Leprous is het schoolvoorbeeld van ‘kinderen worden groot’. Ooit gestart als begeleidingsband van Emperor-mentor Ihsahn, kregen zij de kans om ook hun eigen progressieve metal aan het publiek kenbaar te maken. Nu hebben ze acht succesvolle albums op hun palmares en touren de wereld rond om hun meest recente parel ‘Memories Of Atonement’ met het devote publiek te delen. Samen met hen konden we de Noorse folkrockband Gåte verwelkomen en nieuwe revelatie Royal Sorrow uit Finland.
Tekst: Vera Matthijssens – Foto’s: Claude Bosschem
Het is nog bijzonder rustig wanneer we om half zeven arriveren en de Antwerpse verkeerschaos met het openbaar vervoer getrotseerd hebben. Eén ding wordt wel al duidelijk: Leprous heeft toegewijde fans die meer dan één concert op deze tournee bijwonen, aangemoedigd door een steeds wisselende setlist.
Het Finse ROYAL SORROW (8) opent met een enthousiasme alsof ze voor een uitverkocht huis spelen. Onlangs maakten we kennis met deze moderne progressieve rockband via debuutalbum ‘Innerdeeps’. De set bestaat dan ook uit zes compacte, energieke songs van deze schijf. De muziek wordt voorzien van elektronische invloeden en alternatieve rock, maar tijdens deze live-presentatie leren we toch vooral dat zanger/gitarist Markus Hentunen de energie van het podium doet gutsen met zijn gepassioneerde zang die soms poeslief en clean is, maar ook ruw en schreeuwerig kan klinken. Het viertal maakt dan ook een goede beurt en meer en meer fans sluiten zich bij ons aan.
GÅTE (8) is voor ons nog een onbeschreven blad wanneer dorre takken in de nabijheid van elke muzikant worden gezet en licht etherische Noorse folkrock weerklinkt. Zangeres Gunnhild zingt met loepzuivere stem. Tijdens ‘Skarvane’ in een dikke pelsjas gehuld, maar vanaf het tweede nummer gaat die aan de kant. Synchroon met onze eerste winterprik is dit muziek voor koude winteravonden die toch een vlammetje in de harten van de aanwezigen doet ontluiken. In de rest van de set bewijst Gunnhild dat ze ook steviger werk aankan en in meerdere stijlen thuis is.
De muziek wordt verfraaid met authentieke Noordse instrumenten als nyckelharpa, moraharpa en draailier en daarvoor is folkmuzikant John Stenersen – die je misschien ook kent van Wardruna – verantwoordelijk. Ook hier zijn de gitaristen heel energiek en de bassist speelt ook toetsen. Dit brengt ook weer enige elektronische passages met zich mee. De Noren verstaan de kunst om het publiek mee te trekken in hun performance. Ze zijn dan ook al sinds 2000 bezig en in het thuisland erg populair.
De spanning stijgt wanneer LEPROUS (9) er om kwart voor negen invliegt met ‘Silently Walking Alone’ van het nieuwe album. Ook al is dit de ‘Melodies Of Atonement EU tour’, toch zal de bands slechts drie songs uit de nieuwe worp spelen. Des temeer ruimte is er voor een interessante vogelvlucht doorheen alle oudere albums. In den beginne was frontman en exquise vocalist Einar Solberg nog te vinden achter de keyboards, maar tegenwoordig gebeurt dit slechts sporadisch tijdens oudere songs, want er is live een sessiemuzikant op keyboards. Dat betekent dat Einar zich ontpopt heeft tot een gedreven, dartele frontman die soms amper de eveneens soepel ronddansende medemuzikanten mist.
Na ‘Illuminate’ uit ‘Malina’ en ‘The Valley’ uit ‘Coal’, bezoekt men het album ‘Pitfalls’ met ‘Alleviate’ en ‘Below’. Pas daarna richt Einar zich tot het publiek, om de verrassende cover van landgenoten A-HA ‘Take On Me’ aan te kondigen. Het refrein van dit popnummer wordt massaal meegezongen. Vervolgens begint men de krenten uit de pap te vissen. ‘We hebben het volgende nummer nooit veel live gebracht’, meldt Einar over ‘At The Bottom’. ‘Kijk maar na op setlist.fm later’. Het is een pittige sneer aan het adres van de internetgeneratie. Daartegenover staat het welbekende ‘The Price’, want ‘de charme van een onvoorspelbare setlist, is dat sommige songs gewoon een ‘must’ zijn’. Het nieuwe album wordt bezocht met het ingetogen gezongen en lichtjes psychedelisch klinkende ‘Like A Sunken Ship’, dat uiteindelijk beenhard wordt.
De set wordt vervolgens heel fraai naar een apotheose toe opgebouwd. Solberg vraagt of er old school fans in de zaal zijn die de band al in 2010 gezien hebben. Eén van de eerste buitenlandse shows vond namelijk plaats in deze zaal, ‘maar toen was er maar vier man, die tour kostte ons 30.000€’. Op die manier wordt het lange ‘Forced Entry’ aangekondigd, een ware progressieve kanjer. ‘Slave’ (uit ‘The Congregation’) imponeert ons nog meer. Imposant zijn die laaggestemde Black Sabbath-riffs die van dit eveneens lange nummer een bezwerende trip maken met extra percussie van de toetsenman om octopusmonster Baard Kolstad te ondersteunen. En prachtige zang van Einar, dit hoeven we niet te benadrukken. ‘Castaway Angels’ (uit ‘Aphelion’) is zo’n moment waarop de zaal muisstil geniet van de extra integere zang van Einar. Om af te ronden is er dan weer het catchy ‘From The Flame’ als afsluiter van de reguliere set. Het zestal verdwijnt even van het podium, maar heeft als encores nog het wulpse, elektronisch aangezette ‘Atonement’ voor ons in petto en het bonkige, vervormde laatste stuk van ‘The Sky Is Red’ met zijn apocalyptische sfeer.
Je zou er beduusd van worden, maar diep onder de indruk kon de spurt naar de merchandisingstand beginnen …
