Teksten: Morbid Geert, Frederik Cosemans, Vic Van den Abeele - Foto’s: Paul Verhagen
Onder het juk van een lichte vermoeidheid vingen we bij de Main Stage onze laatste dag aan met de avant-garde black metal van IMPERIAL TRIUMPHANT (6). Het gemaskerde trio trakteerde het publiek op hun vorig jaar verschenen plaat ‘Spirit Of Ecstasy’, maar moest dat doen met een allesbehalve optimaal geluid. De grillige riffs, gekke baslijnen en -uithalen en de barrage van complexe drumritmes verzopen op die manier wat in de mix waardoor de sowieso al niet te hapklare muziek nog moeilijker te verteren viel. De band deed zijn stinkende best en had ook zichtbaar (voor zover je dat kon waarnemen door de gouden maskers) plezier op het podium, maar echt overtuigen deed men niet. (FC)
Existentialisme, filosofie en black metal, het kan allemaal samengaan in de wereld van het Franse DECLINE OF THE I (8.5). We zaten al heel lang op onze honger om deze band eens live aan het werk te zien, want ze hebben inmiddels al vier straffe platen uit en treden amper op. Ons geduld werd echter dubbel en dik beloond, want de zondagse aftrap in de Hall Of Fame kwam binnen als een muilpeer van Mike Tyson. Nu is de typisch Franse variant van black metal, vaak doorspekt met vicieuze dissonanten, sowieso altijd wel de moeite waard en heeft het land heel wat talent te bieden, maar dit viertal heeft het genre in de vingers als echte meesters. Ze gooiden zich met ware doodsverachting in hun set en bleven in tegenstelling tot veel van hun landgenoten dan wel een stuk vaker hangen in midtempo hangen, maar dat kwam wel met oh zo veel dreiging binnen. En als ze dan de registers toch opentrokken, walsten ze als een tankcolonne over ons heen. Wat ons betreft mogen ze een keer vaker terugkeren! (MG)
De Nederlanders van OSSAERT (7) kregen ondanks de vermoeidheid en het feit dat hun set voor een stuk overlapte met die van Decline Of The I de Terminal aardig gevuld en dat stemde de band duidelijk goed gezind. Het met corpsepaint besmeurde vijftal (samen met hip hop-act Backxwash wellicht de enige bands van het hele festival die in de verf doken) werd aangevoerd door een kwaadaardig ogende monnik en bracht het soort black metal dat we toch eerder moeten omschrijven als 'standaard'. De sound zat goed en er werd goed en energiek gespeeld (de bassist voelde zich wel héél erg in zijn sas), maar het songmateriaal bleef soms ietwat achterwege. We ontwaarden zeker enkele songs die dik de moeite waren, maar even vaak verviel men ook in wat saaiere, te lang uitgesponnen stukken. Jammer. (FC)
Na een stukje van het vrij monotone Ossaert te hebben meegepikt, deed het deugd om met WITTE WIEVEN (8) weer flink wat atmosfeer op te snuiven. De band rond Carmen Raats is het afgelopen jaar flink gegroeid en hun net verschenen nieuwe plaat ‘Dwaallicht’ is erg goed, dus waren we dubbel benieuwd naar wat ze te bieden hadden. Amper een jaar geleden openden ze voor Dool en was er nog werk aan de winkel, maar voelden we al aan dat deze band flink wat groeimarge had. Dat bewezen ze hier in de knusheid van de Hall Of Fame, want er werd een hele grote stap vooruit gemaakt en Witte Wieven klinkt een stuk hechter en strakker. Het meest opvallende aspect van deze band is wellicht hoe de klare zang van Carmen verbeterd is en hoe ze daarmee een dromerig gevoel opwekt alvorens weer ijselijk aan het krijsen te gaan. Ook leuk is dat dit viertal voor een behoorlijk organische sound ging, waarin een foutje hier of daar niet zoveel impact had, zolang de sfeer maar goed overkwam. En dat deed ‘ie… Volgende keer misschien toch een groter podium? (MG)
WITTE WIEVEN koos voor een behoorlijk organische sound
