Het grote GRASPOP METAL MEETING verslag – Dag 3

Teksten: Claude Bosschem - Franky Bruyneel - Frederik Cosemans - Patrick Erregat - Ief de Deurwaerder - Stef Maes - Walter Maes - Vera Matthijssens - Morbid Geert - Bart Nijssen - Bavo Reyniers - Erik Spruyt - Piet Van Coillie - Vic Van den Abeele - Wim Vander Haegen - Jochem van der Steen - Peter Vanhecke - Hans van Peppen

Foto’s: Hans Van Hoof - Gino Van Lancker

MAJESTICA (**) mocht rond het middaguur de derde dag aftrappen. De melodieuze power metal van de Zweden blijft aanstekelijk, zeker na het laatste album ‘A Christmas Carol’. Het was dan ook bevreemdend een kerstlied te horen spelen bij 30°C. De twee gitaristen vochten leuke duels uit, gesteund door een degelijke ritmesectie. Tommy Johansson perste er wellicht de hoogste noten van het festival uit, maar zou later het festival mogen afsluiten als gitarist bij Sabaton voor een veel groter publiek. Misschien zullen de folky metal en Disney-invloeden met digitale orkestrale passages niet bij alle metalfans gehoor vinden, maar het was een vermakelijk optreden op een onvermakelijk uur.

Het was al een hele poos geleden dat we nog iets van het Oostenrijkse KONTRUST (**) gehoord hadden. Interne strubbelingen lagen daarvan aan de basis, maar vandaag verschenen ze hier in lederhosen en dirndl alsof het niets was. Hun laatste release dateert al van 2014 en toch doen de songs nog exact wat ze moeten doen: voor een feestje zorgen. Men bewees dat ze het grote podium zeker de baas konden al denken we dat een setup in de buurt van de Moose Bar het hele gebeuren nog een trap hoger had kunnen doen scoren. Een prima idee voor de toekomst.

Een portie rokerige bluesrock op klaarlichte dag in het felle zonlicht: het slaat eigenlijk als een tang op een varken. Toch wist BLUES PILLS (**) vlot de handen in de lucht te krijgen. Uiteraard heeft de zwoele performance van zangeres Elin Larsson daar een en ander mee te maken, maar we mogen ook niet uit het oog verliezen dat hier een zeer sterke band stond te musiceren. De band koos voor een viertal songs uit hun jongste ambum ‘Holy Moly!’, aangevuld met (hoofdzakelijk) nummers uit hun titelloze debuutalbum, waarbij afsluiter ‘Devil Man’ voor een mooie climax tekende.

‘The Final Countdown’ zal voor eeuwig verbonden blijven aan de sympathieke Zweden van EUROPE (***). Een vloek of een zegen? Wij denken toch het tweede als je ziet dat deze monsterhit nog steeds met veel enthousiasme op het einde van een set gebracht wordt. En werkelijk iedereen voor de stage zong mee uit volle borst. Zo verging het ook de andere hits ‘Carrie’ en ‘Rock The Night’. Europe legde hun klemtoon op songs uit de jaren 80 en dat zorgde voor een feest van herkenning. Zanger Joey Tempest is een prima frontman die het publiek weet te entertainen en gitarist John Norum liet horen dat hij knappe solo’s in huis had. Het meest recente ‘Walk The Earth’ is een dijk van een song die moeiteloos kon wedijveren met ‘Superstitious’ waarin een vleugje ‘No Woman No Cry’ van Bob Marley werd opgenomen. Iets wat overigens wonderwel uitpakte. Iedereen zal wel een mening hebben over Europe, maar ze bewezen met hun sterke set dat ze hun plaats verdienden op Graspop.

‘Eiszeit', daar had EISBRECHER (**) het een twaalftal jaar geleden nog over. Vandaag is daar allesbehalve sprake van. We wanen ons in een halve woestijnomgeving als de heren het podium van de North Stage betreden. Aan enthousiasme ontbrak het zanger Alexander zeker niet, terwijl de rest van de band hem met verve wist te volgen. In het publiek hoor je wel de term 'goedkope Rammstein', maar wie goed kijkt en luistert ziet dat deze heren toch ook wel tot een hele sterke performance in staat zijn, met echt goede songs. Het toppunt van de set was ongetwijfeld 'Was Ist Hier Los?' Wat een bom! En wat een geile show.

