De Trix Club kan vanavond genieten van een volledig Duits avondje moderne metalcore. Met opkomende acts die voor het eerst doorheen Europa touren en headliner Future Palace die afgelopen Graspop al overtuigde, zijn we er graag bij. Screams en cleans, dansen en moshen, zowel uitbundig als intiem: de mix zit goed vanavond.
Tekst & foto’s: Robin Maes
Het concert van Future Palace stond origineel gepland in de kleinere bezetting van het Trix Café, maar de verkoop ging vlot genoeg om te upgraden naar de grotere Trix Club. Die is vanavond niet uitverkocht maar zit wel gezellig vol. We zijn klaar voor drie Duitse buren. De eerste aanzet wordt gegeven door SEVEN BLOOD (6).
Seven Blood is een kersverse groep uit de Berlijnse metalscene. Dat ze nog groen achter de oren zijn, merk je. Het bijna jeugdige enthousiasme spat er vooral bij de zangeres vanaf en dat is heel fijn om te zien. De band heeft nog maar net enkele singles uit, maar brengt deze wel goed. Alleen blijft de reactie bij het publiek lauw omdat de songs zelf wat punch missen. Elke track lijkt inwisselbaar en dezelfde algemene deuntjes worden snel eenheidsworst.
Het vrolijk gehuppel van deze rockers is dan wel fijn, echt risicovolle muziek is dit niet. Elke eerste opstap is lastig, maar als we binnenkort nog van Seven Blood willen horen, zal het straffer moeten. De stem van de zangeres is ook zonder backing track wel echt goed. Het podium staat propvol: alle drie de drumstellen staan al opgesteld. Dat betekent weinig pauze tussen de shows, maar een grappig dichtbebouwd podium voor de openers.
Een applaus op het einde van Seven Blood is terecht, maar echt warm staan we nog niet. Daar komt gelukkig héél vlug verandering in wanneer OUR PROMISE (8) aan de beurt is. Dit Duitse zestal schiet vurig uit de startblokken. De stage van de Trix Club is bijna letterlijk te klein voor dit jong geweld. Ze komen met stijl en energie opdraven en krijgen binnen enkele minuten het publiek wild. De metalcore is in goede handen bij de nieuwe jeugd denken wij als we Our Promise zien. Met twee zangers die beiden cleans én screams kunnen brengen is er constant wat te zien. Breakdowns, meezingers en lekkere riffs? Driemaal check!
Het voorlaatste nummer ‘FiftyFive’ is het hoogtepunt van een zeer levendige set. De vrolijke openingsriff verrast de zaal al vooraleer deze ontploft richting een echt dansfeest. De zwaarste breakdown zit ook in deze song. De muzikanten zelf zijn duidelijk onder de indruk van de publieksrespons. Brede glimlachen overal. Klaar voor de headliner van de avond.
Als intro krijgen we een gigantisch ‘Miljaar ken je die band nog?’-gevoel naar ons hoofd gesmeten met de song ‘Monsoon’ van Tokio Hotel. Het doet de opener van FUTURE PALACE (7) extra hard klinken. ‘Malphas’ is dan ook meteen een geile binnenkomer en één van de sterkere nummers van hun nieuwe plaat ‘Distortion’. De set vanavond bestaat grotendeels uit nummers hiervan en daar lijkt niemand een probleem mee te hebben.
Frontvrouw Maria Lessing heeft een innemende en kleurrijke présence op de bühne en is sterk bij stem vanavond. Er zit wel wát in de backing track, maar dan nog klinkt alles puur.
We verschieten dan ook wanneer ze aankondigt dat ze een beetje ziek is en alle hulp kan gebruiken. Geen nood Maria, you’re doing more than fine. Onze persoonlijke favoriet ‘Uncontrolled’ zit al vroeg in de set. Met een mooi belicht podium is de sfeer constant meeslepend. Future Palace staat on stage steeds als drietal, waardoor er wel heel wat electro (en basgitaar) in de backing mix zit. Dat neemt iéts weg van de ervaring, maar niet veel.
Future Palace breekt met z’n nieuwe plaat prominenter door, maar ook voor ouder werk is er heel wat animo. ‘Defeating Gravity’ wordt op gejuich onthaald. De drummer trekt genoeg gekke bekken om te vertalen dat hij ook helemaal mee is. ‘I Know you’re all happy but it’s time for a sad song’, zegt Maria, waarna een zware maar oprechte speech over depressie volgt. Het is de aanzet voor ‘Decarabia’, dat een donkere song is die wel héél zwaar swingt.
Het powermoment voor de vrouwen van vanavond is er met ‘The Echoes Of Disparity’, dat een schop in de kloten is voor elke vrouwonvriendelijke eikel. Een schop die live extra lekker aankomt. Wat later krijgen we een akoestische versie van ‘Lately’ die zeer intiem en enorm strak gespeeld wordt. Het is een rustig hoogtepunt van de avond. Nadien neemt de gitarist de tijd om élk crewlid één voor één persoonlijk te bedanken. Heel leuk voor die hardwerkende mensen, iets te langdradig voor ons in de zaal.
Gelukkig is het nog niet afgelopen. ‘Dead Inside’ brengt de sfeer er weer in. Afsluiten doen ze met hun zelfbenoemde ‘Future Palace anthem’ getiteld ‘Paradise’. Het publiek kent duidelijk de woorden, de Berlijners zijn er duidelijk mee gediend. Iets zegt ons dat onze buren nog vaak de korte oversteek gaan mogen maken.