Naar de set van het Canadese BIG BRAVE (9) keken we op voorhand heel erg hard uit, al vonden we het in eerste instantie een beetje jammer dat men enkel de laatste plaat 'Nature Morte' integraal zou brengen. Geweldig album, versta ons zeker niet verkeerd, maar we hadden gewoon ook graag nummers van de andere platen gehoord. Hoe dan ook, het trio, live aangevuld met een bassist die eruit zag als de plaatselijke godsdienstleraar, stelde absoluut niet teleur en dreunde het opgedaagde publiek voor de Main Stage compleet tot moes. Loodzwaar, rauw en met voldoende ruimte voor rustpunten en sfeer rolde de plaat gestaag de zaal en de ijle zang van gitarist en frontdame Robin Wattie ging af en toe door merg en been. Heavy as fuck zijn zonder daarbij ook een pure zwartgalligheid uit te ademen, Big Brave was wederom het bewijs dat het zomaar kan. Het publiek stak hun waardering niet onder stoelen of banken en na afloop was de band dan ook zichtbaar onder de indruk van de warme respons. (FC)
Na het dreunende geweld van Big Brave kwam de zoetgevooisde dreampop van de nimfmachtige NICOLE DOLLANGANGER (8) wederom als een ware verademing. Geen heavy riffs of beukende drums hier, maar voorzichtige elektronica, sporadische beats en atmosferisch gitaargetokkel, allemaal overgoten met de dromerige en bezwerende stem van Dollanganger zelf. In tegenstelling tot Kathryn Joseph een dag eerder, werden hier de songs naarmate de set vorderde absoluut niet eentonig of saai, maar werd de aandacht vrijwel de gehele tijd vastgehouden. En ook hier uitte het publiek hun waardering en bewondering, het tussen de nummers in geroepen 'You go, queen!' sprak wat dat betreft boekdelen. (FC)
WAYFARER: snoeihard met een ruigheid die past in de westernsfeer
WAYFARER (9) was op zondag één van de absolute hoogtepunten. Twee jaar geleden serveerden zij op de digitale editie Roadburn Redux al een black/death metalset in hun unieke westernstijl, iets wat ons al deed uitkijken naar een terugkeer in volle glorie. En die kregen we, want de band uit Colorado mocht aantreden in The Terminal en wist die moeiteloos vol te trekken. Ze hadden een set van maar liefst 80 minuten samengesteld, waarin ze een flinke bloemlezing van hun werk aanboden, met centraal toch hun laatste album ‘A Romance Wirth Violence’. Halfweg de set werd even gestopt om ‘A High Plains Eulogy’ in te zetten, een in sepiabeelden gegoten lofzang op de pioniers van het wilde westen die als inleiding bij de speciaal daarvoor geselecteerde songs diende. En jawel, het kwartet ging er snoeihard tegenaan, met een ruigheid die helemaal paste in de westernsfeer, zonder natuurlijk die typische Americana-riedeltjes te vergeten die hun sfeer zo tekenden en dit weekend enkel te horen waren bij de soloshow van Dave Eugene Edwards van Wovenhand. Erg knap. (MG)
Voor de Amerikaanse ZOLA JESUS (6) waren onze verwachtingen op voorhand hooggespannen en we vonden het in eerste instantie dan ook ietwat vreemd dat de zaal van de Main Stage bij aanvang eerder karig gevuld was. Het zou de eerste keer worden dat Nika Roza Danilova, de naam die op haar geboortecertificaat prijkt, zou aantreden met een live band en hoewel dat op papier erg interessant leek, viel het in de praktijk toch eerder tegen. Geplaagd door technische problemen ging de set bijzonder rommelig van start en dat leverde, terecht, toch wel enkele fronsende blikken op. Vocaal zat alles top, maar de aarzelende performance van de band en slechte geluidsbalans deden echt afbreuk aan de show. Na een aantal nummers nam Nika plaats achter de toetsen en bracht ze ondermeer een prachtige versie van 'Desire'. Kijk, daar was het kippenvel! Jammer genoeg bleken enkele sterke momenten niet voldoende om de meubelen te redden en moesten we na afloop Zola Jesus toch eerder als een teleurstelling bestempelen. (FC)
