Namen waarvan je dacht die niet meer op het podium te zien? Geen nood, daarvoor kon je al voor de vierde keer terecht op het GOLDEN AGE ROCK FESTIVAL in Luik. In de knusse zaal met ruime inkom en bar is het altijd een beetje thuiskomen. Je loopt er ongetwijfeld bekende gezichten tegen het lijf. Op het kleine koertje buiten staat een foodtruck en wat tafeltjes maken het de ideale plaats om tussen de verschillende bands door wat te eten en een babbeltje te slaan met andere liefhebbers. Toen we in het Cultureel Centrum aankwamen, was er al redelijk wat volk afgezakt om een een reekse kranige ‘ouwe knakkers’ aan het werk te zien.
Teskt en foto’s: Rik Bauters
De uit Luik afkomstige jonge kerels van THE FLYNTS (8) waren de eerste die we voor de lens kregen. Opgegroeid met de vinyl-collectie van hun ouders ontdekten ze de gemeenschappelijke deler tussen hen en startten vorig jaar deze band. Ze namen ons mee op reis naar de 70’s (met de typische klederdracht van toen als bonus). Alle nummers van hun EP ‘First Spark’ passeerden de revue. Dit werd aangevuld met het Cactus-nummer ‘Evil’, een coole versie van Elvis Presley’s hit ‘That’s Alright Mama’ en enkele nieuwe nummers. Deze heren konden meer dan overtuigen. Alles klopte perfect en de toon van de dag was meteen gezet.
Daarna kwam de Nederlandse MARIA CATHARINA (8) haar eigen album ‘Born To Die’ presenteren. De levensgezellin van multi-talent Robby Valentine stond deze keer volledig in het spotlicht en haar echtgenoot mocht haar bijstaan. Robby bespeelde zowel de bas als de keyboards tijdens haar set. Ik sta keer op keer versteld wat de nagenoeg blinde man nog allemaal doet op het podium. Als je spreekt van toewijding, spant hij wel de kroon. Maar Maria overtuigde met haar zwoele en tegelijkertijd krachtige, heldere stem bij de opener ‘Buscando la Vida’. Haar nummers zijn een pak harder dan Robby’s oeuvre en kennen ook een modernere aanpak.
‘Born Yesterday’ liet strakke riffs horen van Paul Coenradie en de vette baslijnen van Robby. Het nummer doet me wat denken aan ‘Beautiful People’ van Marilyn Manson. Tijdens ‘Can’t Take No More’ kon Robby zich uitleven op de keyboards. Heel sfeervol was ‘Get Funky’ met zijn geleidelijk opbouw naar het refrein toe. Het radiovriendelijke ‘Hole In My Heart’ liet, alweer dankzij Maria, bij vlagen Alanis Morisette horen. Tijdens het uiterst gevoelige ‘When Loving You Is Wrong’ stal Maria duidelijk de show en liet ze horen wat ze allemaal kan met haar stem. Het slotnummer ‘Lost The Way’, dat als duet werd gebracht met achtergrondzangeres Inge Rijnja, zorgde voor een perfecte afsluiter van deze meer dan geslaagde set.
Het uit Seattle afkomstige Q5 (8) speelde het allerlaatste concert van hun Steel the Live tour op Europese bodem in Luik. Vreemd genoeg startte hun set met ‘Last Train Home’ van Nightshade, een band die zanger Jonathan K oprichtte samen met Rick Pierce toen Q5 het tijdelijk voor bekeken hield. Maar daarna kregen we een wervelende versie van ‘Let Go’ over ons heen. Vervolgens werden we verwend met een drieluik uit hun weergaloze debuutplaat uit 1984. Beide gitaristen Duffy Delgado en Michael David vuurden riffs af tijdens de pompende rocker ‘Pull The Trigger’. De meezinger ‘Ain’t No Way To Treat A Lady’ werd op de hielen gezeten door de gierende gitaren in ‘Missing In Action’. Jonathan had het soms moeilijk om boven het geluid van de gitaren uit te komen. De man gaf alles wat hij in zich had en genoot zichtbaar met volle teugen van het uitgelaten publiek. Het geluid in de zaal was trouwens de ganse dag uitstekend en alle instrumenten waren duidelijk hoorbaar in de mix.
Het titelnummer van hun tweede album ‘When The Mirror Cracks’ zette dit lekker rockende feestje verder. Ook hun derde (comeback)album ‘New World Order’ kreeg aandacht. Het up-tempo ‘One Night in Hellas’ kreeg het gezelschap van het tragere ‘A Prisoner of Mind’. De wat lagere zang van Jonathan kwam hier wel beter tot zijn recht, hoewel we toch liever de ballade ‘Come And Gone’ (zoals vermeld op de setlist) of ‘Livin’ On The Borderline’ hadden gehoord. Maar deze kerel voelde zich opnieuw 17 bij het aanhoren van het slotoffensief bestaande uit het iets commerciëlere en melodieuzere ‘Lonely Lady’, de ultieme meezinger ‘Teenage Runaway’ en het alles vernietigende ‘Steel The Light’.
Het Iers-Britse GRAND SLAM (8) was geen onbekende bij het publiek want ze waren ook van de partij op de editie van 2021. De band werd door Phil Lynott en Laurence Archer opgericht na het uiteenvallen van Thin Lizzy. Samen schreven ze vele nummers en na de dood van Phil wou Archer hun geschreven muziek aan de rest van de wereld laten horen. Hun nostalgisch feestje werd gestart met ‘Spitfire’ uit hun recentste album ‘Wheel Of Fortune’. De stem van Mike Dyer riep herinneringen op aan Phil en het gitaarwerk van Archer klonk warm en vertrouwd. Men vervolgde met ‘Nineteen’ van Phil Lynott zijn solocarrière. Een eerste hoogtepunt was ongetwijfeld hun versie van Gary Moore’s ‘Military Man’. Kort daarna werden we in de watten gelegd met de Thin Lizzy cover ‘Dedication’.
