In mei 2023 zagen we The Offspring nog in een uitverkocht Vorst Nationaal en eigenlijk was het concert van afgelopen maandagavond in een eveneens uitverkochte ING Arena grotendeels een herhalingsoefening en konden we een gevoel van déjà vu niet wegsteken. Dat Simple Plan als special guest mee was op deze Europese tour, was een significant verschil. Rock Tribune nam het avondje punkrock onder de loep, al vraagt onze fotograaf zich af waar de ‘punk’ gebleven is …
Tekst: Erik Spruyt – Foto’s: Rudy De Doncker
Om 19u30 begon het speeluurtje van SIMPLE PLAN (8) en daarvoor was al veel volk op tijd gekomen, want dit viertal uit Quebec vult zelf makkelijk zalen zoals de Ancienne Belgique en De Roma. Direct was er ambiance en daar had de goed opgestelde setlist met veertien songs uiteraard mee te maken. Hits zoals bijvoorbeeld ‘Shut Up’, ‘Your Love Is A Lie’, ‘Welcome To My Life’, ‘I’m Just A Kid’ (waarbij de zanger ging drummen en drummer Chuck ging stagediven en crowdsurfen) en het akoestisch ingezette ‘Perfect’, allemaal uit de periode 2002 tot 2012, werden afgewisseld met recentere tracks.
Bij dat recentere werk noteerden we onder meer ‘Where I Belong’, ‘What’s New Scooby Doo’ en ‘Nothing Changes’ (die laatste uit de in juli jongstleden op Amazon Prime verschenen documentaire ‘The Kids In The Crowd’). Frontman Pierre Bouvier was uitstekend bij stem en liet het publiek uit zijn hand eten, zeker toen hij hen geregeld in het Frans toesprak. Simple Plan benutte de opportuniteit om zich aan een groot publiek van punkrockliefhebbers voor te stellen.
Net zoals bij hun vorige passage in Vorst Nationaal werden de toeschouwers tijdens de pauze tussen Simple Plan en de hoofdact geëntertaind met allerlei leuks. Niet alleen waren er coole muziek, een opblaasbare zeppelin met Offspring-logo en een gorilla die cadeautjes in het publiek schoot en ook de ronde deed tussen de aanwezigen, we werden eveneens geanimeerd met allerlei publiekscamera’s zoals de look-a-like cam, de kiss cam (waar zowel dames als mannen met mekaar kusten), de headbang cam, de fuck you cam en de booty cam. Het half uur pauze was in een handomdraai voorbij en iedereen was goed opgewarmd voor de headliner, THE OFFSPRING (6).
Het vijftal uit Californië bracht vorig jaar het nieuwe album ‘Supercharged’ uit en daarvan kregen we twee tracks (‘Looking Out For #1” en ‘Make It All Right’) gepresenteerd. De rest van de setlist werd gevuld met obligate knallers (‘Come Out And Play’, ‘All I Want’, ‘Original Prankster’, ‘Why Don’t You Get A Job’, ‘Pretty Fly (For A White Guy)’, ‘The Kids Aren’t Alright’ en in de bisronde ‘You’re Gonna Go Far, Kid’ en vanzelfsprekend ‘Self Esteem’ om enkel die maar te noemen), evenals enkele covers. In die covers eerde de band Black Sabbath (‘Paranoid’), Ozzy (‘Crazy Train’), Ramones (‘I Wanna Be Sedated’), ‘In The Hall Of The Mountain King’ (Edvard Grieg) en, ietwat verrassend, een gesmaakte pianoversie, gebracht door zanger Dexter, van ‘Hey Jude’ van The Beatles.
Van zanger Dexter Holland, met geblondeerd piekjeshaar, willen we verder ook vermelden dat hij geregeld met een lagere stem zong dan gebruikelijk en dat er af en toe een valse noot uit zijn keel kwam. En van gitarist Noodles, met zwart/wit geverfd haar, kregen we dezelfde belegen mopjes als in 2023 te horen en zijn oeverloos puberaal geleuter haalde de vaart uit het concert. Want jong en oud in het publiek waren gekomen om mee te zingen, mee te springen, mee te zwaaien; kortom om zich optimaal te amuseren en de populaire hitmachine die The Offspring nog steeds is kwam daar in hun betere momenten gelukkig aan tegemoet.
Waar is de ‘punk’?
Het publiek reageerde enthousiast, bij de fotografen daalde de stemming ver onder nu. En dat heeft allemaal te maken met de dwingende restricties die hen vooraf door het management van de band werden opgelegd. Het was zelfs zo erg dat onze Rock Tribune-fotograaf – en die is met zijn meer dan 40 jaar ervaring nochtans écht wel een en ander gewoon – in zijn pen kroop en de bandc een open brief schreef. Leest u even mee:
----------
Hey guys,
I just need to get something off my chest. Over twenty years ago, I thought you were a great band. I wasn’t just into your music, but also your attitude: punk rock, rebellious, not giving a damn about the world. I still remember the first time I photographed you, more than two decades ago, on a dusty field somewhere in New York City. The stage was basically the back of a truck, but you didn’t care — you just played. Pure energy.
I’m honestly not sure I can still call myself a fan these days. The way photographers are treated at your shows really makes me wonder. We’re forced to shoot from FoH (for those unfamiliar: that’s practically from the back of the venue), buried under a mountain of restrictions. NO close-ups, NO creative framing, only distant shots and to top it all off, nothing can be published without your approval (van de 20 foto’s werden er uiteindelijk drie goedgekeurd, nvdr). Tell me, where exactly is the ‘punk’ in punk rock these days?
If you don’t like photographers, that’s totally fine, just don’t allow them in. But if there’s no respect for our work, it’s hard to keep respecting yours.
Rudy
----------
