De pop-punk metalcore van A Day To Remember is een meer dan graag geziene gast op onze festivalweides. Het is muziek die vaak ideaal tot z’n recht komt in het zonnetje en in geen tijd een massa besmet met brede glimlachen en agressieve dansbewegingen. Net voor de festivalzomer losbreekt, zien we ADTR ditmaal in een clubsetting. We trekken met plezier naar Tilburg om te zien hoe vlot ze het feestgedruis ginds in gang krijgen.
Tekst: Robin Maes - Foto’s: Istvan Bruggen
De opwarming wordt vanavond verzorgd door de jonge snaken van SPLIT CHAIN (7). Deze Britten bestaan amper twee jaar en hebben op die korte periode al heel wat aandacht getrokken. Ze zijn in blijde verwachting van hun aanstaande debuutalbum en zien er zichtbaar fier uit. De frontman vertelt dat ze nauwelijks kunnen geloven dat ze al voor zo’n grote massa’s mogen spelen.
Muzikaal brengen ze een mix van metal en shoegaze met een stevige guts grunge erdoor. Het klinkt als een moderne versie van Alice In Chains met wat Deftones, Narrow Head en Pearl Jam erin geroerd. Split Chain doet op het podium z’n job, al duurt het even vooraleer het geluid goed zit. Ze vragen al snel aan het publiek om ruimte te maken voor de moshpit. Dat gebeurt, al blijft deze voornamelijk leeg. We mogen helaas niet stellen dat de redelijk goed gevulde zaal enorm mee is met deze muzikale reis.
Zonder al te veel franjes laat Split Chain z’n materiaal horen. Songs zoals ‘Bored. Tired. Torn’ en ‘I’m Not Dying To Be Here’ zijn leuke luisterstukken maar brengen ons ook geen ultiem vuur. Er zit wat in en ze doen weinig fout maar er gebeurt ook niks meer dan het nodige. De energiespike is gereserveerd voor de headliners. Niemand lijkt zich nu al in het zweet te willen duwen.
Wanneer de lichten een volgende keer dimmen horen we de intro van ‘Make It Make Sense’, opener van de nieuwste telg van de Amerikaanse hoofdschotel vanavond. Met de woorden ‘You want it? You f*cking got it’ knalt de set open en krijgen we meteen (letterlijk) vuur voorgeschoteld. Een meer dan sterke start voor A DAY TO REMEMBER (9). We hebben het meteen (te) warm.
Met ‘Big Ole Album Vol 1’ om voor te stellen aan het publiek heeft de band er instant een nieuwe zalige opener bij. Het enthousiasme in de zaal schiet omhoog wanneer het hierna meteen tijd is voor ‘I’m Made Of Wax, Larry, What Are You Made Of?’ De zaal zingt instant uit volle borst mee en iedereen gaat vlotjes aan het springen. Frontman Jeremy McKinnon is z’n nonchalante zelve en ziet het zeer graag gebeuren. Het hondsbrutale ‘2nd Sucks’ is een worp voor alle moshers. Bij ‘Right Back At It Again’ krijgen we confetti over onze hoofden. Amper vier songs zijn we bezig en het showgehalte is al meer dan geslaagd.
Meer nieuw werk komt er in de vorm van ‘Bad Blood’ en ‘To The Death’, twee van de sterkste telgen van hun laatste album. Ditmaal zien we stevige stoomstoten terwijl gitaristen Neil Westfall en Kevin Skaff ritmisch headbangen. Duidelijk nog geen last van te veel rug- en nekklachten, die twee. Met een prachtige backdrop inclusief gigantisch logo is dit concert in geen tijd veranderd in een optimaal metalcore mayhem feestje. ‘Rescue Me’ begint en we krijgen een barrage aan kleurrijke strandballen in het publiek. Dansen, moshen, zingen, ballen wegslaan en wegkoppen: we zijn aan het multitasken alsof we ober, kok en vaatwasser tegelijk zijn.
‘Have Faith In Me’ is het moment waarop alle liefjes in de nek mogen en we een zee aan schoon te zien krijgen. Net voor ons vertrekt een crowdsurfer met een zeer aparte boodschap voor de band. Met een bordje ‘help me propose’ zwemt hij naar voren. Wanneer de groep het opmerkt, krijgen we een vertederend moment on stage. De man roept z’n liefde op het podium en vertelt hoe ze hem ooit aansprak op zijn t-shirt van A Day To Remember. Ons hart smelt terwijl we eveneens denken ‘doe toch maar vooruit’. De clou van het gebeuren: ze heeft ja gezegd! De zaal viert mee op de tonen van ‘Since U Been Gone’, een cover van Kelly Clarkson.
Het moet gezegd: gedurende anderhalf uur laat ADTR met overgave en sprekend gemak de zaal uit z’n hand eten. De circle pit tijdens ‘Paranoia’ treedt makkelijk buiten z’n oevers. De brutale wall of death bij ‘Mr. Highway’s Thinking About The End’ is heerlijk. De breakdown-callout ‘Disrespect your surroundings!’ verdient een plaatsje in de top tien callouts aller tijden. Op ‘All My Friends’ krijgen we opnieuw een lading (anders gekleurde) confetti. De enorm strakke kwalitatieve breakdowns volgen elkaar op wanneer eerst ‘Resentment’ en nadien ‘Miracle’ gespeeld worden. Drummer Alex Shelnutt doet z’n best om door z’n trommels heen te slaan.
McKinnon vraagt de zaal om zo veilig mogelijk te crowdsurfen tijdens ‘Mindreader’. Mooie beelden van samenwerking en teamspirit levert dat op. Tijdens ‘All Signs Point To Lauderdale’ wordt de zaal gevuld met rollen toiletpapier en slingers overal. De kuisploeg gaat z’n werk hebben na vanavond. Mensen scheuren de rollen aan flarden alsof er opnieuw een nakend tekort in de supermarkten aankomt. We kirren opnieuw van plezier wanneer onze favoriet ‘Sometimes You’re The Hammer, Sometimes You’re The Nail’ in de set blijkt te zitten.
De frontman vraagt Tilburg of ze liefst de waarheid weten of een leugen willen horen. De zaal schreeuwt net wat luider om belogen te worden, waarop McKinnon aankondigt dat ze aan hun laatste nummer zijn toegekomen. ‘All I Want’ zit in de kelen van alle aanwezigen. ‘Liegebeest!’ roepen we dus wanneer ADTR voor de encore opnieuw de bühne betreedt. Het integere ‘If It Means A Lot To You’ wordt gevolgd door het feestelijke ‘Flowers’. Het échte slot komt er met klassieker ‘The Downfall Of Us All’. Wie zoekt naar stilstaand volk, zit in de foute zaal.
Van begin tot eind kregen we leuke feestelementen voorgeschoteld tijdens een enorm gevarieerde set van maar liefst 24 nummers. Wie op zoek is naar het beste metalcorefestijn waar je constant betrokken bent op verschillende manieren en gegarandeerd met een glimlach afsluit en huiswaarts keert, zit perfect bij ADTR. Dat nieuwe album is zo ook goedgekeurd qua live toepassing. Snel meer van dit, alstublieft. We zongen ‘I Hate this town’, we dachten ‘We love A Day To Remember’.
