Tekst : Patrick Erregat – Foto’s: Gerrie Lemmens / Franky Bruyneel / Rik Bauters
Het tweede GARF was voorzien in 2020, maar door de gekende reden werd dit uitgesteld naar dit jaar. Het overgrote gedeelte van de line-up kon gelukkig behouden blijven. Enkel New England, Teaze en Killer Dwarfs besloten om de oversteek niet te wagen. Joe Lynn Turner wist te melden dat enkele van zijn muzikanten niet gevaccineerd waren en Sweet verkoos dan weer voorrang te geven aan een meer lucratief optreden. Gelukkig slaagde de organisatie erin om voortreffelijke en verrassende vervangers te vinden.
Vrijdag 19 augustus
LION’S PRIDE (7) was een verdienstelijke opener van het festival. Aan enthousiasme ontbrak het deze Maasmechelaars niet en er werd meteen een stevig visitekaartje afgeleverd voor het binnenkort te verschijnen nieuw album.
KILLER (8) bewees nog maar eens hun sterke livereputatie. Het powertrio blaast alles omver en de obligate toer door het publiek van gitarist ‘Shorty’ en bassist ‘Jakke’ blijft plezierig. Topprestatie.
'Huisorkest' STEELOVER (6) kon de letterlijk valse start nauwelijks rechtzetten. De klassieke heavy metal met heel weinig variatie sloeg niet aan. Zanger Vince kwam geforceerd over en de nochtans sterke vervanger van drummer Rudy Lenners (ex-Scorpions) kon daar niks aan veranderen.
Ook het Gentse OSTROGOTH (7) wist onvoldoende te overtuigen. Vooral doordat de gitaarsound nauwelijks te horen was en laat dit nu net één van de kenmerkende troeven zijn van de band. Hoogtepunt blijft het fenomenale ‘Full Moon’s Eyes’.
VICTORY (8) speelde een klasse hoger. Wat een sound! Gitarist Herman Frank (ex-Accept) liet geen spaander heel van zijn voorgangers en soleerde er vrolijk op los. Nieuwe zanger Gianni Pontillo liet voorwaar Charlie Huhn bijna vergeten. Een professioneel optreden.
De NWOBHM cultband DIAMOND HEAD (7.5) startte met dezelfde songs als een week eerder op Alcatraz, maar iedereen was uiteraard gekomen om het album ‘Lightning To The Nations’ in zijn volledigheid te horen. De meeste nummers doorstonden de tand des tijds en het blijft merkwaardig dat zoveel riffs en structuren gewoon geplagieerd werden door Metallica.
Afsluiter van de vrijdag was BARON ROJO (8). Het was bijna 40 jaar geleden dat de Spanjaarden nog in België op een podium stonden (Heavy Sound Festival 1983 en 1984). Het zou ons echter niet verbazen dat we de band weleens snel gaan terugzien, want het werd een prettig weerzien. De Spaanse voertaal voor de teksten blijft een probleem voor velen, maar dat euvel werd volledig tenietgedaan door het unieke spel van de broertjes gitaristen de Castro.
Zaterdag 20 augustus
Jean-Pierre Froidebise is geboren en getogen in Luik en heeft waarschijnlijk daarom met zijn FROIDEBISE TRIO (6) een plekje weten te veroveren op het festival. De vrij typische bluesrock was welkom op de zaterdagmiddag.
EPITAPH (7.5) verraste vriend en vijand met een wervelende psychedelische krautrock set. Ze worden weleens de Duitse Wishbone Ash genoemd en dat is niet gestolen. De perfecte twin gitaarsound en de zweverige zang heeft veel gemeen met hun Britse collega’s.
OCEAN (6) past in het rijtje van Franse bands die we snel vergeten waren in de jaren tachtig. Dit middelmatig optreden zal daar zeker geen verandering in brengen. We hadden de indruk dat er geen groep op het podium stond, maar enkele muzikanten rond de gitarist.
De groep met een beetje een verwarrende naam zette na een pompeuze intro een uur protopunk in gang. HEAVY METAL KIDS (7.5) met een zanger die nog niet geboren was toen de oorspronkelijke en charismatische frontman Gary Holton aan een overdosis stierf, liet er geen gras over groeien. Puur rock & roll amusement.
Het Britse STRAY (8.5) is nauwelijks gekend in hardrockmiddens. Jammer, want de Londenaars brengen een tijdloze rock naar seventies model. Gitarist Derek Bromham is een inventieve frontman en wisselt van stijl alsof het niks is. Het ruim 10 minuten durende epos ‘All In Your Mind’, dat Iron Maiden ooit nog coverde, was het summum van de avond.
