The Big Finish Tour is de uitgebreide wereldtournee die al op 12 januari startte van de Amerikaanse hardrockband die enkele wereldhits schreef. De zaal beneden was redelijk goed gevuld, de balkons en zittribune bleven leeg en werden gedrapeerd. Dat het niet storm liep voor het kwartet, kwam wellicht omdat het optreden op maandag plaatsvond of omdat blijkbaar niet iedereen hier warmloopt voor de band.
Tekst: Walter Maes – Foto’s: Franky Bruyneel
Door het vroege aanvangsuur, pikten wij nog drie songs mee van het trio JARED JAMES NICHOLS (7) dat kon bekoren met zijn stomende blues (hard) rock. De boomlange zanger had een prima ruige, rasperige stem en kon een behoorlijke pot gitaar spelen. Met de afsluiter, de Mountain cover ‘Mississippi Queen’, maakten ze best wel een goede indruk.
Daarna was het de beurt aan MR. BIG (8) die het podium betraden op de tonen van ‘Blitzkrieg Bop’. Uit hun debuut werd er stevig afgetrapt met ‘Addicted To That Rush’, onmiddellijk gevolgd door ‘Take Cover’ dat met veel overtuiging en goesting werd gespeeld. Zanger Eric Martin had er beslist veel zin en straalde zijn enthousiasme over naar het publiek. Rechts mocht Paul Gilbert, getooid in strak pak, heel de avond zijn gitaarkunsten etaleren en dat deed hij met veel overgave. Links stond bassbeest Billy Sheehan die niet enkel zijn instrument geselde, maar vocaal ook sterk uit de hoek kwam als achtergrondzanger. Achter de drumkit zat Nick D’Virgilio (Spock’s Beard) die voor deze tournee uitverkoren werd. Hij deelde met regelmaat in de complimentjes die van het adres van de zanger kwamen. Op ‘Price You Gotta Pay’ nam Eric even plaats achter Billy en nam diens baspartij over, terwijl Billy mondharmonica speelde en dat zorgde voor een hilarisch moment. Na deze drie tracks werd integraal ‘Lean Into It’ uit 1991 gespeeld, een album dat we mogen beschouwen als hun onovertroffen meesterwerk en de tand des tijds prima heeft doorstaan.
‘Daddy, Brother, Lover, Little Boy’ werd luidkeels mee gescandeerd. Zowel publiek als de band waren nu warmgedraaid en de songs werden allemaal warm onthaald. ‘Green-Tinted Sixties Mind’, een van hun poppy songs werd meerstemmig gezongen. Dat niet elke track een voltreffer was, bleek uit ‘Voodoo Kiss’ dat nogal gewoontjes klonk. ‘Never Say Never’ was dan weer door de aanstekelijke melodie heel genietbaar. Eric liet de refreinen al eens aan het publiek over en moest naarmate de show vorderde zijn stem doseren en soms haalde hij de hogere noten niet, maar dat was hem vergeven. ‘Just Take My Heart’ werd mooi, puur en fragiel gebracht. ‘My Kinda Woman’ werd aangekondigd als een van hun eerste nummers die ooit door de band werd geschreven en amper live werd vertolkt, en het was een zeer goede uitvoering. De smartphones en aanstekers gingen spontaan de hoogte in wanneer de wereldhit ‘To Be With You’ werd gespeeld. Het was een mooie breekbare versie die iedereen in vervoering bracht en vocaal mee werd gedragen door de fans.
Heel toepasselijk kregen we hierachter de Cat Stevens-cover ‘Wild World’ te horen, opnieuw een meezinger van formaat, waarvan velen zullen denken dat het door Mr. Big werd geschreven. Dat Paul Gilbert een topgitarist is, staat buiten kijf, maar van de gitaarsolo die hij mocht opvoeren kregen we het niet echt warm. Gelukkig kon deze doorgespoeld worden met het snelle en aanstekelijke ‘Colorado Bulldog’ uit ‘Bump Ahead’, met daarop vele bassloopjes en gitaarspel dat aan Van Halen deed denken. De hierop volgende bassolo van Billy Sheehan was al beter dan Pauls solo, maar duurde net iets te lang om te blijven boeien. Afgezwaaid werd er op leuke wijze met vier covers, om te beginnen het vermakelijke ‘Shy Boy’ (Talas), gevolgd door ’30 Days In The Hole’ van Humble Pie. Tijdens ‘Good Lovin’ (The Olympics) werd er van instrument gewisseld en werd Eric bassist, Nick gitarist, Paul drummer en Billy zanger. Dat was puur vertier en leuk om zien. Met The Who-klassieker ‘Baby O’Riley’, dat al lang op de setlist staat van Mr. Big, werd er na twee uur mooi afgesloten. Wij vonden de band nog steeds relevant genoeg om een goede show neer te zetten. Ach, misschien komen ze toch nog terug en spelen ze dan ‘Bump Ahead’ integraal?
