Zware gitaren, zwaardere riffs en de zwaarste breakdowns. Voor tonnen hardcore-geweld zakken we graag af naar de Zappa. De Amerikanen van Kublai Khan brengen een muzikale rauwheid die menig publiek in een meute losgeslagen holbewoners doet veranderen. Met de affiche van vanavond zijn we klaar om onze innerlijke oermens los te laten.
Tekst & foto’s: Robin Maes
Ooh, wat kunnen we toch genieten van een lekkere core-affiche. Traditiegetrouw krijgen we een goed gevulde avond met meerdere bands die elkaar in sneltempo opvolgen. Met amper een kwartiertje tussen alle shows is er geen tijd om de spieren weer te doen opstijven. De openingsdans is voor het Australische TERMINAL SLEEP (7). Even weigert de microfoon van de frontvrouw dienst, waardoor de eerste zin, die na een dertigtal seconden intro wél verstaanbaar doorkomt, meteen ‘Let’s do it, you c*nts!’ is. Ook een goede avond aan u, juffrouw.
Eenmaal op gang verliest deze jeugdige groep geen tijd. Het is meteen hard knallen met de zware riffs en schreeuwerige vocals die goed tot hun recht komen. Frontvrouw Bec Thorwesten heeft een akelig kwade, bijna krankzinnige blik die doorheen onze ziel lijkt te staren. Niet op haar tenen gaan staan als je gaat stagediven. De energie en goesting waarmee dit vijftal speelt, is mooi om te zien. ‘We are going to play a few more songs you probably don’t know’ is de meest zelfbewuste uitspraak van de avond. Hopelijk kennen na vanavond iets meer mensen de nummers.
Wie Louisville hardcore hoort, denkt waarschijnlijk aan Knocked Loose. Die zien we in maart in Brussel, maar vanavond hebben we een ander exportproduct in de vorm van GATES TO HELL (7). Drummer Trey Garris is de broer van Knocked Loose-frontman Bryan. Deze groep brengt extreem rauwe hardcore met een vieze portie death metal in de mix. Nieuwe single ‘Next To Bleed’ is vuil genoeg om in het riool te leven. De vocals komen zowel diep als rauw over. De snelle delen kunnen op evenveel meeval rekenen als de breakdowns. We zitten met een open-minded publiek.
Zanger Ryan Storey vraagt ietwat aarzelend voor een circle pit rond de pilaren van de zaal en is merkbaar verrast als het publiek zijn wens met overgave inwilligt. De grootste cirkelsprint van de avond is binnen. Dan worden die irritante pilaren toch nog eens voor wat goeds benut. Naast de pilaren valt het ons op dat er in de Zappa wel vaker bands niet in slagen om hun backdrop uit te vouwen op het podium. Ook vanavond lukt dat niet, wat toch wat afdoet aan de showwaarde. Geen mooie doeken voor ons.
Gates To Hell heeft met overgave zijn geweld tentoongesteld. Het muzikale zwaartepunt verlegt zich richting een pak meer swagger en dansbare hardcore. Tijd om 200% Amerikaans te gaan met GIDEON (8). Frontman Daniel McWhorter is een innemend figuur: in volledige jeans-outfit met een typerende cowboyhoed gaat hij volgens ons na het optreden gewoon te paard verder doorheen Europa. De opener en intussen oudere hit ‘No Love/No One’ zorgt voor een exponentiële injectie groovyness in de moshpit.
De prijs voor grootste circle pit ging naar Gates To Hell, de grootste wall of death zit bij Gideon. ‘More Power. More Pain.’ is nog zo’n klepper die niks aan twijfel overlaat. Het is two-steppen geblazen vooraan terwijl elke stappenteller op hol slaat. Bij ‘Take Me’ zien we heel wat acrobatische stagedives. Blauwe plekken zijn slechts zorgen voor morgen. Ons hoogtepunt is de swagger die het nummer ‘Sleep’ doorheen de zaal blaast. We bouncen dat het een lieve lust is. In oktober 2024 stal Gideon al de show als support van The Ghost Inside in de Ancienne Belgique. Ook vanavond stelen ze de spotlight.
Tijd voor de headliner. Met hun nieuwste plaat ‘Exhibition Of Prowess’ op zak zijn ze nog wat extra onbezonnen geworden. Helaas moeten ze het vanavond doen zonder hun frontman Matt Honeycutt die wegens een familiaal spoedgeval er niet bij is. Dat gemis raakte vanavond niet goed opgelost bij KUBLAI KHAN TX (5), en dat niet alleen. Hun zanger is al enkele data afwezig tijdens deze tour en wordt vervangen door Jacob Lilly van de nobele onbekende groep Chamber. Hij verzorgt normaal de merch-tafel van Kublai Khan. Natuurlijk is deze situatie klote voor iedereen binnen kamp Khan en tonen alle fans begrip en respect. Jacob Lilly is niet per se een slechte zanger, maar wel een complete mismatch binnen dit geheel. Zijn stemtimbre is totaal anders, zijn zangstijl verschillend en zijn charisma een pak minder. Vanavond vormt een pijnlijk bewijs hoe integraal Honeycutt is voor de performance van zijn maten.
Opener ‘Supreme Ruler’ komt nog strak binnen maar ‘Theory Of Mind’ vertoont al de eerste breuken. Heel wat teksten worden niet meegezongen. Klemtonen liggen anders, foute lyrics worden gezongen. Als je zoals ons elk woord van deze heren kan meezingen, merk je helaas de fouten extra hard op. Na enkele songs wordt het ook steeds meer hoorbaar dat Lilly z’n stem aan het forceren is.
Wat wél mooi is vanavond is dat alle openers komen helpen. De zang op ‘Swan Song’ is voor Terminal Sleep. Gates To Hell krijgt ‘Darwinism’. Gideon komt opdraven bij de topper ‘Self-Destruct’ en kwijt zich het best van de vervangtaak. Ook muzikaal laat Kublai Khan wat steken vallen. De soundmix zit te grauw en te laag, het gitaarspel is soms te rommelig. De fouten zorgen voor steeds meer irritatie bij ons. Wanneer dé breakdown op ‘Antpile’ fout wordt ingezet door de te vroeg gezongen callout ‘Son of a b*tch!’ leggen we ons finaal neer bij de teleurstelling. Het heeft wat weg van een matige coverband. Feestmomenten zijn er in het publiek wel hier en daar, maar dit is niet de show waar men op hoopt.
Ze stonden geboekt voor een uur, maar na amper 32 minuten zit de set van Kublai Khan erop. Veel te kort als headliner (Gideon speelde zowaar bijna een kwartier langer), al vinden we dat vanavond niet erg. De situatie was lastig en moeilijk, de prestatie als gevolg enorm matig. Gelukkig zorgde de rest van de affiche, met Gideon als voortrekker, toch nog voor een geslaagde avond.
