Als je een band zoekt die echte crossover-muziek brengt, zit je goed bij de metal-hardcore-rap-manga van Rise Of The Northstar. Deze Fransen met een Japans imago brengen hun muzikale mengelmoes naar Brussel. Een kleine duizend fans in La Madeleine zijn volledig klaar voor een groovy avond vol bouncende beats, vette riffs en lekkere raps.
Tekst & foto’s: Robin Maes
La Madeleine ligt in het absolute hart van Brussel, vlakbij de grote markt. Dankzij grote werkzaamheden banen we ons eerst een weg door de file, dankzij de kerstmarkt zien we nadien volzette parkings. Wanneer we eindelijk een plaatsje hebben gevonden, wurmen we langs de glühwein-drinkende en wafel-etende mensenmassa richting onze meer heavy locatie. Awoert, kerstmuziek. Daarvoor zijn we hier vanavond niet.
De avond start met de Duitse metalcore van HALF ME (6). Het geluid zit voor de supportbands vanavond jammer genoeg écht niet zo sterk. De mix is flets en flauw en de sound klinkt soms alsof er een concert bezig is vlakbij, maar je nog niet in de juiste ruimte zit. We staan nochtans pal vooraan. De groep zelf is zichtbaar enorm gefocust. Dat zorgt voor iets minder interactie maar ze spelen hun stuff wel goed. Sommige breakdowns komen zelfs ondanks de matige klank goed over.
Naarmate hun halfuur vordert, krijgt Half Me iets meer handen op mekaar. ‘Concrete Ceiling’ toont dat de zanger wel degelijk een goed geoliede keel heeft. Op de voorlaatste song krijgen ze zelfs een moshpit aan de gang. Hun bassist is zich het meeste aan het amuseren en kan wat kleine, siniste ogende dansjes niet laten. Dit is een openingsband die zichzelf best oké voorstelt, maar vanavond iets te veel elementen tegen heeft.
Helaas is ook bij de volgende groep het geluid nog steeds niet goed te noemen, nauwelijks redelijk. En dan zijn er nog wat kritiekpunten voor DEEZ NUTS (5). Frontman en bezieler JJ Peters zet hun ‘hardcore meets hip hop’ feestje met een meezinger in gang. De tonen van ‘DTDFL4EVA’ zijn speels en leuk, maar ’t is moeilijk om los te gaan op dit doffe geluid. Daarbij komt dat JJ’s stem vanavond gewoon zwak is. Hij geraakt vocaal nauwelijks over de muziek, lijkt regelmatig buiten adem en zingt ook gewoon slapjes. Soms is het niet veel meer dan praten. De beste screams komen consistent van de gitaristen en het publiek.
Muzikaal is Deez Nuts opzwepend en ook een klein deel van het publiek lijkt het zeer goed te kunnen verteren. Bij ‘Stay True’ komt alles in een stroomversnelling. JJ Peters duikt naar voren om met een vijftal hardcorefans te zingen. De microfoon gaat de zaal in en wij zijn opgelucht dat hij zo iets minder aan het woord komt. Zonder draagkracht en timbre gaat het hoe langer hoe meer irriteren. Na iets meer dan een halfuur zit de set erop. Deez Nuts heeft z’n strepen al een hele poos verdiend, maar daar komen er na deze set geen bij.
Het halfuur voor de headliner worden we met een ferme dosis J-pop alvast ondergedompeld in de Japanse sfeer. Ook het podium ondergaat een metamorfose. Wie zegt er dat je zonder vuur en videoschermen geen coole show op poten kan zetten? Wie claimt er dat je in een ‘kleinere’ zaal geen grote indruk kan maken? Aanschouw de setup van RISE OF THE NORTHSTAR (8) dan maar eens. Naast een knappe backdrop zien we ook een kersenbloesemboom waarvan de bloemen doorgroeien tot een soort van bushalte-bord. Aan de andere kant van het drumstel staat een lantaarnpaal vol Japanse stickers en boodschappen. Daarnaast een typisch Japanse drankenautomaat. Met nog wat extra spandoeken erbij is deze stage gewoonweg áf.
Het podium heeft zo een ware upgrade gekregen en gelukkig het geluid ook. Bij de hoofdact zit het eindelijk snor. Zo kunnen de vijf Fransen in hun coole, Japan-geïnspireerde klederklacht krachtig aanzetten met ‘Neo Paris’. Frontman Vithia spuwt z’n raps zoals steeds met dik accent en enorm veel goesting. De vlam zit in de pijp. ‘Showdown’ trekt dat meteen door. De zaal springt en mosht eindelijk uit volle borst.
Op het oude nummer ‘Welcame (Furyo State Of Mind)’ gaan de handen massaal aan het zwaaien. Vithia heeft ook z’n karate-dansmoves meegebracht, terwijl gitaristen Eva-B en Air One diep doorbuigend headbangen. Dé klepper van Rise Of The Northstar blijft wat ons betreft ‘Here Comes The Boom’. We zijn terecht gewaarschuwd, want ook in La Madeleine slaat deze in als een bom. ‘The dope boys are back’, zingen ze en we zijn blij dat het zo is.
Op ‘Raijin’ lijkt er precies iets mis te gaan. Tijdens de tweede strofe kraakt het geluid ineens weg en … begint er een telefoon te rinkelen? Het is allemaal deel van de show: een oude telefoon op het podium gaat af en Vithia neemt op. Aan de lijn hangt Shi, de fictieve hoofdrolspeler van hun album ‘The Legacy Of Shi’. Om deze kwaadaardige demon te verdrijven, wordt ‘Kozo’ ingezet. ‘Release me!’, schreeuwt Vithia en hij lijkt het gevecht te winnen.
Het nieuwe album ‘Chapter 4: Red Falcon Super Battle! Neo Paris War!!’ moet nog uitgebreid aan bod komen. ‘Back 2 Basics’ is een topschijf, maar helaas zit de feature van zanger Flo van Landmvrks gewoon in de backing track. Aangezien die heel het refrein meermaals zingt, had het volgens ons toch beter geweest om dit gewoon zélf te zingen. Nu lijken we iets teveel naar een opname te luisteren (de instrumenten zijn wel gewoon live). Niet getreurd, hierna doen ‘Falcon’ en ‘A.I.R. Max’ het akkefietje vergeten. De swagger en vibe van Rise Of The Northstar is toch iets uniek.
De fans van de begindagen worden verwend met ‘Demonstrating My Saiya Style’ van de allereerste EP uit 2012. Brutaal mosh-materiaal met de nodige groove erin. Afsluiten doen de Fransen met ‘Again And Again’, waarbij Vithia op de barricade springt en met passionele fans de climax bereikt. Wij zien deze jongens maar al te graag again and again terugkomen. Volgende afspraak op zondag 9 augustus 2026 op Alcatraz.
