Negen jaar en zes dagen, zo lang was het geleden dat het quasi legendarische Masters Of Reality nog eens op een Belgisch podium stond. De band rond Chris Goss, iconisch figuur, erkend genie en absolute aartsvader van de zogenaamde desert rock, stond nooit te boek als de meest actieve of productieve (hun laatste plaat ‘Pine/Cross Dover’ is ondertussen alweer vijftien jaar oud), maar veel mensen, waaronder ondergetekende, hadden wellicht toch stilaan de hoop opgegeven om hen nog eens aan het werk te zien. Het Depot, tot nader order één van de mooiste concertzalen van Leuven en de rest van het land, was dan ook meer dan aardig gevuld voor de doortocht van Goss en zijn realiteitsmeesters.
Tekst: Frederik Cosemans – Foto’s: Istvan Bruggen
Eén van die meesters, multi-instrumentalist ALAIN JOHANNES (7), mocht vooraleer hij de opperbaas ging bijstaan het publiek alvast even opwarmen. Dat deed de van o.a. Eleven, The Desert Sessions en Them Crooked Vultures bekende muzikant niet met beukende ritmesectie en een muur van versterkers, maar helemaal in zijn eentje. Zichzelf begeleidend op een zogenaamde cigar box, een snaarinstrument waarvan de naam wel heel erg veelzeggend is, bracht hij ingetogen, maar doorleefde songs afkomstig uit de erg omvangrijke catalogus van platen waar hij een hand in had. ‘Disappearing One’ van Chris Cornell bijvoorbeeld (Johannes blikte destijds diens soloplaat ‘Euphoria Morning’ in). We werden er toch weer even aan herinnerd wat een topsong dat toch blijft. Slecht bracht de man het er dus zeker niet van af, de waardering van het publiek sprak wat dat betreft boekdelen, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat een half uurtje toch meer dan genoeg was.
Na de set van Johannes was het dan een kleine dertig minuten wachten op MASTERS OF REALITY (9). De voorbije dagen vielen er enkele horrorverhalen te lezen over Goss die tijdens de show in Eindhoven, de eerste van deze tour, zwak en fragiel oogde en tot overmaat van ramp ook nog eens in het midden van een nummer plotsklaps in elkaar zakte. Hij kon dat betreffende optreden gelukkig nog afwerken, weliswaar gezeten op een stoel, en dat stemde ons enigszins gerust, maar toch was het even schrikken toen de ooit zo potige en boomlange frontman als een oud baasje (en sterk vermagerd) het podium op strompelde en wederom plaats nam op een stoel. Nee, gezond oogde de man allesbehalve, maar dat had gelukkig geen weerslag op zijn humeur. ‘Hello! I fucked up my leg in Eindhoven, but we’re gonna rock you anyway!’ slingerde hij opgewekt de zaal in, waarna hij meteen het absolute prijsbeest ‘The Blue Garden’ inzette. Van een binnenkomer gesproken!
De toon was meteen gezet voor een avondje ronkende riffs en Goss breidde er meteen ‘Absinthe Jim And Me’ en het lekker rockende ‘Third Man On The Moon’ aan vast. Heerlijk en grandioos! De band had geen behoefte aan allerhande toeters en bellen en bracht de songs ruw en puur, iets wat duidelijk gewaardeerd werd door het publiek. Hoogtepunten volgden elkaar dan ook in snel tempo op. Het even heavy als bluesy ‘Alder Smoke Blues’, het van The Desert Sessions en Queens Of The Stone Age bekende ‘Hanging Tree’ en het lekker frivole ‘Mister Tap’N’Go’ deden allemaal hun werk en werden op luid gejuich onthaald. Als we persoonlijk de setlist hadden mogen samenstellen, hadden we wellicht songs als ‘Rabbit One’, het radiovriendelijke ‘Sugar’ en het misschien iets te lang uitgesponnen ‘V.H.V’ ingewisseld voor ‘High Noon Amsterdam’, ‘Deep In The Hole’ en ‘John Brown’, maar in feite zijn dat maar details.
Met wereldsongs als het scheurende ‘Domino’ en ultieme shaker ‘She Got Me (When She Got Her Dress On) viel er immers weinig tot niets te klagen en na afsluiter ‘Ants In The Kitchen/Going Down’ zagen we dan ook enkel maar tevreden en glunderende gezichten. Behalve aan de merch tafel dan, want behalve een paar sokken, patches en wat art prints viel er daar weinig te rapen. Beetje jammer natuurlijk, maar zeker niet het einde van de wereld. En als dat toch het geval geweest was, waren we er tenminste met een knaller van een show uitgegaan!
