgende dertig jaar? Daarvoor is de muziek misschien net iets te veeleisend. Maar je weet nooit ...
