Creatieve klasbakken herken je makkelijk. Naast het feit dat ze muzikaal in grootse doen zijn, straalt hun klasse ook af op hun gedrag. Ze kunnen makkelijk genieten van het succes dat hen te beurt valt, maar ze overstijgen zichzelf eveneens als het eens wat minder gaat. Daarin kreeg De Casino een masterclass op deze donderdagavond voorgeschoteld. Met amper een honderdtal geïnteresseerden zou je als artiest de moed in de schoenen kunnen laten zakken. De heren van Sloper, met toch enkele bekende namen in de gelederen, lieten het niet aan hun hart komen. Ze gaven een stomende set weg alsof ze in een uitverkocht Sportpaleis stonden.
Tekst Stef Maes - Foto’s: Gino Van Lancker
We hebben in de concertzaal te St-Niklaas al drukkere tijden meegemaakt. We weten ook dat ze door middel van een doek de ruimte iets kunnen verkleinen als er wat minder publiek opdaagt zodat de sfeer toch top blijft, maar vanavond is de opkomst wel heel karig. Jammer en zeker niet verdiend voor de band die vandaag op het menu staat, maar het is wat het is. Langs de ander kant herleidt het alles tot de essentie. Iedereen hier aanwezig is er voor een lekkere portie rock. Een act met twee topdrummers op de planken, dat kan alleen maar knallen. De moraal bij het publiek zit dus wel snor.
Pop met ruig randje
Uiteraard is er een openingsact voorzien. Die eer is voor JEN (7). Een 23-jarge jonge dame die zich laat bijstaan door een piepjonge drummer en een gitariste met een pedal board waarvan we zeker zijn dat iemand als Steve Vai er likkebaardend naar zou kijken. Voor ons is Jen een ongeschreven blad en via de info die we hadden ingewonnen, leerden we dat we ons mochten verwachten aan popdeuntjes met een ruiger randje. Dat is natuurlijk gevaarlijk. Er staat hier dan wel geen horde bikers in de zaal, het zijn en blijven rockliefhebbers. Het koude zweet zou je voor minder uitbreken, maar het tegendeel is waar. Jen is een frivole verschijning die het zich helemaal niet aantrekt. Ze brengt haar songs met een spelplezier dat er zo hard van afspat dat je het niet kan veinzen. Dit is zo oprecht en bovenal ontzettend goed.
Het is inderdaad pop en toch rockt het. We worden getrakteerd op een heel volle sound. Met dank aan dat immense bord met pedalen. De constante glimlach op de zangers haar gezicht plus de verbetenheid waarmee ze over het podium beweegt en zingt, is top. Zoals gezegd kennen we niets en toch blijft iets als ‘Addiction’ onmiddellijk hangen. Ze connecteert tevens met het publiek en tracht hen te betrekken door iedereen aan te porren om mee te zingen. Helemaal lukt dat niet, maar je voelt de waardering voor deze drie mensen groeien. We zijn er zeker van dat niemand achteraf zal gaan vertellen dat dit bagger is.
Zelf weet Jen met haar blijdschap geen blijf. Ze is Sloper zo dankbaar dat ze bijna heel de tournee mocht openen en dan staat De Roma haar nog te wachten. Verder laat ze zich ontvallen dat ze ook vaste support is van Pommelien Thijs en die weg gaat ze zelf qua sound een beetje op, alleen is dit allemaal in het Engels. Natuurlijk moet de frontvrouw nog het een en ander leren. Toch is het schattig om te zien dat ze enigszins verbaasd is wanneer ze ‘Pink Pony Club’ aankondigt als een cover van Chappell Roan en 99% van de aanwezigen geen benul heeft wie of wat dat is. Eens de song wordt ingezet, zijn er toch enkelen die het herkennen, waarmee we mogen concluderen dat de ouderen weer iets hebben opgestoken van jong aanstormend, en vooral veel belovend, talent.
