Eigenlijk slaagt Samhain Festival er al sinds het eerste jaar van hun bestaan in om uit te pakken met een erg sterke en diverse affiche, iets wat stapsgewijs nog steeds groeit. Begin dit jaar deden ze ook hun eerste editie in Antwerpen, maar het najaar blijft voorbehouden aan Maastricht, waar ze enkele jaren geleden naar uitweken toen de Hasseltse Muziekodroom de deuren sloot. Wij waren er alvast nooit rouwig om, want de Maastrichtse Muziekgieterij is een pracht van een concertcomplex met voldoende ruimte om tussendoor een pint te drinken en gelegen vlak bij het centrum van de gezellige stad. Wij gingen er met veel verwachtingen naartoe … en die werden zonder meer ingelost.
Tekst: Morbid Geert en Vic Van den Abeele - Foto’s: Femme von Steel
Wat we al op voorhand enorm apprecieerden van de organisatie, is de korte pauze tussen de bands door. Waar je overal moet lopen om toch een stuk van de volgende show mis te lopen, was er nu telkens een gaatje van tien minuten voorzien. Net voldoende om je verplaatsing te maken, het toilet en de bar op te zoeken en toch niks te missen van de volgende show. Prima bekeken, dit verdient navolging!
ZATERDAG
We werden onthaald door LOWEN (7), een Engelse progressieve doomband met oosterse invloeden en dito thematiek. De zangeres bleek een krachtige stem te hebben en stal daar de show mee. Al een geluk dat ze zo’n volume kon ontwikkelen, want eigenlijk zat ze te ver achteraan in de mix. Helaas ging het na een tijdje een beetje te veel van hetzelfde worden, want er zat (te) weinig variatie in haar stemtimbre. Muzikaal deed het viertal ons aan Solstice denken, maar dan met een sporadische oriëntaalse insteek. Ruimte voor groei, maar zeker geen onaangenaam begin van de dag.
Na enkele jaren op een lager pitje lijkt de Duitse doom/blackmetalband MORAST (8) helemaal terug. Sterker nog: hun laatste album ‘Fentanyl’ klinkt donkerder en dreigender dan ooit. Live kwamen deze nummers, waarvan we er hier op Samhain maar liefst vijf te horen kregen, uitstekend tot hun recht. Vooral frontman Zingultus (ook bekend van Endstille) wist volledig te overtuigen. Een prima opener voor het kleine podium.
Post-black metalband ENISUM (6) klonk op plaat zo’n beetje als een derderangs Alcest of Agalloch. Live bleken de Italianen net iets steviger dan op plaat, maar echt boeiend werd het nooit. Als er al eens een stukje bovenuit stak, dan was het toch duidelijk ‘geleend’. We waren niet de enigen die er zo over dachten, gezien de snelle leegloop van de zaal tijdens de set.
EÎS (8) komt zelden buiten het Duitse taalgebied, een euvel waarmee wel meer bands uit Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland mee kampen. Jammer, want ze maken al jaar en dag uitstekende, atmosferische black metal die ze ook live prima wisten over te brengen. Ondanks die alomtegenwoordige weemoed klonk het toch vooral erg grauw en grimmig, iets wat met de Duitse zang extra in de verf werd gezet. En ja, er werd verdomd strak gespeeld, zelfs in de hoogste versnelling. Het werd een old school uit noodzaak: ‘Uber Den Bannstein’ was hun recentste song, maar die is inmiddels ook al tien jaar oud. Het goede nieuws was wel dat ze aankondigden dat er snel nieuw werk zal uitkomen.
Ook het Zwitserse SCHAMMASCH (8) staat bekend om zijn ijzersterke livereputatie. De band evolueerde de voorbije jaren van rauwe black/death metal naar meer epische black metal. De opvallende stage-outfits maakten het plaatje compleet. Nieuw werk laat nog even op zich wachten, maar hier in Maastricht kregen we een mooie mix van oud en recent materiaal, waarbij zowat elk album aan bod kwam. Vooral het latere werk kwam harder binnen, met ‘Chimerical Hope’ als absoluut hoogtepunt.
