Soms vraag je je af waarom bepaalde bands nooit echt de erkenning hebben gekregen die ze verdienen. Y&T, de Amerikaanse hardrockband uit San Francisco die sinds 1974 de wereld van melodieuze hardrock kleur geeft, is daar hèt perfecte voorbeeld van. Dat deze band anno 2025 in een relatief kleine zaal als De Kreun in Kortrijk speelt, blijft dan ook een mysterie. Want wat Dave Meniketti en de zijnen hier brachten, was wederom een masterclass in tijdloze rock.
Tekst en foto’s: Franky Bruyneel
Vanaf het moment dat de lichten doven en Y&T klokslag 20 uur de eerste noten van ‘Open Fire’ inzetten, is duidelijk dat dit geen avond vol theatrale en visuele franjes wordt, maar één waar de muziek zelf centraal staat. Geen support act, geen bombast, maar gewoon twee uur pure, eerlijke rock. De zaal, gevuld met vooral trouwe vijftigplussers die de band kennen van hun gloriejaren begin jaren 80, wordt meteen meegenomen op een nostalgische trip doorheen vier decennia hardrockgeschiedenis.
De setlist leest als een eerbetoon aan hun legendarische albums ‘Earthshaker’, ‘Black Tiger’, ‘Mean Streak’ en ‘In Rock We Trust’. Nummers als ‘Midnight In Tokyo’, ‘Rescue Me’, Winds Of Change’, ‘Hurricane’ en ‘Dirty Girl’ klinken nog steeds fris, krachtig en meeslepend. Elk akkoord ademt authenticiteit, iets wat vandaag de dag zeldzaam is. Enkel ‘Coming Home’ uit het latere album ‘Facemelter’ duikt even op als herinnering dat Y&T ook na het millennium nog actief was.
Boegbeeld Dave Meniketti, ondertussen bijna 72, is de enige nog levende overblijver van de originele bezetting, maar wat een charisma! In het begin klinkt zijn stem nog wat broos, maar na enkele nummers ontpopt hij zich tot de warme, soulvolle zanger die hem altijd heeft onderscheiden van zijn generatiegenoten. Zijn kenmerkende gitaartonen, met zijn vertrouwde en ietwat aftandse Gibson Les Paul als trouwe metgezel, snijden nog steeds door merg en been. Vooral bij ‘I Believe In You’, dé powerballad der powerballads, zorgt zijn emotionele solo voor een collectieve rilling in de zaal waarin de temperatuur stilaan het kookpunt bereikt. Desondanks blijft de frontman elegant gekleed in zijn ‘velvet jacket’. Want ook pure klasse verdient stijlvolle bekleding.
Rond Meniketti staat met John Nymann, Mike Vanderhule en Aaron Leigh een ijzersterke band. Samen vormen ze een hechte en perfect op elkaar ingespeelde machine die zorgt voor een volle, warme sound. Geen enkele noot lijkt toevallig, waardoor elk nummer loepzuiver en vol energie klinkt. Het publiek smult van de ene klassieker na de andere. Wanneer afsluiter ‘Forever’ weerklinkt, zingt de hele zaal mee alsof het 1982 is. De glimlach bij de fans spreekt dan ook boekdelen: dit is meer dan een concert, dit is een herontmoeting met een stuk van hun jeugd.
Helaas zorgt de belichting voor één klein minpuntje. De lichtman van dienst bleek niet helemaal begrepen te hebben dat deze muziek een visuele omkadering verdient die het vuur en de emotie van de songs weerspiegelt. Zelfs Meniketti kon het niet laten daar een opmerking over te maken, helaas zonder gevolg. Al bij al kon het de magie van deze nostalgische avond niet temperen.
Y&T bewees in de Kreun dat ze nog altijd tot de absolute top van de klassieke hardrock behoren. Hun passie, hun vakmanschap en hun liefde voor muziek zijn onverminderd intact. Het is eigenlijk onbegrijpelijk dat een band van dit kaliber niet in een grotere zaal als Vorst Nationaal staat. Maar tegelijk maakt net die intieme setting van De Kreun dit concert zo bijzonder. Want dichter bij de pure rockziel kom je niet.