Het cliché van ‘ruwe bolster, blanke pit’ is nergens zo toepasbaar als in het metalwereldje. Want duizenden metalheads elkaar laten omarmen alsook laten meebrullen op de zeemzoetste poprockballad aller tijden ‘I Want To Know What Love Is’ is een zowel gewaagd als naïef idee. Toch slaagde FOREIGNER (***)-frontman en rasechte entertainer Kelly Hansen daarin moeiteloos, mede dankzij zijn charismatische aanpak. En dat zelfs in een bezetting zonder Mick Jones, het enige origineel resterend lid van deze legendarische hitmachine die er helaas wegens gezondheidsreden nog maar zelden bij is. Deze line-up echter afdoen als een tribute act is afbreuk doen aan gevestigde waarden zoals Jeff Pilson (ex-Dokken & Dio), Chris Frazier (ex-Whitesnake) en Bruce Watson (ex-Rod Stewart) die onder een loodzware zon de ziel uit hun lijf speelden. Klassiekers als ‘Jukebox Hero’, ‘Urgent’ en ‘Cold As Ice’ werden strak en met veel overtuiging gebracht waardoor na afloop slechts één conclusie mogelijk is, namelijk pure klasse!

De populariteit van SHINEDOWN (***) in de Benelux valt niet te vergelijken met die van hun thuisland Amerika. De gladde, radiovriendelijke metal van de band gaat er wat minder goed in bij het meer trve metal publiek hier. Toch kwam er redelijk wat publiek opdagen. Gezegd moet worden, de heren wisten raad met een dergelijk groot podium en bewogen zich over elke meter daarvan. Zanger Brent wist te overtuigen met zowel zijn sterke stemgeluid als zijn vriendelijkheid. Zo bedankte hij het publiek in het Nederlands en deelde hij flesjes water uit aan. De setlist liet helaas het oudere werk over het algemeen links liggen, waardoor een pareltje als ‘45’ gemist werd. Gelukkig kwamen er wel een paar sterke, nieuwe favorieten voorbij zoals ‘Monsters’ en het energieke titelnummer van hun nieuwe album ‘Planet Zero’.

Met hun tiende passage op 25 edities, mogen we ze stilaan de huisband van Graspop noemen. En ook op deze jubileumeditie deed deze act waar ze al jaren berucht voor is. SAXON (***) liet terug horen dat ze terecht bij de koplopers van de NWOBHM mogen gerekend worden. Nieuwe songs is voor de volgende tour wist zanger Biff te vertellen en de band hield het dan ook bij een ‘Greatest Hits’, waarvan ‘Motorcycle Man’ de eer had om de aftrap te geven. De perfecte gangmaker voor songs als ‘Thunderbolt’, ‘Wheels Of Steel’, ‘Heavy Metal Thunder’, ‘Strong Arm Of The Law’, het tweespan ‘Dogs Of War / Solid Ball Of Rock’, het onnavolgbare ‘And The Bands Played On’, ‘Crusader’, ‘747 (Strangers In The Night)’ en de obligatoire afsluiter ‘Princess Of The Night’. Een setlist waar je als fan zelfs speciaal een ticketje Graspop zou voor aankopen. Door de jaren heen is Saxon duidelijk een goed geoliede machine geworden. Eentje die met Biff Byford nog steeds een zanger heeft die goed bij stem is en het contact met het publiek perfect weet te onderhouden. Het was dan ook niet verwonderlijk dat Biff de talrijk opgekomen fans terug uit zijn hand liet eten. Al is de nieuwe technologie blijkbaar niets voor deze oerrocker. Het geknoei met zijn smartphone om een filmpje of foto van het uitzinnige publiek te maken was best wel hilarisch.

