Als je New York Hardcore zegt, dan denken wij meteen aan bands zoals Agnostic Front, Madball en … Pro-Pain. Laatstgenoemde is zo’n groep die al decennia lang hard blijft gaan. Pro-Pain blijft schrijven, touren en knallen zonder al te veel franjes of adempauzes. Wanneer hun doorrazende sneltrein in Sint-Niklaas passeert, zijn we er maar al te graag bij.
Tekst: Robin Maes - Foto’s: Hughes Vanhoucke
Pro-Pain doet het deze tour zonder directe support en zo krijgen lokale artiesten een uitgelezen kans. In De Casino worden we opgewarmd door de Antwerpse energie van TOXIC SHOCK (6). De crossover van punk, thrash metal en hardcore past heel goed bij de main act. We zitten meteen in de sfeer door de zalige energie op het podium. Toxic Shock wil z’n kans met beide handen grijpen. Het duurt niet lang voor de frontman z’n shirt wegsmijt en in bloot bovenlijf de ziel uit z’n lijf schreeuwt.
Dat doet hij met enorme overgave. Na vijf minuten kruipt hij op de speakers, na een kwartier doet hij prompt een handenstand. Nog wat later begint hij op het podium een moshpit met de gitaristen die wat gezellige schopjes krijgen. Als climax neemt hij een gitarist in z’n nek voor een intense solo. Het is allemaal enorm amusant om te volgen. Toxic Shock heeft helaas ook constant technische problemen. het geluid trekt op geen zak en de microfoon weigert continue dienst. Tijdens de eerste vijf minuten klinken de vocals ofwel veel te stil ofwel veel te luid en te schel. Niet veel later weigert de microfoon compleet dienst. Een tweede microfoon houdt het een kwartiertje vol vooraleer die ook de brui eraan geeft. De laatste microfoon werkt wel, maar wordt uiteindelijk toch kwaad weggesmeten tegen de muur wanneer de show erop zit.
Er is ook een probleem met de boxen waardoor er héél veel gekraak zit op de steeds wegvallende sound. Je hoort de solo’s in stukken en brokken en een baby speelt precies met een aan/af knop. Dit duurt driekwart van het optreden en is bij gevolg enórm storend. Het is soms letterlijk pijnlijk voor de oren, al is dat absoluut niet de schuld van de anders lekkere riffs en songs. De overgave op het podium is mooi om te zien. Die Antwerpse toxische stoffen zijn te veel voor de apparatuur, zo blijkt.
Een klein halfuurtje na de geplande start zit iedereen ferm ongeduldig te wachten. We willen New York Hardcore! Vanavond zijn we allemaal anti-meligheid, maar enorm PRO-PAIN (7). Zanger/bassist Gary Meskil knalt al meer dan dertig jaar als een bass-spelende brutus menig podium aan flarden. Vanaf de start speelt Pro-Pain zoals we hen kennen: zonder zever en gewoon gáán. Het loont om een bassist als frontman te hebben, want die bastonen zitten héérlijk smerig in de mix. De sound zit strak. ‘Stand Tall’ is een vroeg hoogtepunt.
Pro-Pain is zo’n groep die, als je van hardcore houdt, erin slaagt om elk nummer dat je niét kent evenzeer lekker te doen klinken. We zitten collectief meteen allemaal in een echte old school sfeer. Meskil zag de voorbije decennia heel wat bandleden komen en gaan. Zijn huidige podiumvrienden amuseren zich in ieder geval goed en gaan volledig op in de muziek. Groovy headbangen, zware sprongen en hardcore danspasjes zitten zowel on stage als in de zaal. De solo’s worden strak gespeeld, de breakdowns enorm gesmaakt.
Wie hoopt op wat filler en adempauzes tussendoor is vanavond aan het foute adres. Er zit géén speling tussen de songs waardoor de intensiteit constant op maximum staat. Als een nummer stopt, zegt Gary gewoon vlug de titel van de volgende song en vier drumtikken later gaan we verder. Hij lijkt wel de conducteur te zijn van zo’n Japanse sneltrein die geen minuut mag stilstaan bij de tussenstops of hij speelt z’n maandbonus kwijt. De vurigheid spat er nog wat meer vanaf wanneer Meskil met ‘Die F*cker!’ de eerste woorden schreeuwt van ‘Voice Of Rebellion’. Die gewelddadigheid gaat lustig los vanavond. Een song later is ‘Deathwish’ dé uppercut van de setlist.
Enige vorm van show (of zelfs een backdrop) is er vanavond niet, al missen we dat bij hardcore traditiegetrouw minder. Gary Meskil is misschien ook iemand die moeilijk kan stoppen op café, want wanneer hij zegt dat ze er ‘nog ééntje’ gaan spelen volgen er nog drie songs. Ons niet gelaten dat hij niet van stoppen weet. Na iets meer dan een zeer intensief uur zit het erop en zijn alle hardcore kids van jong en oud voldaan (en ferm bezweet). Simpel maar effectief: Pro-Pain is nog lang niet uitgebruld.
