Wie een gezonde setting zocht om z’n (beren)tanden te tonen vanavond, zat goed in de Ancienne Belgique. Beartooth bracht twee avonden op rij een metalcore-buffet in Brussel en zag op de eerste avond een afgeladen volle zaal. Met support van Landmvrks en Polaris stond er een avond vol zwaar en swingend gitaargeweld op het programma, mét een gezonde dosis rock-‘n-roll en hoog showgehalte.
Tekst: Robin Maes - Foto’s: Peter Smet / Frontview
De festiviteiten worden vanavond geopend door de Franse metalcore van LANDMVRKS (8). De mannen uit Marseille brachten eerder dit jaar een enorm smakelijke headliner-set in de Zappa in Antwerpen. Het heeft duidelijk voor hype en animo gezorgd. In het voornamelijk Franstalige Brussel lijken ze een thuismatch te spelen. Vanaf de eerste noot is het publiek mee. Nieuwe single ‘Creature’ begint en iedereen kent de woorden. Het publiek eet meteen uit de handen van zanger Florent Salfati. Die is vanavond zéér sterk bij stem. Zowel z’n cleans als diepe growls komen heerlijk kwaad over. De gitaristen meppen het luchtledige aan diggelen en motiveren de aanwezigen nog meer tot beweging.
De hele sound van Landmvrks zit goed en ook aan de show kan je weinig bemerken. Met vlinders op het podium en een bijpassende lichtshow zit de sfeer goed. Doorheen de set merken we de creativiteit die deze Fransen hebben: ook de rapstukken en akoestische momenten komen mooi over. Niet álles is even geslaagd, maar deze heren durven risico’s te nemen en af te wisselen. Tweede song ‘Death’ krijgt iedereen aan het springen, ‘Suffocate’ zorgt voor geknuffel hier en daar.
Laat het geweten zijn dat Landmvrks niet speelt alsof ze een opener zijn. Het publiek gedraagt zich evenmin zo. De moshpit is gróót, de meezingers luid en het enthousiasme enorm. Zowel op het podium als in de zaal zit de energie strak. We durven nu al zeggen dat dit vijftal op een dag als headliner de AB vol krijgt. Het slottrio aan songs brengt het brutaalste naar boven. ‘Lost In A Wave’ is hun moderne klassieker, ‘Self-Made Black Hole’ geeft de zwaarste mep. Je zou zomaar KO kunnen zijn na de eerste band van deze avond.
Veel sterkte aan de volgende groep gewenst, want dit opvolgen is niet vanzelfsprekend ...
De oversteek richting Brussel was iets verder voor de Australiërs van POLARIS (7). Ze schieten evenzeer met veel kracht uit de startblokken, maar het publiek is minder snel mee. Pas halverwege tweede song ‘Nightmare’ breekt het gezellige duw- en trekwerk los. Polaris doet niks mis en brengt een rechttoe-rechtaan show. De minimalistische setup heeft z’n charme, maar het wauw-gevoel van bij Landmvrks gaat wat liggen.
De bandleden van Polaris doen op het podium net wat minder energiek hun ding. Het luidste gejuich krijgen we wanneer Florent van Landmvrks nog eens opkomt om ‘Hypermania’ mee te zingen. Polaris speelt absoluut beter dan redelijk, maar zit vanavond in een enorm sterk pakket waar ze minder tussenuit schieten. Afsluiten doen ze met ‘The Remedy’ en dat komt mooi aan, al zitten heel wat zieltjes waarschijnlijk met hun gedachten al bij de headliner.
Wie zijn metalcore graag verteert met een royale portie rock-‘n-roll, zit ideaal bij BEARTOOTH (8). Zowel qua sound als show brengt de bende van frontman en bezieler Caleb Shomo een ruige dansinjectie. De AB is helemaal klaar om de heupen los te swingen en krijgt via de intro nog een extra hype-momentje. De vele grote videoschermen tonen een volumeknop die van nul helemaal richting het maximum draait. Qua opener kan het tellen, de explosie die volgt heet ‘The Surface’. Caleb steelt meteen de show en zet de trend van de avond verder: de zangers zijn zeer goed bij stem.
Het muzikale werk gaat nog wat harder met ‘The Past Is Dead’ en het publiek is hélemaal mee wanneer ‘Bad Listener’ opkomt (het is ook onze favoriet, want wat een geile riffs zitten er hier toch in). Het showgehalte is met gevarieerde videobeelden en regelmatige rookpluimen zeer knap. Bij het vierde nummer ‘Disease’ is het al tijd voor een nieuwe garderobe voor Caleb: de tweede van drie jassen van de avond passeert.
Caleb Shomo is een frontman die de stiel van bezielen en betoveren zeer sterk beheerst. Het is ook iemand die zich zeer bewust is van z’n eigen sexappeal en maar al te graag paradeert. Elke outfit toont zonder uitzondering z’n buikspieren en blokjes mooi in profiel. We hadden helaas geen tijd om een publieke opinie te vragen bij alle vrouwen hoe zwoel dit voor hen was. Waar we wél minder voor te vinden zijn, zijn de vele geforceerde meezingmomenten. Het was soms té, en ‘Eeeeyyooo!’ moeten terugroepen mag begraven blijven in de jaren 80. Het publiek lijkt gelukkig wel helemaal mee te zijn met de meezingers. De energie van Shomo is voelbaar doorheen heel de zaal. Hij vraagt het publiek om alle negatieve energie los te laten en dat doen ze ook. Niet zozeer door de grootste pit te brengen (die eer blijft bij opener Landmvrks), wél door crowdsurfers aan de lopende band aan te leveren.
Na zes nummers is de sfeer optimaal en de bekleding boven de gordel van Caleb volledig weg. Hij verschijnt halfweg de set aan de soundstage tussen het volk voor een akoestische cover van ‘Mr. Brightside’ van The Killers. Alle smartphones mogen in de lucht om het vast te leggen. Twee akoestische songs later eist de frontman een wall of death voor de golden oldie ‘The Lines’. Voor de moshers het hoogtepunt van de performance.
De knapste visuals zien we bij ‘Sunshine!’. Het skelet met zonnehoofd heeft heel wat coole breakdance-moves klaar. Het publiek wéét collectief wat de afsluiter wordt: het deuntje van ‘In Between’ wordt al ingezet nog voor de gitaristen hun snaren strak hebben gekregen. Beartooth is oprecht onder de indruk van het enthousiasme. Na een finale energiestoot neemt Caleb nog even de tijd om een Freddie Mercury-achtig meezingmoment in gang te steken. Het is een ietwat bevreemdend einde, maar past mooi binnen het showmanship van deze groep. Bij momenten was het misschien iets té, maar een knappe, gevarieerde en geslaagde show was het sowieso wel.