Eigenlijk behoren deze Amerikanen tot het kransje artiesten waar ook Sabaton en Volbeat deel van uitmaken. Ze hebben een trouwe, grote aanhang langs de ene kant terwijl er aan de overzijde een minstens even impressionant leger haters staat te roepen. Dan is het natuurlijk aan de muzikanten om te bewijzen dat ze hun succes dubbel en dik verdienen. Bij FIVE FINGER DEATH PUNCH (**) is drama nooit veraf. Momenteel lijkt het erop dat alles onder controle is. Met twee nieuwe krachten op de planken voelen de oudere bandleden zich perfect. Vooral frontman Ivan Moody doet waar hij voor is gekomen: de show stelen. Niet alleen met zijn gekke pakjes en attributen, maar ook met een superkrachtige stem. Ondertussen heeft men zoveel hits gescoord dat die niet meer allemaal in de festivalset van een uur passen. Zo misten we enkele stevige krakers als ‘No One Gets Left Behind’ van hun vroegere albums. Plots was daar ‘The Bleeding’, steevast de laatste song. Dat was veel te vroeg, alhoewel ze hun toegewezen speeltijd wel respecteerden. Met andere woorden, we hadden ons zo goed geamuseerd dat het alweer om was voor we het beseften. Five Finger Death Punch blijft de harten van mensen veroveren. Zo stond Moody erop dat een jong meisje zijn verwrongen honkbalknuppel kreeg. Het zorgde op de grote videoschermen voor een heel ontwapenende glimlach van de jonge metalfan waaruit we kunnen concluderen dat de toekomst van het genre zowel op als voor het podium snor zit.

JUDAS PRIEST (**) zou ons nog maar eens demonstreren waar die eerste ‘M’ in GMM voor staat. De ondertussen legendarische band wou, met enige jaren vertraging, hun 50^ste verjaardag met ons vieren mits een avondje heavy metal. Na de intro werd er meteen krachtig ingevlogen met ‘One Shot At Glory’ uit het ‘Painkiller’-album. Het inmiddels gekende bandlogo hing als een immens kruis over het podium en verlichtte de weide. Aan een sneltempo kregen we de nummers te horen die de groep de benijdenswaardige titel van ‘metal gods’ opleverde. ‘You've Got Another Thing Coming’, ‘Turbo Lover’ en het ongemeen harde ‘Freewheel Burning’ werden intens en zonder veel rustpauzes op ons losgelaten. De menigte was enthousiast, maar niet uitbundig en daar zal de verschroeiende hitte wel voor iets tussen hebben gezeten. Na het furieuze ‘Painkiller’ kregen we een eerste korte onderbreking om dan met een mini greatest hits – ‘Electric Eye’, ‘Hell Bent For Leather’, ‘Breaking The Law’ en ‘Living After Midnight’ – te eindigen. Zonder Tipton. De gitarist die in 2018 de ziekte van Parkinson diagnose kreeg, bleef achter de coulissen. Had de band ook last van de warmte? Was er iemand ziek? Feit is dat de set sterk ingekort werd ten opzichte van de eerdere optredens en alles een beetje als een routinezaak werd afgedaan. Toch werd het een leuke verjaardag.

De nu metal-generatie pik je er zo uit op het veld bij KORN (***). Bij ieder ouder nummer gingen ze volledig uit hun dak op het zware, beukende geluid van deze inmiddels veteranen uit Bakersfield. Dat de band het vooral moet hebben van een tikje nostalgie, bleek wel uit de wat mindere respons op de nieuwere nummers. Wat het publiek wel heel goed smaakte, was hoe frontman Jonathan Davis het podium opkwam met een doedelzak. Als vanouds wist hij daar nog redelijk wat geluid uit te krijgen. Het laten overvloeien van eigen nummers in covers van Metallica en Queen, is een kunstje wat ze van ons hadden mogen laten liggen. Dat heeft deze band niet nodig om te scoren. En dat bewezen ze ook keihard toen ‘Freak On A Leash’ werd ingezet en de pit helemaal loos ging. Helaas bleek later dat dit ook het perfecte moment was voor zakkenrollers om daar hun slag te slaan. De prijs voor hardste, laagste drumgeluid ging zonder twijfel naar deze band. We voelden de trillingen in onze buik.