Drumsticks vallen uit de lucht
Tijd voor de hoofdmoot nu. Bij SLOPER (8) draait het rond drummers Mario Goossens en Cesar Zuiderwijk. Toen ze een paar jaar geleden de handen in elkaar sloegen, zagen we dit als een heel leuk project. Er volgden een rist shows en er werd vooral heel veel lol getrapt. Vorig jaar kwam er dan een tweede album met ‘Changing Colors’. Hierop was de line-up lichtjes aangepast. Gitarist Fabio Canini is er nog steeds, bassist Bas Soetens en zanger Jan Bas zijn nieuw. Het geluid van de band kreeg ook een lichte twist, maar teleurstellen doet men nog steeds niet.
Het eerste wat je merkt als ze hier op de planken verschijnen, zijn de pretoogjes van beide drummers en de plaagstoten die ze elkaar constant uitdelen. Deze heren houden van elkaar en hebben een torenhoog respect voor elkeen. Ondanks die heel losse sfeer is elke slag welgemikt en smelt alles samen tot prima muziek. Natuurlijk staat het slagwerk net dat tikkeltje harder in de mix, toch wordt het nooit een clash der ego’s. Zo eist Fabio de nodige aandacht met zijn aan Keith Richards schatplichtige gitaarsound en schittert de groovy baslijn in ‘Tightrope Dancer’. We zijn amper drie songs ver en het is er gewoon bonk op. De heren zijn nu ook warm gedraaid en gaan vol door.
De nieuwkomer achter de micro beschikt over een straf stel stembanden en zo nu en dan omgordt hij een tweede gitaar die het geluid nog rijker doet klinken. Het is trouwens een lust voor oor en oog om de kleine drum battle te zien tijdens ‘Painting Open Windows’. Kwinkslagen blijven ondertussen terugkomen. Terwijl Mario de gekste bekken trekt en dolt met onze fotograaf, door zich weg te stoppen achter zijn groot cymbaal telkens hij een foto wil nemen, pakt Cesar zonder verpinken een mega groot tamboerijn vast. Onze aandacht zijn ze wel even kwijt als iets als ‘Never Alone’ langskomt, maar dat zijn details. Spelvreugde blijft het sleutelwoord en dat willen ze delen met iedereen. Zo komt Jen meedoen tijdens een cover van George Michael zijn classic ‘I Want Your Sex’, terwijl Jan een aanwezige man met lange baard jent door hem te outen als fan van Dua Lipa. Zoals we al zeiden: humor staat centraal.
Natuurlijk mag een drumsolo niet ontbreken. Dat is altijd een heikel punt. Is zoiets met twee drummers geen overkill? Sloper bewijst van niet. Dit door elk apart van jetje te geven en niet tegen elkaar op. De ongedwongenheid van dat alles speelt ook een bepalende rol. Wat kan het Cesar schelen dat hij tot twee maal toe zijn drumstick niet opvangt als hij die opgooit. Mario zet dat nog eens extra in de verf door er een stuk of vier andere sticks achteraan te keilen. Dolle pret. Voor we het goed en wel beseffen maken de vijf heren een diepe buiging en zit de set erop.
Het duurt niet lang vooraleer ze terugkeren voor een bisronde. Daarin krijgen we een stukje Golden Earring voorgeschoteld in de vorm van ‘Twilight Zone’. Op degelijke momenten merk je niet alleen hoe straf die compositie ruim 40 jaar later nog steeds is, je ziet ook echt mensen in het publiek helemaal in extase gaan. Golden Earring was echt wel een Grote Band. Het afscheid vanavond komt er in de vorm van ‘Changing Colors’ zelf, waarmee Sloper een mooi einde breidt aan een ontzettend fijne concertavond. Een nog niet half gevulde concertzaal voelde als een volle festivalweide bij 30 graden. Oud en jong muzikaal geweld ging hier vandaag hand in hand. Zowel op als voor het podium. Mooier dan dat wordt het niet. Rock-‘n-roll voor altijd.