Nog zo’n band die we hier nooit te zien krijgen, is WALDGEFLÜSTER (8). Nochtans is het één van de betere Duitse pagan/black bands met uitstekend platenwerk. We keken er dan ook enorm naar uit om hen eens live te zien en werden allesbehalve teleurgesteld. Vaak klonk men enorm episch, passend bij hun natuur-romantische thema’s, al sloeg de sfeer op gezette momenten compleet om en ging men flink snedig en agressief te werk. Het daaraan gekoppelde wisselspel tussen ruwe en heldere zang van aanvoerder Winterherz maakte het plaatje af, ondersteund door een erg strakke band. Dit alles maakte het al helemaal onbegrijpelijk dat ze niet eerder naar de Benelux kwamen.
Het Britse trio CONAN (8) heeft geen introductie meer nodig. Deze sludge/stonerband tourt al jaren onafgebroken de wereld rond en vond tussendoor ook nog tijd om een nieuw album uit te brengen. Van ‘Violence Dimension’ kregen we maar liefst vier tracks voorgeschoteld. Nummer na nummer werd als een muur van geluid de zaal in geslingerd. We verdachten de geluidsman er zelfs van dat hij bij ‘Throne Of Fire’ en ‘Volt Thrower’ de geluidsnormen even links liet liggen. Wat blijft dit drietal toch indrukwekkend live, zelfs zonder visuals stonden ze als een huis.
Onder de noemer ‘Songs From The Wilderness’ keerde het Ierse PRIMORDIAL (9) terug op Samhain. De band rond frontman Alan Averill blijft wat ons betreft een van de absolute toppers binnen de black metal. Ook vandaag viel er nauwelijks iets aan te merken: het geluid zat perfect en Alan was uitstekend bij stem. Hij stond gretig en hongerig op het podium en al na enkele seconden voelde je dat er iets bijzonders gebeurde. Opener ‘Gods Of The Godless’ bevestigde dat meteen. Hoewel ‘The Coffin Ships’ en ‘Empire Falls’ de bekendste nummers waren, groeide ‘Traitors Gate’ uit tot het absolute hoogtepunt. Wat een fenomenale set van wat voor ons zonder meer de headliner van de dag was!
Dé vreemde eend in de bijt op deze affiche was AUTHOR & PUNISHER (7), maar de kleine zaal raakte toch erg goed gevuld voor hen. Elektronica speelde de hoofdrol, maar de snoeiharde industrial beats werden nu wel aangevuld door een livegitarist, wat het geheel er enkel heaviër op maakte en toch voor een meer organische twist zorgde. Het knalde en beukte, en ook al werd er nét niet gedanst, toch ging het publiek echt wel mee. Geen Godflesh (de band waardoor ze zich duidelijk lieten inspireren), maar zeker te pruimen in al zijn machinale non-emotie en een welgekomen afwisseling tussen de rest van het programma.
Matt Pike for president! Midden de vijftig intussen, maar hij zag er gezonder uit dan ooit. Het was alweer even geleden dat we HIGH ON FIRE (8) aan het werk zagen, maar als afsluiter van dag één deed het drietal zijn reputatie alle eer aan. Naast enkele nieuwe songs brachten ze vooral hun bekendste stoner-hits. Het publiek, intussen wat uitgedund, wachtte zichtbaar op ‘Snakes For The Divine’ en die verwachting werd ruimschoots ingelost. Afsluiten deden ze met het recentere ‘Darker Fleece’. Een waardige en vette finale van dag één.