Metalcore met elektronica-invloeden uit Zweden, alsook sporadisch voorzien van wat viool (!) door zanger Eddie Berg, dat kregen we al vroeg op de dag voorgeschoteld van IMMINENCE (*). Ondanks de hitte in de tent was er al de nodige animo op de eerste rijen.

Blazen deden we niet alleen vanwege de zon maar vooral van de strakheid van DYING FETUS (***). Wat hier ten toon werd gespreid in de Marquee was alles in het maximale. Groove, brutaliteit en geen kont zo strak als deze band. Muzikaal meesterschap en dit op ongeëvenaard niveau. Geen spek voor ieders bek lijkt het, want er was jammer genoeg veel verloop. Deze band speelde een perfecte set, aan hen lag het niet.

Het Poolse death metalbeest DECAPITATED (**) lijkt haast voor het ongeluk geboren. Zo verloor de act al eens enkele leden door een zwaar verkeersongeval en werd men ten onrechte gearresteerd voor grensoverschrijdend gedrag. En ook dit keer zat het de band niet mee, want middenin een thans brute en opzwepende set werd alles abrupt stilgelegd en kreeg een behoorlijk gevulde Marquee te horen dat de tent vanwege een technisch probleem ontruimd diende te worden. Meteen het einde van de show, maar gelukkig mochten de heren hun kunstje na Opeth nog een keer overdoen. Decapitated knalde zich in het holst van de nacht opnieuw doorheen een set waarin de nadruk uiteraard lag op het nagelnieuwe 'Cancer Culture' ('Just A Cigarette', 'Iconoclast' en het titelnummer) en de meer recentere platen, maar vergat gelukkig ook niet om enkele oudjes als 'Spheres Of Madness' en 'Nine Steps' toe te voegen. Puike show van de enige band die het 'voorrecht' had om anderhalve set te spelen.

Ook de show van IHSAHN (***) werd even in het gedrang gebracht door het probleem dat de set van Decapitated halfweg onderbrak, maar gelukkig kon het probleem nét op tijd opgelost worden. Safety first, natuurlijk… maar we hadden zo wel bijna het muzikale hoogtepunt van de zaterdag misgelopen! Sinds Emperor nog enkel af en toe een reünieshow doet, is dit de speeltuin van de overgetalenteerde, maar oh zo bescheiden zanger/gitarist. Zelfs ondanks een erg korte soundcheck was het geluid perfect wat geen luxe is voor zo’n complexe en wendbare black metal vol prog-invloeden. Hij nam het genre mee naar een ander niveau, maar verloor er zeker zijn venijnige beet niet door. Zelfs op een festival doet Ihsahn (vergezeld van een top-liveband) niet zomaar aan ‘best of’-sets, maar speelde men maar liefst vier songs van de recente ‘Telemark’-EP. Aangevuld met een paar klassiekers als ‘Frozen Lakes On Mars’ werd dit een set om duimen en vingers bij af te likken.

Na enkele jaren van afwezigheid en stilte was het een waar genoegen om ons favoriete zooitje ongeregeld DOWN (***) terug te zien. De ultieme vriendenclub uit New Orleans had overduidelijk zin in een feestje en zette in met een verschroeiend 'Lysergik Funeral Procession' en kreeg meteen de bomvolle Marquee op de hand. Daarna slingerde de band onder aanvoering van een bijzonder goed gezinde Phil Anselmo aan de lopende band krakers de tent in ('Lifer', 'Ghosts Along The Mississippi', 'Losing All', ‘Pillars Of Eternity') en toverde men zonder problemen nog bredere grijnzen op de gezichten van de aanwezigen. Helemaal tilt sloegen we toen men obligate afsluiters 'Stone The Crow' (wat een song blijft dat toch!) en opperstamper 'Bury Me In Smoke' bovenhaalde en de topshow van zaterdag in schoonheid afsloot. Welcome back, Nola-boys!

