Toen Queensrÿche vorig jaar hun Origins tour aankondigde, was ik meteen in de wolken. Niets of niemand zou me tegenhouden om dat te aanschouwen. Het noodlot sloeg echter toe en zaterdag werd ik geveld door griep. Paracetamol en ibuprofen slikken alsof het snoepjes waren … het bleek de juiste zet om zondag toch terug te gaan in de tijd.
Tekst en foto’s: Rik Bauters
Als opwarmer op deze toer mocht NIGHT DEMON (8) de zaal opwarmen. Met schaamrood op de wangen moet ik bekennen dat deze band me volledig ontgaan was. Toen als intro ‘Night Of The Demon’ van het Britse Demon door de PA knalde, werd mijn aandacht getrokken. Het trio uit Californië zette een strakke set neer die bestond uit pure heavy metal, waarbij Armand Anthony zich als een rif spuwend monster etaleerde. Zanger/bassist en bandleider Jarvis Leatherby (ook actief in Cirith Ungol) rende als een bezetene over het podum en waagde zich geregeld aan het headbangen.
De set bestond uit een samenvatting van hun EP en drie volwaardige albums. Het publiek kon de nummers wel smaken, er werd lustig meegebruld. Tijdens ‘The Chalice’ verscheen er een ‘demon’ op het podium die zijn kelk in de hoogte stak. Op algemene aanvraag van de fans op de eerste rij werd er afgesloten met hun lijflied ‘Night Demon’. Deze enorm energieke set bleek voor mij en vele andere de ideale start van deze avond!
Maar het grotendeel was natuurlijk afgezakt om de EP en ‘The Warning’ van QUEENSRŸCHE’ (9) te zien en te horen. Vanaf de eerste oerkreet in ‘Queen Of The Reich’ werd duidelijk dat Todd La Torre de ideale vervanger is van de opgestapte Geoff Tate. De als drummer gestarte kerel haalde elke hoge noot en zong de nummers ook met de nodige passie en overtuiging. ‘The Lady Wore Black’ was de eerste ballade van de dag en miste zijn impact op volgestouwde Effenaar niet. Daarna kregen we het magistrale ‘The Warning’ integraal over ons heen. Dit vormde een fenomenale nostalgische trip die je terug katapulteerde naar 1984. Todd zong de sterren van de hemel. Hij overdonderde met de rustige outro van ‘En Force’ en de computerstem in (het ver op zijn vooruit zijnde) ‘NM 156’.
De ultieme meezinger ‘Take Hold Of The Flame’ deed de temperatuur nog stijgen in de zaal. Maar het summum was toch het aanhoren van mijn absolute favoriete track, de technisch hoogstaande semiballade ‘Roads To Madness’. Dit nummer begon eerder rustig en bouwde op tot een krachtig einde. Deze plaat werd door velen aanzien als de start van de progressieve metal en bereikte ook een soort van cultstatus.
Na een korte pauze werden we verwend met een vijftal bisnummers. Men koos voor het niet onaardige ‘Behind The Walls’ van hun laatste plaat. Persoonlijk had ik liever ‘Prophecy’ gehoord om in die nostalgische bui te blijven. Maar niet geklaagd, want het technische ‘Walk in The Shadows’ maakte dat ruimschoots goed en het stevige ‘Empire’ vervolledigde het feestje. Het harde en futuristische ‘Screaming In Digital’ zette de deur open voor de ultieme afsluiter en niet kapot te krijgen wereldnummer ‘Eyes Of A Stranger’.
Met enkel gitarist Michael Wilton en bassist Eddie Jackson als originele leden nam de band, mede dankzij de vocale acrobatie van Todd, samen met de krachtige drums van Casey Grillo en vreemde eend in de bijt gitarist Mike Stone het publiek mee naar de tijd waar het voor Queensrÿche allemaal begon. Iedereen aanwezig zal beamen dat dit een magische avond was.
