Ze zijn zo stilaan de heerlijkste contradictie in de hardcore-scene: hoe harder Knocked Loose speelt, hoe groter ze worden. Vijf jaar geleden stonden ze nog in Trix Club. Twee jaar terug mochten ze als special guest van Stick To Your Guns al amok maken in de grote zaal. Vorige zomer kreeg de weide van Pukkelpop te maken met de mokerslagen van de jongens uit Louisville, Kentucky. Knocked Loose is wereldwijd aan het doorbreken zonder enige compromis te maken aan z’n loodzware sound. En dat zal Antwerpen geweten hebben. Dat de jongens trouw blijven aan hardcore was duidelijk: er was geen dranghek te bespeuren in de zaal. Stagedives!
Tekst: Robin Maes – Foto’s: Istvan Bruggen
Voor vanavond was er een aparte affiche samengesteld. De avond werd geopend met de Paris hardcore van de heren van HEADBUSSA (7). Bij aanvang leek de meute nog niet warm te lopen maar daar brachten de Fransen mooi verandering in. Zonder geleuter of franjes bracht Headbussa een resem hardcore-songs die zowel klassiek als modern klonken. De pit groeide stelselmatig en alsmaar meer amateur-acrobaten leken overtuigd te raken om hun eerste circustoeren tentoon te stellen.
Naar het einde van de set toe mag het gezegd worden: Headbussa zorgde voor het eerste feestje van de avond. De sound zat goed en de frontman had duidelijk energie met hopen. Er zat een lekkere flow in de set. Kort gesteld was dit zonder meer een ideale inzet van de avond.
Een muur van donkerheid
Maar de sfeer zou helemaal omslaan vooraleer de hoofdact aan bod kwam. De middelste band van deze affiche was namelijk een héél vreemde eend in bijt. Black shoegaze op een hardcore show? Dat hadden we nog niet eerder gezien. ‘We don’t really play a lot of shows like this’, zei de zanger van DEAFHEAVEN (7) dan ook, goed beseffend dat het publiek andere zaken gewoon was. We zijn absoluut te vinden voor een ‘experiment’ op een affiche. Nieuwe muziek en andere genres ontdekken zijn vaak de leukste dingen aan support acts en special guests. Maar de zaal liep niet meteen warm voor de dreunende gitaren en zware blast beats van Deafheaven. Er was wel applaus, maar qua dansgehalte viel alles compleet stil. Aan de prestatie van de heren heeft het zeker niet gelegen. De zanger amuseerde zich duidelijk sterk en z’n stem kwam enorm straf over. Het was muzikaal een echte muur van donkerheid die op je af kwam.
Deafheaven speelde maar vijf songs, maar wie hen kent weet dat ze makkelijk per song richting de tien minuten gaan. De schijf die op het meeste respons kon rekenen was ‘Black Brick’. Hun gekendste nummer ‘Dream House’ sloot de set af, waarna applaus en vreemde blikken de mengeling in het publiek vormden. Qua experimenten op concertaffiches vond ik dit géén geslaagd idee, maar dat ga ik niet tegen de band gebruiken. Chapeau dat ze deze gok durven nemen, en zich volledig smijten.
Vanaf seconde één ...
Het publiek was intussen voelbaar ongeduldig voor de hoofdschotel. De lichten gingen nog maar uit voor de intro en een massieve pit werd al opengetrokken. De akelige openingstonen van ‘Deep In The Willow’ werden steeds luider en viezer. Je stond maar best stevig op je benen, want het was tijd voor KNOCKED LOOSE (8).
Het vijftal uit Kentucky is zo’n band die weinig tijd spendeert aan opvulling en gewoon vanaf seconde één hard gaat. De eindbreak van ‘Deep In The Willow’ (je weet wel, de nu al legendarische schreeuw ‘Knocked Loose Motherf*cker!’) was nog maar net gedaan of ‘Where Light Divides The Holler’ schoot zonder z’n intro al in de keel. Ook hierna was er geen tijd om op adem te komen: we gingen meteen over naar ‘God Knows’ én nadien naar golden oldie ‘Deadringer’. Dit openingskwartet is qua brutaliteit mogelijks onovertrefbaar.
De stagedives werden steeds frequenter en zanger Bryan Garris genoot duidelijk van de absolute chaos in de zaal. Vocaal werd hij bijgestaan door de tweede frontman in gitarist-vocalist Isaac Hale. Hale deed niks liever dan breakdowns aankondigen met agressieve callouts zoals ‘Move somebody, throw somebody’, ‘Let me see those spin-kicks’ of simpelweg ‘Everybody dies’. In het midden van de set zat een goede brok muziek van de moderne klassieker ‘A Different Shade Of Blue’. Hierna passeerde de nog-geen-week-oude nieuwe single ‘Blinding Faith’. Knocked Loose slaagt erin om zijn onbegrensde, rauwe woede vanuit z’n nummers live helemaal tot recht te brengen. Wat kunnen die mannen toch kwaad zijn, en wat zien ze er soms gelukkig uit omringd door zoveel woede.
Met nog vier nummers te gaan vroeg Garris het publiek om elke druppel energie eruit te persen. Die boodschap kwam aan. Bij ‘Billy No Mates’ was er een overdosis podiumvliegers. Bij ‘Counting Worms’ waren en ongeveer honderd micro’s te weinig voor iedereen die wou meezingen op het podium. Afsluiten deed Knocked Loose met de recente klepper ‘Everything Is Quiet Now’. Achteraf in de zaal was het eerder ‘Everyone is tired now’.
Binnen twee maanden lost Knocked Loose z’n nieuw album en we durven te gokken dat ze hiermee opnieuw enkele malen groter zullen worden. De onverbiddelijke hardcore van dit vijftal heeft iets unieks dat steeds meer fans beginnen te ontdekken. Het groeiende leger aan fans zag in Antwerpen exact wat het wou: een agressieve show die op het scherpst van de snee gespeeld werd.