DEVIN TOWNSEND (***) is een zeer getalenteerd maar ook onderschat muzikant en een echte stemkunstenaar. Hij is van vele markten thuis en kan zonder problemen concerten geven in diverse stijlen dankzij een zeer gevarieerde discografie. Voor Graspop had hij uiteraard een krachtig optreden in petto. De gitaarriffs klonken harder dan ooit en hij schakelde zonder problemen over van een operastem over grunts en screams naar loepheldere zang. Tussen en tijdens de songs onderhield hij het publiek met grappige bindteksten, waarbij hij het onder andere had over zijn testikels. De setlist bestond uit songs van zijn diverse projecten zoals Strapping Young Lad en Devind Townsend Project. Tussendoor bracht hij het rustige ‘Deep Peace’ met een bijhorende groepshug. Maar de meeste nummers waren opzwepend en veroorzaakten regelmatig een kleine aardbeving met ontelbare crowdsurfers in een tjokvolle en zweterige Marquee. Behalve wat ballonnen in het publiek was er weinig te zien op het podium, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door een wall of sound zonder weerga en de charismatische persoonlijkheid van Devin.

Afsluiter van dienst (op de herkansing van Decapitated na) was het Zweedse prog/seventies/death metalgezelschap OPETH (***), een act die simpelweg geen slechte show kan geven, zelfs al zouden ze het willen. En ook dit keer verkeerden opperdroogstoppel Mikael Ǻkerfeldt en zijn kompanen in absolute bloedvorm en trakteerden ze een wederom bomvolle Marquee op een frisse mix van oud(er) en nieuw(er) werk. De spits werd afgebeten door het pittige 'Hjärtat Vet Vad Handen Gör' van laatste worp 'In Cauda Venenum' en uiteraard benaderde men alweer maar eens de perfectie. Toegegeven, de band is door dit soort foutloosheid en de daarbij horende statische performance visueel niet meteen de meest opwindende act, maar het blijft toch verdomd indrukwekkend wat deze jongens muzikaal uit hun mouw schudden. 'Ghost Of Perdition' en 'The Devil's Orchard' zetten de tocht verder en bij het onder luid gejuich onthaalde 'The Drapery Falls' bereikte de Marquee een eerste keer een kookpunt. Door de lengte van de nummers had men maar tijd voor een zestal songs en zo kwam het dat we na een swingend en stuwend 'Sorceress' al aanbeland waren bij de afsluiter van de set. Naar goede gewoonte was dit het monsterlijke (en ondertussen al twintig jaar oude) 'Deliverance' en konden we dus nog een kwartier lang loos gaan op al het moois dat Opeth te bieden had. Simpelweg top!

Het Belgische KILLTHELOGO (*) kreeg op zaterdag de lastige taak om de Metal Dome te openen. De activistische band die doet denken aan groepen als Downset, Rage Against The Machine en vooral One Minute Silence, is een vervolg op het ooit succesvolle .calibre. Er stonden dan ook niet bepaald groentjes op het podium; nee, dit is een geoliede machine. Maar ondanks dat het muzikaal dik in orde was en de vorig jaar verschenen debuutplaat ‘Reset’ zeer de moeite waard is, wilde de vlam op Graspop maar niet echt in de pan slaan. Was het ‘t vroege tijdstip? Was het zo vroeg op de middag al te warm? Wat ook de oorzaak was, de band komt het best tot zijn recht met een beetje actie en precies daaraan ontbrak het op GMM. Zonde.

Britse rock-‘n-roll in een bloedhete sauna: het relatief onbekende MASSIVE WAGONS (***) liet het niet aan hun hart komen en speelde een compromisloze set boordevol puntige (punk)rocksongs alsof hun leven ervan afhing. Frontman Baz Mills had z’n gekste pak uit de kast gehaald en zweepte het publiek constant op. De (naar onze smaak veel te) korte set met telkens drie songs uit de albums 'Full Nelson' en 'House Of Noise' en een paar oudere nummers smaakte naar meer. Na het laatste nummer 'In It Together' lag het zweet (letterlijk) in plasjes op de vloer. Origineel? Nee. Goed concert(je)? Absoluut!

