Bijna vijfduizend (hoofdzakelijk) metalfans op een zondag uit hun luie zetel krijgen om vervolgens twee uur lang geen scheurende riffs, flitsende solo's of imposante drumroffels te laten horen? Het is niet veel acts gegeven, zoveel is zeker. Het Deens/Duits/Noorse gezelschap HEILUNG, al menigmaal dé revelatie van de laatste jaren genoemd, draaide er de getatoeëerde handen echter niet voor om en wist met hun Dreki Ferdhast Tour de op één na grootste concerthal van Antwerpen en omstreken meer dan aardig te vullen en vervolgens ook nog eens in vervoering te brengen.
Tekst: Frederik Cosemans – Foto’s: Istvan Bruggen
Voor het rituele spektakel aanving en om het gebrek aan gitaren toch ietwat op te vangen, trommelde het illustere collectief de Zwitserse band ZEAL & ARDOR (8) op. Deze act onder leiding van de lichtjes geniale Manuel Gagneux mixt extreme, progressieve (black) metal met zogenaamde slave songs en heeft met het sterke 'GREIF' een kersverse plaat te promoten en kreeg dus meteen de kans om hun nieuwe deuntjes aan een groot publiek te laten horen. Tijdens het intro 'The Bird, The Lion And The Wildkin' (voor de gelegenheid een klein tikje verlengd) klonk het geluid nog ietwat dof en onduidelijk, maar vanaf 'echte' opener 'Götterdämmerung' was dat euvel al verholpen. Luid, strak en met de energie van wielrenners op doping gingen de heren en dame er keihard tegenaan en getuige het grote aantal schuddende hoofdjes werden de inspanningen erg gewaardeerd.
De setlist was dan ook om van te smullen. 'Ship On Fire', 'Tuskegee', 'Blood In The River', 'Death To The Holy' en uiteraard 'Devil Is Fine', de song waar het allemaal mee begon, zijn slechts enkele van de uitstekende nummers die de revue passeerden. Natuurlijk was ook 'GREIF' vertegenwoordigd en hoewel die plaat erg sterk en zelfs uitstekend te noemen is, viel het op dat de nieuwe songs, sowieso al minder heftig en furieus, toch net iets minder knalden. 'Kilonova' klonk een beetje onwennig, het erg toegankelijke 'Sugarcoat' deed het gelukkig iets beter. Het mooie 'to my ilk' vormde dan weer een mooi rustpuntje in een voor rest vrij harde set en het grillige 'Clawing Out' blijven we een ietwat vreemde keuze vinden om een concert mee af te sluiten. Al bij al maakte Zeal & Ardor echter een uitstekende beurt, al zien wij de band liever terug in een iets kleinere setting. Daar knalt men immers nog harder, weten we uit ervaring.
Onze Zwitserse vrienden waren nog maar net in hun kleedkamer verdwenen of een groot doek werd voor het podium gespannen om het ombouwen aan het zicht van het publiek te onttrekken. Toen het enorme ding na een half uurtje terug verwijderd werd, waren alle versterkers, drumstellen en (bijna) alle moderne snufjes verdwenen en leek het podium meer op een oude heidense openluchttempel dan op een concertzaal. HEILUNG (8) gaat immers voor totale immersie en spaart daarvoor kosten nog moeite. Diverse percussiestellen, allen met zo authentiek mogelijke instrumenten, stonden in een halve cirkel opgesteld, vooraan had muzikale leider Christopher Juul, de enige die zich vanavond met wat elektronische apparatuur omringde, postgevat. Toen vocalist/ceremonieleider Kai Uw Franz ten tonele verscheen om middels enkele rituelen het podium te 'zuiveren' viel hem toch een kleine heldenontvangst ten deel. Het dak ging er misschien niet af, maar het publiek liet toch duidelijk merken dat men er zin in had.
Na de zogenaamde 'Opening Ceremony' waarbij de gehele act (behalve de muzikanten en vocalisten dus ook de ondertussen welgekende Heilung Warriors) hun verbondenheid met de natuur benadrukte, kon men echt van start gaan. Dat deed men met 'In Maidjan' van het debuut 'Ofnir', een vrij lang uitgesponnen nummer dat meteen de toon zette. De repetitieve, vooral op percussie en diverse zangstijlen gebaseerde muziek werkt enorm hypnotiserend en het kostte ons dan ook weinig moeite om vrijwel meteen in een soort trance verzeild te geraken. De bijna mantra-achtige keelzang van Uwe Franz (die soms zelfs wat naar blackmetalvocalen neigt) dreunde bezwerend door de zaal en de combinatie met de indrukwekkende, meer traditioneel klinkende zangstem van blikvanger Maria Franz zorgde voor een bijwijlen magisch effect. Diverse songs uit de drie studioalbums volgden elkaar netjes op (oa. 'Alfadhirhaiti', 'Asja', 'Krigsgaldr', 'Hakkerskaldyr', 'Tenet' en 'Galgaldr') en altijd viel er visueel wel wat te beleven.
Naast muziek is immers ook theater een integraal onderdeel van een HEILUNG-show (immersie, weet u nog?). De taferelen varieerden van de Heilung Warriors die, in vol ornaat en voorzien van fikse speren en kloeke schilden, enkele plechtige, maar opruiende krijgsbewegingen lieten zien en een ietwat bizarre executiescene (gevolgd door een verrijzenis) tot iets wat nog het beste omschreven kan worden als een soort van rituele paringsdans. Uiterst vermakelijk allemaal en eigenlijk ook broodnodig, want qua songs begon alles op den duur toch wel erg op elkaar te gelijken. Daarmee komen we ook meteen aan bij de grote achilleshiel van Heilung: weinig muzikale variatie ten gevolge van een beperkt instrumentarium en een steeds terugkerende formule.
Hoe indrukwekkend de show en de nummers soms ook zijn, wie zich niet volledig overgeeft aan het repetitieve gedreun en zich al te zeer op de 'pure' muziek gaat focussen, zal vroeg of laat overmand worden door vermoeid- en saaiheid. Maar het mag gerust gezegd worden dat HEILUNG hier een gewonnen wedstrijd speelde. Hun aanpak/concept slaat aan bij een breed publiek en we kunnen iedereen oprecht aanraden zeker eens een show mee te pikken. Want zelfs al is het niet compleet je ding en wordt er, puur muzikaal gezien, iets te vaak uit eenzelfde vaatje getapt, onberoerd zal het spektakel je niet laten!
