Als je muzikaal op zoek bent naar een niet voor de hand liggende combinatie, kom je best uit bij High Vis. Deze Britten breken door met hun eigenwijze mix van punk en hardcore met indie rock en Britpop. In Antwerpen tonen ze met overgave dat deze unieke cocktail live ook nog eens zeer ontvlambaar is.
Tekst: Robin Maes - Foto’s: Istvan Bruggen
De Trix is al enkele weken op voorhand uitverkocht voor de Britse doortocht. Daags voor Antwerpen openden ze hun tour voor hun derde langspeler ‘Guided Tour’ in Parijs. Binnen enkele dagen staan ze ook in een uitverkochte Cactus Club in Brugge. Dat ze een Belgische fanbase hebben, mag dus duidelijk zijn. Iedereen klaar in ’t stad vanavond.
De muzikale ceremonie wordt ingeleid door NARROW HEAD (7). Die brengen iets tussen wat zwaardere rock en rustige(r) metal. Bij aanvang zijn we niet meteen mee, maar vanaf de vierde song lijken de riffs ineens een stuk lekkerder binnen te komen. Die main riff van ‘Feels Like Sand’ is écht geil en ook opvolger ‘Moments Of Clarity’ beukt goed door. Het doet denken aan een mix van Deftones en The Smashing Pumpkins.
Met deze support zitten we alvast meteen in de correcte sfeer van iets zeemzoetere gitaargeluiden. De schuchtere frontman heeft nog wel wat lessen te krijgen qua op het publiek inspelen, maar verder doet de band z’n ding. Ze hebben een mini-backdrop bij die over de gitaarboxen gedrapeerd is. Schattig, al heeft geen 5% van de zaal deze gezien. Bij de laatste nummers komen er wat screams bij de vocals. Dat hoéft niet, maar gaat hen wel goed af. De sound zit mooi vol, waardoor dit zeker een mooie aanvang is.
Voor Narrow Head stond de zaal nog lauw, maar intussen is deze tjokvol gelopen. Zonder al te veel poespas wandelen de bandleden van de headliner op podium. Frontman Graham Sayle heeft een knalblauwe parka aan en een kamerbrede glimlach. Hij grijpt de microfoon, verkondigt ‘It’s happening’ en zet de festiviteiten van HIGH VIS (9) in gang. Het is onmiddellijk duidelijk dat deze mannen er enorm veel zin in hebben. Opener ‘Talk For Hours’ toont aan dat het publiek dezelfde goesting deelt. Alle kelen open: de echo zit meteen in de zaal.
Je zou muzikaal niet meteen denken dat High Vis live voor enorme moshpits zorgt. Als je ze dan voor het eerst bezig ziet, valt je mond wel even open. Bij de tweede song ‘Altitude’ scheurt de zaal zichzelf net niet in twee en is elkeen die zich jeugdig voelt aan het dansen. De groep zelf is onder de indruk, getuige de heerlijk sappig uitgesproken ‘Fookin’ ‘ell’ in Liverpools dialect van de zanger achteraf. Het is een correcte samenvatting.
De galmende gitaren en zweverige deuntjes van High Vis vullen de zaal met een deugddoende sfeer. Of het nu werk van hun eerste, middelste of recentste plaat betreft: het volk is mee. ‘0151’ lijkt nu al een moderne klassieker te zijn. Sayle zingt écht vanuit de grond van zijn hart. Zo’n emoties, woede en intensiteit kan je onmogelijk faken. Hij leeft zichzelf volledig uit en lijkt zich soms te moeten inhouden om de woorden niet te snel uit te schreeuwen. Bij het tweede liedje vliegt z’n jas uit, bij het vierde z’n trui. Iedereen heeft het warm.
Er zijn geen barrières vooraan in de Trix vanavond op aanvraag van de band. Dat zorgt steeds meer voor vliegkunsten vanuit de zaal. Thematisch heeft High Vis het vaak over de problemen van de werkklasse in Engeland. ‘We have to beg for the bare minimum’, foetert de frontman. De frustratie van ongelijkheid wordt door de zaal begrepen. Hij concludeert: ‘Socialism is not a dirty word. The problem is the rich.’
Op zijn nieuwste album heeft High Vis nog meer muzikale risico’s genomen. Getuige daarvan is de house- en indie-geïnspireerde ravesong ‘Mind’s A Lie’. Het is zo kalm en hypnotiserend en wordt evenzeer zo overtuigend intens gebracht. Het publiek is nog in trance wanneer ‘Trauma Bonds’ aanvat en de hypnose verderzet.
Naar het slot toe krijgen we met ‘The Bastard Inside’ weer een plaats om onze woede te stokkeren. Het einde van een heerlijk uurtje rauwe passie krijgen we met ‘Choose To Lose’. Jawadde, de fans hebben nog energie. Ineens lijkt de halve zaal te beslissen ‘nu wil ik ook in de moshpit staan dansen’ en deze groeit sneller dan een erectie aan het zwembad van de Playboy mansion. Zijn jas en trui was de frontman al kwijtgespeeld, daar mag nu finaal z’n shirt bij. Met blote bast en brullende stembanden vormt hij een perfect slotakkoord voor een zeer geslaagde hardcore performance. High Vis is vanavond ook high energy en high quality.