ZONDAG
De tweede dag werd er ’s middags meteen ingezet met een uitputtingsslag, die verzorgd werd door ons eigenste WIEGEDOOD (9). Twee uur beuken als de beesten, oftewel de integrale ‘De Doden Hebben Het Goed’-trilogie, hadden ze voor ons in petto. Het trio raasde als een orkaan over ons heen, met een genadeloze doch precies getimede snelheid. Het werd een heftige ervaring voor band én fans, waarbij we ons meer dan eens afvroegen hoe vooral de drummer deze inhumane workout kon volhouden zonder in te storten. Respect! En ook al zat er hier en daar weleens een meer ingetogen moment in de set dat ons even tot rust liet komen, toch deed dat niks af aan de intensiteit. Door naadloos van nummer naar nummer te gaan, niet onderbroken door gelul of aankondigingen, bleef de flow erin van begin tot einde en vlogen die twee uren voorbij alsof het niks was. Doe dat maar eens na …
Het is altijd een plezier om de Noors-Amerikaanse schoonheid SYLVAINE (8) aan het werk te zien. Ze stak nooit onder stoelen of banken dat ze veel achting heeft voor Alcest (waarmee ze eerder al samenwerkte), maar toch was ze als muzikante en zangeres goed genoeg om haar eigen parallelweg uit te stippelen. Het werd een erg diverse set, waarin de nadruk op haar ‘Nova’-album leek te liggen. Naar goede gewoonte bracht ze dit vol emotie, met vaak erg frêle zang, om dan plots om te slaan naar pittiger werk vol wanhopige krijsvocalen. Precies dat wisselspel maakte het weer een waar genoegen om haar post-black metal meets shoegaze te mogen ondergaan.
De Engelse black metalband NECRONAUTICAL (7) bracht sinds ‘Slain In The Spirit’ uit 2021 niks meer uit, maar was op tournee met Dødheimsgard en Winterfylleth (waarvan zanger/gitarist Naut trouwens deel uitmaakt) en mocht op die manier toch live debuteren in de Benelux. Melodieus, maar toch venijnig, zo zouden we hen kort en bondig omschrijven. Het ontbrak hen ergens nog wel aan memorabele stukken die bleven hangen, maar dat maakten ze toch deels goed door hun grote gedrevenheid.
De laatste keer dat we het al even Engelse FEN (8) zagen, waren we best wel teleurgesteld. Die misser maakten ze vandaag dubbel en dik goed. Frank ‘The Watcher’ Allain en zijn kornuiten waren gedreven, snedig, strak en bikkelhard. Als trio trokken ze een flinke geluidsmuur op, zonder dat dit de bij momenten melancholische sfeer van hun songs aantastte. Verdomme, wat ging dat hard, al zaten er in hun atmosferische en heidense post-black metal vaak progressief getinte invloeden, die vooral te wijten waren aan het heel straffe en doordachte baswerk van Grungyn. Onnodig te zeggen dat ze dubbel en dik in eer hersteld werden …
Nog meer atmosferische black kwam van het Nederlandse SHAGOR (7). Op korte tijd zijn ze er heel erg op vooruitgegaan. Eerder dit jaar verscheen hun tweede plaat ‘Luksalver’, die al erg genietbaar was, en ook live maakten ze dit waar. Tussen de grote kanonnen die vandaag aanrukten was het niet eenvoudig om op te vallen, maar ook al is de concurrentie zelfs binnen de huidige Nederblack-scene moordend, toch wisten ze zich maar mooi staande te houden.
Onze favoriete Angelsaksische black metalband WINTERFYLLETH (9) was wel héél goed op dreef. Nu zagen we hen nooit een tegenvallende set spelen, maar vandaag waren ze al een goede week op tournee met Dødheimsgard en je merkte aan alles dat ze daardoor extra gesmeerd en geroutineerd overkwamen. Dat had duidelijk geen impact op hun spelplezier, integendeel: alles liep op rolletjes, de publieksreacties waren enorm goed en de heren stonden met een grote grijns hun ding te doen. Uiteraard lag de nadruk op hun jongste album ‘The Imperious Horizon’, waarvan maar liefst drie van de zes (lange) songs van hun set werden geplukt. En ja, meestal werd er flink de zweep opgelegd, waardoor het trage ‘A Soul Unbound’ een erg welkom moment was om de nekspieren even te laten recupereren. Mooi uitgeleid met een knap stuk piano van toetsenist Mark overigens … Een ander hoogtepunt was zonder twijfel het opgejaagde en epische ‘Upon This Shore’ met zijn typische knappe samenzang. Toch wel één van de hoogtepunten van de dag.