Ook in het hoge noorden weten ze een aardig potje op Amerikaanse leest gemaakte arenarock, met een bliepje her en der, te fabriceren. Zo bewees SMASH INTO PIECES (***) met veel enthousiasme. Dat enthousiasme sloeg ook over op de aanwezigen, een goede match dus. De drummer viel op met zijn lichtgevend masker, maar de kwaliteiten van deze Zweden hoeven heus niet bedekt te blijven.

Een pletwals annex denderende thuiswedstrijd: dat was het optreden van FLEDDY MELCULY (***) in de volgepakte Metal Dome. Vanaf het begin tot het einde was er een geweldige wisselwerking met het publiek wat resulteerde in massaal meezingen, een wall of death, een behoorlijke moshpit vooraan en crowdsurfers die van buiten de tent naar het podium werden gedragen. Toen er ook nog even met zijn allen gesprongen moest worden zal die jongen naast mij in een rolstoel gedacht hebben dat hij zijn eerste vliegles kreeg. Met nummers als o.a. ‘Feestje in uw huisje’, ‘Brood’, ‘Apu van de Nightshop’, ‘Niks’, ‘Geen Tijd voor Spijt’ en natuurlijk ‘T-shirt van Metallica’ is succes gegarandeerd. Vandaar dat zanger Jeroen mijn gedachte openbaar maakte of het de volgende keer niet gewoon op het hoofd podium zou kunnen met name voor al die mensen die de tent niet meer in konden.

UGLY KID JOE (***), steevast onder leiding van de charismatische zanger Whitfield Crane, heeft op twintig jaar tijd amper een handvol albums afgeleverd. Hun debuut ‘America’s Least Wanted’ blijft onovertroffen, logisch dat de hits ‘Neighbor’ (opener), ‘Panhandlin Prince’, ‘Cats In The Cradle’ en ‘Everything About You’ die ze er destijds mee scoorden de revue passeerden. De band was geweldig op dreef en is live een pak ruiger dan op cd. Whitfield Crane hanteert als frontman een aparte stijl maar weet verdomd goed hoe hij een publiek moet bespelen. De Metal Dome stond een uur lang in de fik en als toemaatje kregen we nog ‘Ace Of Spades’ voor de kiezen waarbij het dak er bijna af ging. Wat entertainment betreft, eindigde Ugly Kid Joe helemaal bovenaan.

RED FANG (***) is nog zo’n band die bezig is aan zijn eerste overzeese tour sinds corona. Het is meteen ook de eerste keer dat de Portland stonersludgers hun laatste wapenfeit ‘Arrows’ live kunnen komen voorstellen. Het moet gezegd, het was een welgekomen afwisseling tussen al het metalgeweld van de voorbije dagen. Hoe smerig, tegendraads en eigenzinnig het viertal er ook tegenaan ramde, des te frisser hun geluid in de Metal Dome klonk. De standaard lichtpanelen van de tent achter de band deden het concert alle eer aan. Indrukwekkende backdrop! Ondanks een klein technisch drummankement hield Red Fang er stevig de vaart in. Opvallend: geen enkele track uit hun ‘Only Ghosts’-plaat. Zanger Aaron Beam vertrouwde ons achteraf toe dat zijn stem niet klaar zou zijn voor bepaalde van de songs uit die plaat. Wel een weloverwogen afwisseling uit de rest van hun back catalogus met als kers op de taart het ondertussen tot een heuse klassieker in het stonergenre uitgegroeide ‘Prehistoric Dog’. De tent ging wild toen de laatste breakdown van dat nummer een einde aan een geweldig optreden markeerde.