Alles werd eigenlijk opgehangen aan de strakke ritmesectie, bestaande uit de diepe baslijnen van Rocky Newton en de krachtige drums van Benjy Reid. Mike is naast een fantastische zanger ook een goede verteller en entertainer, wat het bekijken en beluisteren van hun set zeker ten goede kwam. Tijdens de ganse set was de geest van Phil Lynott aanwezig en de onvermijdelijke afsluiter ‘Whiskey In The Jar’ zorgde voor een massale participatie van zowat iedereen in de zaal.
De glamrock kende zijn hoogtepunt in de jaren 70 en de organisatie heeft misschien wel DE glammers bij uitstek kunnen strikken: SWEET (9). Andy Scott is momenteel het enige nog levende lid van de originele bezetting. Hij hield het aanvankelijk in 1982 voor bekeken, maar reïncarneerde de band enkele jaren later. In het begin van dit millennium stuurde de band al nieuw werk de wereld in en vorig jaar verscheen dan ‘Full Circle’ dat als hun laatste studioalbum werd aangekondigd. Met een harde versie van de kaskraker ‘Action’ namen ze een geweldige start. Meteen viel de hoge samenzang en de spelvreugde op. Het feest ging gewoon verder met ‘Hell Raiser’, waarbij Andy de gesproken zinnen ook voor zijn rekening nam.
Hun laatste album werd vertegenwoordigd door het vlotte ‘Circus’ met zanger Paul Manzi in een glansrol. ‘The Six Teens’ van ‘Desolation Boulevard’ zorgde door zijn melodieuzer karakter en de zoete samenzang voor een mooi droommoment. We werden terug wakker geschud door een beenharde versie van ‘Set Me Free’. Zanger/gitarist Andy had de week ervoor een lelijke val gemaakt en had veel pijn tijdens het spelen. Hij verdween even van het podium tijdens ‘Turn It Down’, maar kwam al terug op om het enkel als single verschenen, maar heerlijk heupwiegende ‘Teenage Rampage’ te brengen. De rauwe ‘Wig Wam Bam/Little Willy’-medley liet zelfs wat summiere Sex Pistols invloeden horen.
De spacy keyboardintro van Tom Cary met de daarop volgende typische glam gitaarklanken van ‘Love Is Like Oxygen’ waren voor ons persoonlijk wonderbaarlijk. Die hoge stemmen van Andy en olijke bassist Lee Small liften de song naar een hoger niveau. Het eerste deel werd afgesloten met een massaal meezingmoment tijdens hun wereldhit ‘Fox On The Run’. Maar we werden naar de glamhemel gekatapulteerd door het afsluitende duo ‘Blockbuster’ en door het ultiem luchtgitaarnummer ‘The Ballroom Blitz’. Sweet zorgde voor een pure nostalgische reis naar de jaren 70.
Afsluiter van deze editie was originele Scorpions-gitarist ULI JON ROTH (8). Uli speelde mee op vier studioalbums en het livealbum ‘Tokyo Tapes’. Met de rocker ‘All Night Long’ kwamen we direct bij ‘Tokyo Tapes’ terecht en liet hij zijn uiterst unieke, kristalheldere gitaarsound van zijn Sky gitaar weergalmen in de zaal. Het album ‘In Trance’ (met de controversiële hoes) viert dit jaar 50 jaar bestaan en we kregen hieruit alvast het duo ‘Longing For Fire’ en het Oosters geïnspireerde ‘Sun In My Hand’. Daarna volgde een ode aan zijn overleden broer Zeno met het heerlijk dromerige ‘Don’t Tell The Wind’. Het zweverige gevoel werd doorgetrokken met de gevoelige intro van ‘We’ll Burn The Sky’. De zang van Niklas Turmann is hierbij ongelooflijk sterk. Wat een emoties kan die kerel laten horen.
Eén van de hoogtepunten was ongetwijfeld het nummer ‘In Trance’ met wederom straffe zang van Niklas. Na het nog steeds tot de verbeelding sprekende ‘Fly To The Rainbow’ volgde een eerbetoon aan het ‘Virgin Killer’ album. De rocker ‘Pictured Life’, het opzwepende ‘Catch Your Train’ en het met korte solo’s volgepropte ‘Polar Nights’ toverde veel brede glimlachen op de gezichten. ‘The Sails Of Charon’ was het moment voor Uli om zijn acrobatie op zijn zevensnaar te laten zien en horen. Dit mocht hij nog eens overdoen tijdens het jubileumnummer ‘Dark Lady’.
Als absolute afsluiter deed Uli zelfs een eerbetoon met ‘All Along The Watchtower’ van Bob Dylan, maar dat bekender werd in de versie van Jimi Hendrix. Het was magisch om die oude nummers van Scorpions te horen (de band speelt die nummers immers niet meer), maar stilletjes hadden we gehoopt op een paar nummers zoals ‘Speedy’s Coming’ , ‘He’s A Woman, She’s A Man’ of ‘Steamrock Fever’. Maar ja, iedereen heeft zo zijn favorieten natuurlijk.
Deze editie was vooral een vlucht naar de jaren 70 te noemen met The Flynts, Grand Slam, Sweet en Uli Jon Roth. Q5 zorgde dan weer voor het jaren 80 metal moment en Maria Catharina stak de pluim voor alternatieve, modernere rock (met metalinvloeden) op haar hoed. Opnieuw een TOPeditie, die hopelijk een vervolg krijgt!
