Op een regenachtige dinsdagavond staan met GIRLSCHOOL en ALCATRAZZ twee klassieke namen uit de hardrockgeschiedenis in De Verlichte Geest. Beide bands, ontstaan respectievelijk eind jaren 70 en begin jaren 80, trekken sinds enkele jaren samen op tournee en vinden voor de tweede keer hun weg naar Kortrijk. Voor de dubbele headliner is er echter een extra act toegevoegd aan de Europese tour namelijk David Reece’s Bangalore Choir, die in Kortrijk hun eerste show van deze reeks spelen.
Tekst en foto’s: Franky Bruyneel
DAVID REECE verraste ons afgelopen zomer nog met een fel gesmaakt nieuw BANGALORE CHOIR-album. Met stevige, melodieuze hardrocknummers lag ‘Rapid Fire Succession: On Target Part II’, inclusief een nieuwe Italiaanse begeleidingsband, in het verlengde van het debuut uit 1992. Diezelfde bandleden vergezellen hem nu ook op tour en laten met strak samenspel meteen een sterke indruk na. Reece zelf oogt wat vermoeid, maar zijn stem behoudt voldoende kracht tijdens een set die een mix van oud en nieuw brengt, inclusief enkele nummers uit zijn periode bij Accept.
Een opvallend moment is de cover van Bobby Bland’s ‘Ain’t No Love In The Heart Of The City’, een onverwachte maar degelijk gebrachte keuze, weliswaar in de heerlijke versie van Whitesnake. Het optreden heeft echter te kampen met technische hindernissen: door een ontbrekende technische fiche liep de soundcheck uit, waardoor de deuren met vertraging opengingen. Ook het geluid is in het begin niet optimaal, al betert dat gaandeweg. Hoogtepunten zijn het oudere ‘Angel In Black’ en ‘Hellhammer’ (Accept). Bij het recente ‘Bullet Train’ en ‘Driver’s Seat’ moet Reece wel nog even spieken in zijn tektsmap. Al bij al zet Bangalore Choir een degelijke, klassieke hardrockset neer.
Na een korte pauze krijgen we met ALCATRAZZ een eerste headliner voorgeschoteld, waar ondertussen frontman Dougie White plaats heeft geruimd voor nieuwe zanger Giles Lavery (Warlord). En dat blijkt een goede zet, want zijn krachtige powerstem is een ‘perfect match’ voor het veeleisende repertoire van deze legendarische band, die met Graham Bonnet een al even legendarische zanger had. Maar wegens zijn gezegende leeftijd en de steeds hardere muzikale richting verliet Bonnet de band in 2021.
Sinds de komst van Joe Stump is de identiteit van Alcatrazz verschoven naar een stuk harder en toch ook minder catchy. De Amerikaanse gitarist is sterk beïnvloed door Ritchie Blackmore en steekt dit niet onder stoelen of banken. Outfit, poses en gitaargeluid zijn identiek aan de ex-Deep Purple guitarist, terwijl zijn gitaarspel dan weer doet denken aan Yngwie Malmsteen, tevens gitarist van het eerste uur bij Alcatrazz. Stump wil zich bewijzen en doet dat met loeiharde en soms overdreven virtuoze solo’s die domineren boven het samenspel en de songs. Het plaatst enig origineel lid Jimmy Waldo letterlijk en figuurlijk in de schaduw, wat toch een beetje respectloos overkomt. De nieuwe nummers overtuigen maar matig en het zijn vooral oudjes als ‘Hiroshima Mon Amour’, ‘Jet To Jet’, ‘Kree Nakoorie’, ‘Island In The Sun’ en het sublieme ‘God Blessed Video’ die de set weten te redden. Het zorgt voor een solide, zij het niet uitzonderlijk, optreden.
Afsluiter van de avond is GIRLSCHOOL, bijna een halve eeuw actief. Met zangeres/gitariste Kim McAuliffe en drumster Denise Dufort heeft de band nog twee originele leden die de zaak rechthouden. Al is dat laatste letterlijk wat moeilijker voor Kim die door aanhoudende rugproblemen wat wankel op de planken staat. Samen met gitariste Jackie Chambers en nieuwkomer Olivia Airey op bas brengen ze een old school set die teruggrijpt naar hun roots.
Girlschool ontstond in de nasleep van het punk tijdperk en dat hoor je. Het is een mix van ongecompliceerde punk en rock-‘n-roll, zonder veel franjes, maar rauw en eerlijk. De samenwerking indertijd met Motörhead was dan ook niet toevallig en leverde hen ook geen windeieren op, mede dankzij enkele sterke albums waar ze vandaag de dag nog steeds op teren. Na al die jaren is het spelplezier nog steeds aanwezig, net als het groot old school gehalte: geen clicktracks, geen in-ears, geen backing tapes ... enkel pure rock-‘n-roll.
Vanaf opener ‘Demolition Boys’ gaan de aanwezigen los en wordt het een feest van herkenning met onder meer ‘C’mon Let’s Go’, ‘Hit And Run’, ‘Screaming Blue Murder’, ‘Race With The Devil’ en de Motörhead-cover ‘Bomber’. Om dan uiteindelijk af te sluiten met ‘Emergency’, waarna toegift ‘Take It All The Way’ nog zorgt voor een hilarisch meezingmomentje met de fans. Meteen ook het einde van een heerlijk nostalgische set. Ondanks een relatief bescheiden opkomst bood deze avond een gevarieerd en nostalgisch programma met sterke momenten voor de fans van old-school hardrock.