Met zijn band Alter Bridge en als vocalist bij Slash is hij een vaste klant op het hoofdpodium, maar solo moet MYLES KENNEDY vooralsnog een stapje terugzetten en genoegen nemen met de metal Dome, weliswaar in de headline-positie. Dat liet de immer sympathieke zanger/gitarist geenszins aan zijn hart komen. Het optreden startte meteen op hoog niveau met het duo ‘Wake Me When It’s Over’ en ‘A Thousand Words’ uit zijn jongste album. Geruggensteund door een prima band serveerde Myles een uur lang een puike selectie uit zijn beide soloplaten die quasi evenredig over de set werden verdeeld. Als extraatje kregen we een adembenemend mooie akoestische soloversie van ‘World On Fire’, een song van Slash featuring Myles Kennedy and the Conspirators. Met ‘In Stride’ en ‘Get Along’ uit ‘The Ides Of March’ breidde Myles een mooi einde aan een al even mooie en veeleer ingetogen show.  

Het lijken misschien ideale schoonzonen, die mannen van BOSTON MANOR (***). Het zijn stuk voor stuk ook van die vriendelijke lui, van het type ‘knuffelbaar’. Niet voor niets riep frontman Henry Cox dan ook op tot een ‘Wall Of Cuddle’ tijdens hun optreden; weer eens wat anders dan een wall of death. Het publiek gaf er gewillig gehoor aan en dat is ook niet gek, want of je de band en nummers als ‘Bad Machine’ of ‘Halo’ nu kent of niet, ze zijn zo catchy dat je er meteen middenin zit. Als dank trakteerde het publiek de band vervolgens nog op een circle pit om de geluidstoren. Boston Manor is een band waar je alleen maar gruwelijk veel sympathie voor kunt hebben. (BN)

Vanaf de eerste seconde meldden de ‘violent dancers’ zich bij COUNTERPARTS (-) in de pit. Feest, zou je denken. Maar voor frontman Brendan Murphy bleek het allemaal niet zo’n feest te zijn. De zanger voelde zich slecht, zo meldde hij vanaf het podium, en zou ‘om het contract te vervullen’ nog even snel twee nummers spelen. Anders had Murphy ongetwijfeld al eerder de handdoek in de ring gegooid. Bizar eigenlijk, want er hadden wel honderd bands op de plek van Counterparts willen staan. ‘Ik heb astma en een kat’, zo luidde de nogal korte verklaring van de zanger en dat deed de wenkbrauwen toch wel fronsen. We zagen dit weekend immers alleen pussy bij Steel Panther.

Jaar na jaar is er steeds veel te doen over het feit of er wel genoeg vrouwen zullen zijn onder de artiesten. De conclusie van de GMM-editie 2022 is dat er nog nooit zoveel dames op de diverse bühnes stonden. Zelf op de Jupiler Stage waren het de ladies die er de show meer dan eens stalen. Zoetgevooisde stemmen waren aan hen niet besteed. Zangeres Candace Kucsulain van WALLS OF JERICHO (***) is ondertussen een ancien in het wereldje van de metalcore. Als een van de grotere acts deed ze exact wat ze moest doen: domineren. Wat een stem, wat een performance, wat een band, wat een vrouw. De enige correct term is wat ons betreft: topwijf.

Als afsluiter van de avond op de Jupiler Stage zou je verwachten dat het vet feest wordt bij LAGWAGON (**). Helaas lijkt de band iets minder energiek dan gewoonlijk, beginnen de jaren misschien te tellen? De grapjes lijken niet helemaal over te komen en vooral het geluid klinkt zwak. Waar bij de meeste optredens de security/vangploeg overuren moest draaien om de crowdsurfers weer terug op veilige grond te doen belanden, konden ze nu redelijk achteroverleunen. Nu heeft de band natuurlijk wel een paar vette skatepunk anthems in huis die in elke vorm de moeite waard zijn. Als echter zelfs ook ‘Violins’ niet echt de vonk bij me doet overspringen is er toch wel wat mis. Een kleine teleurstelling wel.

Morgen volgt het vierde en voorlaatste deel van het Grote GMM verslag met een terugblik op de zondagprogrammatie. Als kers op de taart mag u dan als laatste bijdrage ook nog een foto(sfeer)verslag van GMM 2022 verwachten.