En zo vind je op een zonnige doordeweekse donderdag, in de nog net niet gegentrificeerde Muide-wijk van Gent plotseling veel zwarte T-shirtjes en goed onderhouden baarden. In de Bar Bricolage bleken namelijk een handvol van de meer rockende bands op het Consouling label besloten te hebben om het beste van zichzelf te laten horen. Of het gezien mocht worden als een alternatief voorprogramma voor het Tool-concert dat de dag erna in Antwerpen zou plaatsvinden, weten we niet. Maar lekker was het wel!
Tekst: Maarten Van Leest - Foto’s: Peter Baele
Aangezien Eleanora had te kampen met een COVID-besmetting, was het MODDER die het festival(letje) mocht aftrappen met een goed half uurtje instrumentale sludgy stoner. Nu hadden we Maurice en vrienden al eerder aan het werk gezien, maar als je het optreden hier vergelijkt met hoe ze een half jaartje geleden het Desertfest in Gent openden, valt het op hoe enorm de heren zijn gegroeid. Want toen was het best leuk, maar nu was het indrukwekkend. Je werd als luisteraar heerlijk bestookt met de ene met testosteron doordrenkte riff na de andere, waarmee je direct in de groove geduwd werd. De band speelde alsof hun leven ervan afhing en Maurice, nu met nog imposantere baard, deed met z’n bas je darminhoud trillen terwijl hij het publiek inkeek alsof hij een aanstormende bizon met een kopstoot ging vellen. Blijkbaar zit er sinds enige tijd ook een keyboardspeler in de band die in dit rockgeweld er een beetje als een spoiler op een Duitse Tiger II tank uitzag en die de laatste gaatjes dicht plamuurde. Een eerlijke en heftige portie rock om de avond te openen.
Hierna beklom ENDLINGR het podium, en zij bleken jammer genoeg duidelijk de zwakkere schakel van de avond te zijn. Aangezien ze zoals Modder ook zonder zang speelden, en zoals Pothamus ook de Tool-platen in huis hebben, moest Endlingr overduidelijk de duimen leggen tegen die podiumgenoten. Het optreden bestond te veel uit wat zoekend gepiel. Iets wat op plaat nog als het delicaat opbouwen van een song kan klinken, maar wat in een rumoerige ruimte gewoon niet werkt. Als uit dat gepiel dan na een paar minuten eindelijk een lo-fi Tool- riffje ontstond, konden de bandleden er zeker lekker op verder spelen, maar dat was onvoldoende om de lokroep van de goedgevulde biertuin te weerstaan.
Dan het machtige ALKERDEEL dat vreemd genoeg voor Pothamus mocht aantreden. We hebben Alkerdeel nog nooit teleur weten stellen en vreemd genoeg ook steeds met een iets andere insteek. Vandaag bleek het een iets meer slepende en daarmee loeizware bak tyfusherrie te zijn, vooral door opener ‘Vier’ en vooral ook ‘Dyodyo Asema’ dat na een gepijnigde bassolo verscheen. Natuurlijk zat er nog altijd wel vaart in het optreden en werd er op andere momenten ook voldoende gejaagd. Pede bestormde ook af en toe de eerste rij en werd steeds beloond met tientallen gebalde vuisten die in de lucht vlogen. Maar het was vooral cool dat er deze keer wat meer aandacht naar het afmattende en uitgeputte aspect van het beukfestijn ging. Sowieso is een optreden van deze mannen altijd een uitputtingsslag waar je mentaal wordt murw geslagen tot je even dof en leeg bent als gelukkig en voldaan.
En na murmgeslagen te zijn en te merken dat Alkerdeel enkel nog een handvol small T-shirtjes na hun zegetocht door Roadburn over hadden én nog een biertje uit de uitgebreide kaart te hebben gekozen, voelde het toch even als een opgave om je weer de zaal in te slepen om afsluiter POTHAMUS aan het werk te zien. Dat gevoel verdween gelukkig na de eerste paar noten, want ook Pothamus kwam om te overrompelen en speelden feller dan ik ze eerder zag, weliswaar op een volledig andere manier dan bij Alkerdeel. Het lijkt bijna oneerlijk hoe perfect de rollende en steeds opbouwende drumpatronen, de heerlijk dreunende bas, het gitaarwerk en Sam’s bezwerende keelklanken keer op keer de zaal volledig hypnotiseert. Een band die goed op elkaar is ingespeeld, maar elkaar wel nauwlettend in de gaten houdt om zo steeds als een geheel op te treden. Zelfs de paar bezoekers die een biertje te veel ophadden, konden niet anders dan meedeinen op de tribale golven. Een verdiende headliner en zoals Sam na afloop met een biertje in de hand zei: ‘Je kan je toch geen mooiere donderdagavond wensen?’
