Een avondje Finse doom/death metal: daar mag je ons steeds voor porren, ook op een maandagavond. Swallow The Sun tourt immers naar aanleiding van ‘Shining’, het nieuwe album dat eind vorig jaar uitkwam en aanzienlijk minder hopeloos klinkt dan hun vorig werk. Bovendien konden we Before The Dawn – één van de bands van Wolfheart’s Tuomas Saukkonen – nog eens aan het werk zien en volhouders Stamina openden ten dans.
Tekst:Vera Matthijssens – Foto’s: Gillian Pieteraerens
Swallow The Sun heeft voor ‘Shining’ tot half maart in de VS getourd. Dus nemen we aan dat de nieuwe songs al goed in de vingers zitten. Nu is Europa aan de beurt met een ‘Shining over Europe’ tour. Het eerste concert van die tour vond plaats in Antwerpen. Toch viel de opkomst tegen, maar op maandag kan dat nu eenmaal gebeuren.
STAM1NA (7) liet zich daardoor nochtans niet afschrikken en vloog er enthousiast in. Zanger/gitarist Antti Hyyrynen geeft daar een verklaring voor: het is zes jaar geleden dat ze op tournee geweest zijn. We hebben de band al enkele keren zien openen voor grotere bands, maar ook na 25 jaar en tien albums breken ze buiten Finland niet door. Er is ook moeilijk een gerichte stijl op hun muziek te plakken. We houden het bij metal met wat thrash- en proginvloeden. Na een zevental songs zat hun act erop.
Bezige bij Tuomas Saukkonen is vooral bekend van Wolfheart, maar ook BEFORE THE DAWN (8) is terug in het leven geroepen. Het comebackalbum ‘Stormbringers’ (2023) deed ons kennismaken met nieuwe zanger Paavo Laapotti. Hij heeft in de Finse versie van ‘The Voice’ naam gemaakt en daar waren aanvankelijk niet alle fans blij mee. Nu is de man met de lange haarextensies gepromoveerd tot frontman, terwijl Tuomas genoegen neemt met een plek achter de drums.
Het is alsof we naar een andere band kijken. Aan de keuze van songs zal het niet liggen, want Before The Dawn gaat van start met een oudje van de eerste cd ‘My Darkness’ en evolueert langzaam maar zeker naar het heden via ‘Faithless’ (2007) en ‘Dying Sun’ (2008). Een verrassing is de nieuwe single ‘As Above, So Below’ die tien dagen geleden uitkwam en te vinden zal zijn op het volgende album in de herfst. Met de single ‘Downhearted’ van ‘Stormbringers’ en ‘Monsters’ speelt de band een beetje op zeker. Naar het einde toe is er nog een uitstekende versie van ‘Deathstar’, terwijl ‘Deadsong’ het einde inluidt. Zoals gezegd is het een beetje bevreemdend om deze bezetting te zien, maar het was zeker niet verkeerd.
De reden voor onze aanwezigheid is natuurlijk SWALLOW THE SUN (9). Van bij het begin hebben we de Finse doom/death metalband op de voet gevolgd, doorheen alle stormen die hen teisterden. Bij momenten werd de droefgeestige muziek te veel realiteit in het leven van bezieler en hoofdcomponist Juha Raivio, maar tijdens het recente interview konden we opgelucht ademhalen dat het terug beter gaat met de integere muzikant. Dat bleek ook vanavond, wanneer Swallow The Sun een keuze maakt uit hun aanzienlijke repertoire, maar de meest pessimistische songs van ‘Moonflowers’ mijdt. Op die manier wordt melancholie terug een sentiment waar je hoop uit kunt puren, zonder dat het je ten gronde richt.
Dat bewezen ze vanavond van begin tot einde, want de heren hebben al een aantal krakers die onverslijtbaar zijn. De belichting is vrij vreemd: verticale lichtlijnen in de hoogte, veel backlight zodat je weinig ziet van de muzikanten die bovendien allemaal een hoodie dragen en wazig ogen. Om half tien weerklinkt ‘Velvet Chains’ op tape om in de stemming te komen tot de band opent met het nieuwe ‘Innocence Was Long Forgotten’. Het wordt echt een ‘Shining’ avond, want de band speelt maar liefst zes nummers van die plaat.
‘What I Have Become’ en ‘Under The Moon’ bevinden zich eveneens in het begin van de set. Ze plaveien het pad voor de ultieme schoonheid van ‘Don’t Fall Asleep (Horror, pt 2)’ en het fragiele ‘Cathedral Walls’ waarin de stem van Juha’s overleden liefde Aleah Stanbridge nog weerklinkt op tape. Het was haar eerste samenwerking met de band, een passend eerbetoon. Eén van de meest catchy songs van het nieuwe album is ‘Charcoal Sky’. Dit mag niet ontbreken! Evenmin als ‘MelancHoly’, want dat is waar het om gaat bij deze band. Tussendoor speelt men ook nog ‘These Words Breathe Evil’ en ‘New Moon’ uit het album met die titel.
Nog een hoogtepunt is de live uitvoering van ‘November Dust’, een STS-nummer dat een ode aan Type O’Negative is (meer bepaald aan Peter Steele). Het is treffend dat het vandaag op de kop af vijftien jaar geleden is dat hij stierf. Het slotakkoord is het overweldigende ‘Swallow (Horror, pt 1)’. Hierna verdwijnt de band nogal bruusk van het podium, zonder bisnummers, maar wel na handen schudden met de eerste rijen. Het feest der melancholie was hartverwarmend prachtig!
