Voor een avondje complexe gitaarmuziek is het verzamelen geblazen in de AB. Een aardig volgelopen AB ballroom, maar geen bordje uitverkocht aan de deur, waar de liefhebbers kunnen genieten van de tiende verjaardag van ‘The Joy Of Motion’. Een album dat onze gastheren van ANIMALS AS LEADERS op de kaart zette als een naam in de progressieve metalscene en djentwereld. Zelf zijn we vooral benieuwd of deze jarige de tand des tijds heeft doorstaan of rijp is voor het woonzorgcentrum. Daarom zijn we maar al te graag aanwezig op dit verjaardagsfeest.
Tekst: Kurt Van Driessche - Foto’s: Hughes Vanhoucke
Als voorproefje krijgen we NIGHT VERSES (7) op ons bord. Een trio uit Fullerton, Orange County, California, die net zoals de hoofdmoot een scala aan songs brengt waar geen zanger aan te pas komt. Enkel een computerstem gooit ons zinnen voor de voeten. Drummer Aric Improta laat ons al van bij de start voelen wat hij ervan denkt. Hij lost een oerkreet van jewelste. Tijdens de set gaat hij meermaals op zijn drumstoel staan om het publiek te mennen en dat werkt. Meteen daarna valt het wel stil, maar het hoofdschudden stopt nooit. Ze genieten van elke aanslag van Reilly Herrera op de bas en Nick DePirro op de gitaar. Het enthousiasme en applaus groeit ook naar mate de set vordert.
We zien een sobere lichtshow met weinig franjes. Het podium en de band baden in paars, blauw en wit licht. Dat terwijl Improta tekeergaat als een beest. Pas op het hele einde van de set komen de snarenplukkers los en geven ze ook lichamelijk het volle pond. Kort maar goed! Het straffe is dat Night Verses alles live doet, er loopt geen backing track mee. Al het geluid dat ze produceren is live. Dat doen ze door hun snaarinstrumenten te loopen (zoals Ed Sheeran ook doet) en effecten te zetten op de drum via allerlei pedalen. Zelfs de computerstem is geen tape, maar steekt de drummer manueel in gang via een soundboard. Het maakt dat de prestatie van het trio toch net dat beetje indrukwekkender.
Na al dat fraais is het de beurt aan ANIMALS AS LEADERS (9), uit Washington DC, die ons integraal trakteren op hun jarige album. Een album dat de start was van de band zoals die er nu uitziet met frontman Tosin Abasi en Javier Reyes spelend op een 8-snarige gitaar en Matt Gartska op de drums. Door de vele snaren hebben de heren geen bassist nodig. Wat Abasi uniek maakt, is dat hij zichzelf heeft leren spelen, maar toch zó technisch is. Hij gebruikt een eigen manier van ‘plukken’ en gebruikt ook zijn duim als plectrum. Het is moeilijk om uit te leggen, maar ga zeker eens kijken naar één van zijn vele filmpjes op het internet waarin hij dit uitlegt. Probeer het vooral zelf, maar zorg er voor dat je je vingers niet in de knoop draait.
Animals As Leaders is, technisch gezien, Champions League niveau. We zien dus een statisch duo vooraan het podium. Om dit soort geluid op de bühne te toveren is heel wat kunde nodig. Reyes, met zijn instrument hoog, trekt bekken bij elke pluk aan zijn snaren. Hij zit helemaal in zijn groove. Gartska wip de hele show op en neer op zijn drumkruk met een grijns, of is het een glimlach, alsof hij een blije kleuter is die op ontdekkingstocht mag in zijn nieuwe klas. Abasi kijkt af en toe rond en overschouwt de troepen, tenminste als hij niet naar de nek van zijn 8-snaar staart. De ogenschijnlijke relax van de formatie staat in schril contrast met de complexe ritmes en vele tempoveranderingen die de nummers op ‘The Joy Of Motion’ rijk zijn. Gaat dit soort instrumentale, complexe muziek niet vervelen? Dat zou je je afvragen, maar niets is minder waar. Achter elk hoekje schuilt een nieuwe ontdekking. Een virtuoze solo of Javier en Tosin die unisono hetzelfde ritme beuken? De uitvoering is alleszins met chirurgische precisie.
‘Another Year’ is volgens Abasi de vrolijkste song die ze ooit schreven. Het vrolijke, jazzy, geluid is opbeurend. Wat daarna volgt in ‘Physical Education’ is ook een leuk riedeltje, maar voor de rest is dat een loodzware song. Op het einde krijgt Gartska de spreekwoordelijke vloer om zijn kunstje op te voeren. Een drumsolo verweven in een lied? Bij Animals As Leaders kan het allemaal. Het toont ook dat niemand belangrijker is dan zijn collega.
‘Para Mexer’, een lied doorspekt met Flamenco ritmes en gespeeld door Reyes op een klassieke gitaar, is een streling voor het oor en doet ons dromen over die laatste keer dat we mezcal dronken op een zonnig terras. Samen met ‘Tooth and Claw’ zeker één van de hoogtepunten deze avond. Al is de hele show meesterlijk.
Meesterlijk is ook het aanwezige publiek. We kijken en genieten, soms met open mond, naar al dat fraais. Er is amper een gsm te zien, laat staan dat we even een babbeltje slaan met onze vrienden. We zien tegenwoordig andere dingen … dus applaus, ook voor onszelf!
‘The Joy Of Motion’ klokt af op net iets meer dan een uur, dus is er nog tijd voor bisnummers. Daarin krijgen we vier songs van het laatste studioalbum ‘Parrhesia’. Je merkt ook meteen dat dit andere koek is, het is een stapje zwaarder. Het toont mooi de weg die deze formatie heeft afgelegd en de invloeden van andere artiesten/producers op hun werk. Tijdens ‘Gordian Naught’ kruipt het trio voor het eerst dicht bij elkaar rond het drumstel, zichtbaar genietend. Met ‘Monomyth’ trekken de heren nog eens alle registers open en worden we richting huis gestuurd en laat dat nu net zijn wat een avondje Animals As Leaders is … Mythisch.