HEMELBESTORMER (8) mocht last minute invallen voor Heretoir (wegens een ziektegeval). Iets waar we zeker niet rouwig om waren, zeker na Heretoirs oersaaie nieuwe ‘Solastalgia’ te hebben gehoord! Het Limburgse viertal was de enige instrumentale band van het weekend, maar liet zoals steeds de muziek voor zich spreken. Of is brullen misschien een betere term? Want fuck zeg, die loodzware riffmuur en beukende ritmesectie trokken een groots en alsmaar expanderend universum op waarin we graag ronddwaalden. Onnodig te zeggen dat de nadruk op hun nieuwe ‘The Radiant Veil’ lag, een erg fijne plaat overigens. Volgens ons zorgde dit post-metal combo misschien zelfs wel voor de best gevulde kleine zaal van de dag.
Precies zoals we verwacht hadden, tekende het Noorse DØDHEIMSGARD (10) voor de meest schizofrene show van de avond. Frontman Vicotnik is natuurlijk een erg begenadigde zanger en songschrijver, tegelijk is hij ook wel compleet prettig gestoord eenmaal hij een podium betreedt. Hij houdt van theatrale verkleedpartijtjes, kruipt en rolt over het podium en op de speakers, hangt aan de nek van zijn bandmakkers of omhelst het publiek vooraan, … alleen stilzitten is er voor geen moment bij. Niet eenvoudig voor de rest van de band om er het hoofd bij te houden, zeker als je weet dat hun aanvoerder elke avond de setlist wijzigt om hen op scherp te houden! Dat ze dat toch deden, zegt voldoende over hun immense muzikale capaciteiten, want in dit gekkenhuis vol briljante chaos konden we hen nergens op een fout betrappen. Heel gaaf trouwens dat ze, nadat we op de laatste DHG-shows ‘Black Medium Current’ helemaal zagen spelen, dit keer verkozen om een carrière-overspannende setlist te brengen waarin zelfs naar debuut ‘Kronet Til konge’ uit 1995 werd teruggegaan. Een zalige trip down memory lane, entertainend van begin tot einde en onovertroffen!
Na deze niet te overtreffen performance was het extra lastig voor het Deense SUNKEN (7). Sowieso al geen topper, een beetje het kleine broertje van Afsky, maar hun nieuwe plaat ‘Lykke’ verscheen deze week en werd enthousiast voorgesteld. Muzikaal was de band best wel goed bezig, maar net als op plaat was de schrille krijszang een serieus struikelblok en knapten ook wij daarop af.
Gelukkig kregen we hierna toch nog een headliner-waardige show van de Portugese dark metal-pioniers MOONSPELL (9). Onder het vaandel ‘Wolfheart And Other Stories’ gingen zij dertig jaar terug in de tijd om ons een nostalgische avond te bezorgen waarop debuut ‘Wolfheart’ logischerwijs centraal stond. Halfweg de set werd ook het één jaar oudere ‘Under The Moonspell’ nog even van onder het stof gehaald, inclusief de oosterse vibes die ‘Tenebrarum Oratorium’ sierden én een ravissante dame die de vrouwenzang verzorgde. De songs werden met veel schwung gebracht, het publiek genoot en er werd luidkeels meegebruld, zeker bij songs als ‘Vampiria’ en de obligate afsluiter ‘Alma Mater’. Bij de Portugese folksongs ‘Trebaruna’ en ‘Ataegina’ werd er zelfs her en der een dansje ingezet. Excellente set, mooie lichtshow en een band die duidelijk in topvorm verkeerde en hun oude nummers niet zomaar even bracht als ‘crowd pleaser’, wat wil je nog meer?
Na deze twee dagen waren we behoorlijk afgepeigerd, maar met het hoge niveau van de meeste bands en de prima sfeer die in de Muziekgieterij hing, kunnen we enkel positief zijn over Samhain Maastricht 2025. En beginnen uitkijken naar Samhain Antwerpen 2026 natuurlijk, dat in Trix onze Pasen een stuk draaglijker zal maken!