De laatste band die ondergetekende zeker nog even wilde meepikken, was het mysterieuze rariteitenkabinet MAMALEEK (4). Niet omdat we zo’n grote fans zijn van hun muziek, we kennen er eigenlijk bitter weinig van, maar omdat de act in een waas van geheimzinnigheid gesluierd gaat en de sporadische info die zijn weg vindt naar het publiek steevast spreekt van 'iets bijzonders'. Welnu, op zich was het ook iets bijzonders, maar niet echt in positieve zin. Wat we te horen kregen van de gemaskerde muzikanten was een werkelijk nergens op slaande mix van free jazz, noise en luide gitaaruitspattingen aangevuld met brallerig geschreeuw van een erg opgefokte zanger. In zekere zin erg intens, maar dermate geschift en experimenteel dat de aandacht erbij houden verdomd moeilijk werd. Na een tiental minuten werkte het geheel dan ook danig op het systeem en werden de volgende tien minuten (toen hielden we het voor bekeken) een ware uitputtingsslag. 'I'm never coming back again!' schuimbekte de zanger keer op keer opnieuw in een van songs. Welnu, het is een zinsnede die hij en zijn kompanen ter harte mogen nemen! (FC)
De afsluiters in The Terminal, AFSKY (8.5), kwamen eveneens uit de black metalhoek en gaven ons nog een laatste adrenalineshot voordat het doek viel. Met het nagelnieuwe album ‘Om Hundrede År’ onder de armen kwamen deze jonge Deense honden even langs om het Roadburn-publiek eens flink van jetje te geven. Ze waren nog maar net thuis van hun tournee met Uada (waarbij ze het de Amerikaanse headliners flink moeilijk maakten!) en waren dus als een gesmeerde machine van zodra ze opkwamen. Hun songs bleken in de smaak te vallen, want hun snelle, snoeiharde, retestrakke en toch melodieuze black metal kwam na een akoestisch intro als een duivel uit het doosje opspringen en ging recht voor de keel. De zang van gitarist Ole Pederson Luk (die in de studio deze hele machine in zijn eentje bestuurd en enkel live anderen betrekt) was lekker gemeen en snibbig, maar tegelijk ook doortrokken van een zekere melancholie. (MG)
TERUGBLIK OP ROADBURN 2023
Een terugblik op een festival waar zoveel te gebeuren staat, laat zich niet op 1-2-3 samenvatten. Zoals je kan lezen, viel er ook dit jaar weer enorm veel te beleven en te ontdekken, meer dan de doorsnee sterveling kan bevatten. Daar willen we met plezier de ‘grote namen’ voor achterwege laten, evenals de talloze typische stoner/doom bands die je toch sowieso op de talloze versies van Desert Fest en gelijkaardige festivals kan horen en zien. Jawel, we hebben het liever wat avontuurlijker en kunnen het wel stellen zonder the usual suspects. Dat was een gevoel dat trouwens leeft bij zowat iedereen die we spraken en dat stemt hoopvol. Het wil tenslotte zeggen dat de Roadburn Community even vooruitstrevend is als de organisatie en dat kan enkel maar goed zijn voor de toekomst.
De hele organisatie verliep weerom naadloos en ondanks de vreselijke regen viel er niks in het water, behalve dan de vaak lege terrasjes in Weirdo Canyon, wat een randgebeuren op zich is geworden. De enige opmerking die we kunnen maken, is dat het een vreemde keuze was om The Engine Room in de Koepelhal op zondag niet meer te gebruiken, terwijl deze wel de capaciteit had om al die mensen op te vangen die nu buiten in de rij moesten blijven staan voor de toch wel puike bands in de Hall Of Fame. Toch is dat slechts een klein euvel als je nagaat hoe strak het schema werd aangehouden op elke locatie. En dan hebben we het nog niet over het randgebeuren, zoals de panelgesprekken, de kunstexposities en de secret gigs in de Cul De Sac, die vaak extra verrassingen opleveren.
Inmiddels heeft men al bekend gemaakt dat Roadburn 2024 zal plaatsvinden van 18 tot en met 21 april 2024 en dat je zelfs al tickets kan bestellen. Wij zullen er alvast weer bij zijn!
