‘Ik ga vanavond naar een Indische metalband kijken’ is een zin die je zelfs in de dichtste metal-kringen niet al te vaak kan bovenhalen. Bloodywood vertegenwoordigt quasi een hele natie. Het fenomeen dat nu metal en wereldmuziek combineert, landt vanavond in Antwerpen voor een resem trommelstoten aan de vooravond van z’n tweede album. Moshen, dansen, swingen en schreeuwen: enkel stilstaan staat niet op het menu vanavond.
Tekst: Robin Maes, Foto’s: Istvan Bruggen
Twee derde van de lineup vanavond komt uit het verre oosten. Opener DEMONIC RESURRECTION (6) is ook Indisch, al brengen ze een zeer andere stijl. Het zwaar materiaal leunt aan tegen symfonische death metal en is niet voor de gevoelige passanten. De frontman vertelt dan ook dat er genoeg mensen hun zeiden dat het een fout was om op deze affiche te staan, omdat het publiek te verschillend is. Dat is dan ook weer overdreven, want hun stevige stoten kunnen op voldoende applaus rekenen. Toch voelt deze booking wat aan als een vriendendienst.
Demonic Resurrection is verre van een grote band. Ze spelen wel strak, maar ook enorm statisch. Het enige dat de standaard doorbreekt, zijn de bindtekstjes tussendoor, waarbij ook opvalt dat deze heren het niet gewend zijn om overzees op zo’n podium te staan. Halfweg hun eigen set beginnen ze zelf al foto’s en filmpjes te nemen. De zanger verkondigt met gepaste trots dat de groep dit jaar een kwarteeuw bestaat, terwijl hun nieuwe drummer nog niet geboren was toen de band begon. Wanneer hij vraagt: ‘Who has ever heard of us?’ gaat er letterlijk geen enkele hand omhoog. Het leidt tot hilariteit overal. Ze kunnen enkel fans bijkrijgen vanavond, al gaat dat volgens ons ook niet de grote massa zijn.
De tweede support is een internationaal allegaartje met leden uit Venezuela, Nieuw-Zeeland en Frankrijk. Er komt een pak meer electro en synth in de muziek bij de set van CALVA LOUISE (7). Muzikaal is dit zeer gevarieerd en moeilijk thuis te brengen, met invloeden uit de punk, nu metal, metalcore en electropop. Frontvrouw Jess Allanic is een energieke verschijning die zingt, gitaar speelt en de keyboard ten gepaste tijden bovenhaalt.
De zaal is duidelijk een pak meer betrokken bij deze verschijning. Het is leuk om te volgen hoe Allanic van zwoel zingend en schattig giechelend gaat naar screams die door merg en been knallen. Alles klinkt lekker, maar er zit dan ook een zéér goed deel backing track magie in de mix volgens ons. Zowat elke stem en elk instrument horen we weleens wanneer we live niet hetzelfde zien gespeeld worden.
Aan de sfeer doet het gelukkig niet af. ‘Square One’ brengt een goede portie synthwave. Even tijd om te raven. Steeds meer hoofdjes schudden goedkeurend mee. Calva Louise bedankt de hoofdact tussendoor ongeveer vijf keer om hen mee te nemen op deze tour. Dankbaarheid is mooi, maar laten we niet overdrijven. Afsluiter ‘Oportunista’ gaat hard en zet iedereen op scherp voor wat volgen zal.
We mogen beginnen aan de pikante oosterse hoofdschotel. Op een sfeervolle intro komen de zes Indiërs op het podium om meteen het gaspedaal door de vloer te stampen met ‘Dana Dan’. Welkom op het muzikale buffet van BLOODYWOOD (8). Je moet het de Indiërs nageven: ze komen meteen enorm energiek op de planken en die rush zou zelden gaan liggen. Raoul Kerr vraagt de zaal om altijd te blijven geloven in hun dromen. Vanavond zijn die dromen duidelijk snelle circle pits, stevige walls of death en vooral een ritmische danspartij voor iedereen. De magie van Bloodywood zit op geen tijd in de zaal.
Een groot deel van de identiteit van Bloodywood zit ‘m ook in de klederdracht. Frontman Jayant Bhadula draagt een sierlijk blauw tenue, trommelaar Srthak Pahwa een opvallend heldere kleurenmix. Laatstgenoemde zorgt voor zoveel extra in de sound door op de traditionele dohl te slaan alsof z’n leven ervan af hangt. Als u kan blijven stilstaan op deze deuntjes, gelieve spoedig een dokter te consulteren.
Nieuwe single ‘Tadka’ gaat over de pikante keuken van het thuisfront. De woorden zitten al goedgesmeerd in de kelen en in de zaal is het eveneens hot and spicy. Het zestal bezet vlotjes het hele podium, waardoor je constant nieuwe intense blikken en grote glimlachen kan aanschouwen. De Bloodywood-mascotte, een agressief ogende olifant, bekleedt fier de backdrop en het drumstel. ‘This is the first time ever we are in Antwerp’ zegt de band correct en we denken dat ze het zich wel gaan herinneren. Vorige zomer lieten ze Graspop geslaagd daveren en Antwerpen trilt graag op dezelfde toon.
De set van Bloodywood bestaat uit bijna fifty-fifty materiaal van debuutplaat ‘Rakshak’ en nieuwe singles van het aankomende ‘Nu Delhi’. In die sfeer is ‘Machi Bhasad’ al bijna een klassieker. De menigte gaat op de knieën om collectief omhoog te springen, want zoals Jayant het zelf zegt: ‘Every Bloodywood song is a group activity’. Het gloriemoment voor trommelaar Srthak is gekomen: hij spring met z’n dohl in het publiek en trommelt ten midden van een grote circle pit. Héérlijk vertier dat iedereen van dichtbij wil zien.
Bloodywood speelt met ‘Halla Bol’ ook een nummer dat nog niet officieel verschenen is. Als encore krijgen we hun hit ‘Gaddaar’. De Trix lijkt vloeiend Hindi te spreken als we zien hoeveel mensen meebrullen. Hoe velen onder hen zouden effectief weten dat ‘Gaddaar’ verrader betekent? Het enige dat we aanhalen als kritiek op deze performance is dat hij te kort is. De festiviteiten duren amper negen nummers, wat net geen uur on stage vult. Met twee supports van elks een half uurtje is dat te mager. Aan de andere kant: de honger voor hun volgende passage is alvast gezet. Deze jongens hebben nog lang niet gedaan met keet schoppen.
Een uitgebreid interview met Bloodywood en een bespreking van hun nieuwe plaat lees je in de volgende Rock Tribune.