‘I used to be a songwriter’ zegt RUSS BALLARD (7.5) op een bepaald moment. Een understatement van jewelste, want de man schreef hits voor Ace Frehley, Argent, Hot Chocolate, Kiss, Rainbow, Frida (van ABBA) en nog wel enkele anderen. Het werd dus een mooie retrospectieve avond vol herkenbare songs en een mix uit zijn solo-albums. Er was veel interactie met het publiek en hoewel de ondertussen bijna 77-jarige zanger/gitarist in het begin niet altijd toonvast was, werd dit een memorabel optreden.
MOTHER’S FINEST (9) bestaat ondertussen ruim 50 jaar en toch vind je die nauwelijks terug op Belgische podia. Rare mensen die organisatoren, want deze funkrockers uit Atlanta, maar wonende in Nederland, zijn een liveband bij uitstek. Vanaf het begin werd de zaal bij de keel gegrepen om pas na 75 minuten terug los te laten. Joyce 'Baby Jean' Kennedy – wat een stem – nam haar groep op sleeptouw en de mix van funk en rock leverde meer energie dan twee kerncentrales. Absolute winnaars van het festival.
ANGEL (7) werd de grote verrassing van 2019 en werd daarom opnieuw uitgenodigd, maar dit keer als headliner. Het werd echter snel duidelijk dat de magie een beetje verdwenen was. Zanger Frank Dimino was niet altijd bij de les en zette te veel echo op zijn stem. Dit werkte irriterend en het publiek liet dat ook blijken door massaal de zaal te verlaten. Volgend jaar zijn ze vermoedelijk opnieuw in de buurt (Sweden Rock), maar het zal beter moeten.
Zondag 21 augustus
Het siert de organisatie om Waalse bands een kans te geven. VACATION (6.5) uit Charleroi bracht ons eenvoudige hardrock en daar is zowat alles mee gezegd. Niet slecht, maar terug snel vergeten.
Ook ROBBY VALENTINE (7.5) mocht terugkeren na zijn Queen tribute op de eerste editie van het festival. Dit keer kwam de androgyne figuur met een eigen set gekozen uit zijn toch wel omvangrijk oeuvre. De nadruk lag op zijn ‘The Alliance’ album uit 2018 waarbij de pompeuze en symfonische rock heel nadrukkelijk aanwezig was.
Weinig fans beseffen waarschijnlijk dat GRAND SLAM (8) opgericht werd door de Thin Lizzy frontman Phil Lynott. Waar wanneer ‘19’ weerklinkt, is de connectie snel duidelijk. Gitarist van het eerste uur Laurence Archer nam een nieuwe start, herwerkte de oude nummers en bracht enkele jaren terug ‘Hit The Ground’ uit. Alles klonk geweldig en zanger Mike Dyer is een perfecte showman.
PINK CREAM 69 (7) werd in allerijl opgeroepen ter vervanging van Prophet en slaagde er met hun melodieuze rock in de aandacht vast te houden. De AOR biedt doorgaans weinig variatie, maar door de gedrevenheid en de ervaring wist de band toch een behoorlijke prestatie neer te zetten.
De band die beroemder werd door de gitaristen – Yngwie Malmsteen en Steve Vai – die erbij speelden dan door hun songmateriaal, werd nieuw leven ingeblazen door originele leden Jimmy Waldo (k) en Garry Shea (b). Ze vonden met Doogie White een goede vervanger voor Graham Bonnet. ALCATRAZZ (7) vond het echter nodig om (contractueel?) meerdere songs te brengen uit White zijn verleden (Michael Schenker, Rainbow) en dat bederft de pret toch wel.
Met de meiden – ondertussen grootmoeders – van GIRLSCHOOL (7.5) is er altijd plaats voor een feestje. Het werd een set met allemaal gekende nummers uit hun glorieperiode en de sfeer zat de hele tijd goed. De Mötorhead-cover ‘Bomber’ werd een ode aan hun overleden helden en aan spontaniteit hebben ze nog niks ingeboet.
Afsluiter van het weekend was MACHIAVEL (8) dat een ware cultstatus geniet in het Franstalig deel van België. Vanaf het midden van de jaren 70 maakten ze progressieve rock die raakpunten vertoonde met Genesis, Yes en ELP. Pas met hun vijfde album ‘New Lines’ en de hitsingle ‘Fly’ braken ze internationaal door en kregen ze de erkenning die ze verdienden. Vier jaar geleden stierf echter zanger Mario Guccio. De band keerde onlangs terug aan het front met nieuwe zanger Kevin Cools. De jonge kerel kwam bij aanvang wat onzeker over, maar ontpopte zich geleidelijkaan tot een stemacrobaat en ware frontman. Deze afsluiter was vooral voor de echte liefhebber van mooi opgebouwde instrumentale stukken een lust voor het oor.
