De tweede dag van het unieke All Star Fest kwam ietwat aarzelend op gang. Misschien ook logisch gezien het vroege aanvangsuur kort na de middag. Uiteindelijk liep de zaal wel mooi vol en zagen we een heel divers publiek, met veel Duitsers en Nederlanders, maar ook Franstaligen, enkele Italianen en zelfs Canadezen die de weg naar Antwerpen hadden gevonden. De sfeer onder de concertgangers was amicaal en gemoedelijk. En zo hoort het ook natuurlijk!
Tekst: Walter Maes – foto’s: Rik Bauters
Steelover (7) uit Luik, in laatste instantie werden toegevoegd aan de line-up, hadden in een ver verleden nog Dani Klein (Vaya Con Dios) als zangeres. Deze oude rotten in het vak brachten geen onaardige set ouderwetse hardrock. Na een korte verkenningsronde raakten de Walen meer onder stoom en kregen ze af en toe de handen op elkaar. De stem van Vince bereikte ook hogere noten na enkele nummers. De songs kwamen allemaal uit ‘Glove Me’ – toen nog met drummer Rudy Lenners (ex-Scorpions) – en het recent uitgebrachte ‘Stainless’. Met Steelover stond er een stukje (bijna vergeten) metalgeschiedenis op het podium.
Bij Chez Kane (8) stond net voor haar performance al heel wat volk te drummen aan het podium. Metalfans en vrouwelijk schoon, het blijkt een goede combo. De zangeres uit Wales beschikt naast een mooi snoetje ook over een krachtige stem gekoppeld aan pakkende songs. Tekstueel moet je niet de meest filosofische of politieke statements verwachten, maar muzikaal stond dit wel als een huis. De gitaristen strooiden rond met pakkende solo’s wat maakte dat Chez Kane live spannender klinkt dan op plaat. Ze debiteerde vooral eighties rock die een kruising bleken tussen Joan Jett en Pat Benatar.
Age Of Reflection (7,5) werd pas de laatste week toegevoegd aan de affiche en de Zweden zagen hun kans schoon om aan klantenbinding te doen. Met ‘Here I Stand’ namen ze een blitse start en konden meteen nieuwe zieltjes voor zich winnen. Hun melodieuze hardrock klonk fris en energiek en de frontman bespeelde goed het publiek. Er werd geput uit hun twee albums en er was een goede interactie tussen de twee gitaristen. Met de cover ‘(I Just) Died In Your Arms’ van Cutting Crew werd er feestelijk afgesloten. De Zweden mengden zich na hun optreden de rest van de dag onder de aanwezigen wat op veel bijval kon rekenen van het publiek.
Wie herinnert zich nog At Vance? Deze Duitsers maakten twintig jaar geleden enkele knappe power metalalbums met ene Oliver Hartmann als zanger. Hartmann (8,5) is al een hele tijd solo bezig maar is hier misschien onbekend of een beetje vergeten. Dat dit jammer is, bewees hij tijdens zijn set. Oliver bracht met zijn band kwaliteitsvolle hardrock zonder overbodige toeters en bellen. Goede teksten, gebracht vanuit het hart en gekoppeld aan goede gitaargeoriënteerde rock, aangevuld met subtiel toetsenwerk. ‘Get It On’ is recent uitgekomen en is zeker het checken waard.
All Star Fest bood enkele oude gloriën een nieuwe kans waaronder China en Roulette (8) die al meegaan sinds midden jaren 80 maar een hobbelige geschiedenis kenden. ‘Keep On Dreaming’ klonk meteen goed en deze kerels weten verdomd goed hoe je knappe en aanstekelijke refreinen maakt. Prima AOR die enthousiast werd onthaald. In 2019 werd na lange stilte ‘Now!’ uitgebracht en uit dat album werd lustig gegraaid. De zanger was in goede vorm en dat bewees hij niet enkel met zijn prima volle stem maar ook met zijn performance waarbij hij het publiek constant betrok. Met ‘Ready For Friday Night’ kregen we nog hun nieuwe single te horen die het beste belooft voor de toekomst.
Onze Noorderburen leverde met Valentine (8,5) een klassenmuzikant af voor het festival. Voor mij was het een eerste kennismaking, maar wel één die blijft hangen. Robby is een aparte verschijning waarbij elk detail klopt, zowel visueel als muzikaal. Hij beschikt over een veelzijdige stem en zijn songs zijn een bonte mengeling van musical/rockopera en kitsch (niet neerbuigend bedoeld). ‘Judgement Day’ en ‘Sons Of America’, met twee backing zangeressen, werden prachtig en overtuigend vertolkt. Bombast is iets wat deze brave man niet schuwt, veel composities schuren dan ook dicht aan bij Queen. We lieten ons vertellen dat Robby nog niet zo lang geleden zijn zicht bijna helemaal verloor wat ons respect naar hem toe nog groter maakt. Aan de prestaties van zijn band konden we niets afdingen. Valentine is ondanks zijn aparte muziekstijl een beetje miskend.
We kennen allemaal Krokus, maar wie is er vertrouwd met China (8)? ‘Dead Lights’ was meteen een stevige lap rond de oren. Deze gasten uit Zwitserland zijn dan al wel op leeftijd, maar rocken deden ze als de besten. Met slechts twee platen op hun actief die eind jaren 80 werden uitgebracht, gaven ze een bloemlezing uit hun werk. Pas na een viertal tracks verscheen plots de zanger op het podium, daarvoor nam de gitarist de vocalen voor zijn rekening. Benieuwd hoeveel mensen het doorhadden dat zanger Hardy Hartmeier niet van in het begin op het podium stond. Met het potige ‘Rock City’ leverde hij meteen zijn visitekaartje af. Hardy was heel aanwezig, liet de fans meezingen en gaf het optreden een extra boost.
Om waardig af te sluiten konden we rekenen op de solide rockband FM (8,5). Deze veteranen straalden veel vertrouwen uit en waren al even op tournee. Ondanks dat ze teren op hun oude successen brengen ze de laatste jaren geregeld nieuw werk uit, dat nog steeds relevant is. Op de stembanden van Steve Overland zit nog steeds geen sleet, zijn beheerste soulvolle stem klinkt als zalf in de oren. Ze brachten een goede vaart in hun optreden en de speelvreugde spatte ervan af. ‘Bad Luck’, ‘That Girl’ en ‘Other Side Of Midnight’ werden prima onthaald en gretig meegezongen door het publiek. Jammer genoeg werden er geen tracks uit het nieuwe ‘Thirteen’ gespeeld. Het kwartet speelde vooral op safe, maar dat kon de pret niet drukken. Moe (en met zere voeten van elf uren op ons benen te staan) keerden we toch goedgemutst huiswaarts.
Lees ook: All Star Fest - Dag 1 / All Star Fest - Dag 3
