Lokerse Feesten

Na twee jaar afwezigheid, in 2020 mocht niets en 2021 werd een sit down and shut the fuck up editie, waaiden de poorten aan de Grote Kaai weer open voor het metallegioen. Makkelijk heeft de organisatie het niet gehad om een deftige line up samen te stellen. Toch slaagde men erin enkele aantrekkelijke namen naar het Waasland te halen. Zowel gevestigde waarden als aanstormend talent. Rock Tribune ging op inspectie en zag dat het mooi weer was.

Tekst: Stef Maes, Vic Van den Abeele  - Foto’s: Gino Van Lancker

SLOPER (8) mag dus het startschot geven. De band rond drummers Mario Goossens en Cesar Zuiderwijk beleeft de topzomer die ze eigenlijk vorig jaar al voor ogen hadden. Hun lekkere bluesy rock spreekt jong en oud aan, maar het is en blijft vooral het spelplezier dat de heren hebben dat alles keer op keer naar een hoger niveau tilt. Dit is hoe een band klinkt die zich amuseert. Geen gezeik dat ze veel te vroeg op moeten. Gewoon spelen en genieten.

Het is natuurlijk een metaldag en het mag dus allemaal iets steviger. Dan zit je bij de grondleggers van Gothenburg style perfect. Tomas Lindberg en AT THE GATES (6) trekken meteen stevig van leer, alleen hebben we de indruk dat de mayonaise niet pakt. Speltechnisch is er niets op aan te merken. Met vervanggitarist Patrick Jensen van The Haunted in de gelederen denderen ze door hun set. Misschien zit de zon er voor iets tussen. De donkere stevige death metalklanken en vrolijke zonnestralen matchen gewoon niet.

Net zoals het publiek laten we het niet aan ons hart komen. De sfeer zit prima en er wordt met een pint in de hand genoten van alles. Het nieuwe systeem met herbruikbare bekers is een ander verhaal. Op papier top, we kunnen dit milieugewijs alleen maar toejuichen. Maar Vlaamse metalheads zijn feestvierders. Die houden er niet altijd rekening mee als je naar de toog stapt om tien pinten dat ze dan ook evenveel lege bekers of het juiste aantal eco-munten bij zich moeten hebben. Door de dag heen wordt het zelf een running gag, of je wel genoeg eco-cheques hebt om nog iets te kunnen drinken. In elk geval iets dat, net als het rookbeleid op café, enkele jaren nodig zal hebben om ingeburgerd te geraken. Gelukkig gaan de medewerkers achter de bar er op zijn Vlaams mee om. Een oogje wordt dus al eens dichtgeknepen en het resultaat blijft hetzelfde, het terrein lag er proper bij.

Het muzikale menu gaat uiteraard ook verder.

BRUTUS (6) is de volgende. Dit trio heeft de laatste jaren heel wat zieltjes gewonnen. Vanaf de eerste noot besef je ook waarom. In vergelijking met enkele jaren geleden klinken ze veel grootser. Ze hebben hun geluid helemaal opengetrokken zonder dat ze daarbij hun eigenheid hebben verloren. Er valt niets af te dingen op wat de band daar neerzet. We stellen ons alleen de vraag of de band daar op de main stage wel op zijn plaats staat. Ja, het is de nummer één in De Zwaarste Lijst dit jaar met ‘Al Along’, maar laten we eerlijk zijn: dat betekent toch niets. We denken niet dat de makers van ‘Stranger Things’ er aan denken om voor seizoen vijf hun hit te gaan gebruiken. Je merkt het ook. Op de eerste rij gaan de handjes wel op elkaar, maar verder weg voeren mensen gewoon gesprekken. Dat is jammer, want als er één publiek is dat zich interesseert in wat er op de bühne gebeurt, dan zijn het wel hardrockfans. Die komen niet voor achtergrondmuziekjes.

Aandacht moet je trekken en net dat is de kunst die KREATOR (9) als geen ander verstaat. Het podium wordt plots aangekleed met galgen en speren waar mormels aan bengelen en op gespiesd zijn terwijl een soort van Orks met fakkels de show komen aankondigen. Het volume gaat ook een pak de hoogte in. Plots knalt het op de Grote Kaai en predikt Mille de ‘Violent Revolution’. Metershoge vlammen stijgen op en als een sneltrein dendert Kreator over Lokeren. Eindelijk metal zoals het hoort. Ondertussen een bloemlezing uit dik 40 jaar metalgeschiedenis waarbij recent werk als ‘Hate Über Alles’ en ‘Satan Is Real’ met gemak even populair is als classics uit de vorige eeuw zoals ‘Flag Of Hate’ en Pleasure To Kill’. Een streling voor oog en oor.

Later dit jaar keert men trouwens terug naar een reeds lang uitverkochte AB waarbij ze met LAMB OF GOD (7) eveneens de affiche delen. Deze heren uit Richmond, Virginia zijn ook alweer een tijdje niet hier geweest. Hun vorige, naar zichzelf vernoemde album werd vacuüm gezogen door de pandemie. Nu komen ze later dit jaar al aanzetten met ‘Omens’. Hoe dan ook we kijken er naar uit. Ze wisten echter niet te overdonderen. Er staat geen eenheid voor je. Gitarist Willie Adler was niet van de partij om persoonlijke reden. Bullshit, niet gevaccineerd, kom daar toch godverdomme voor uit. Met Phil Demmel, die hiervoor de Vio-lence tournee laat schieten, had men wel de beste interimaris die er op de markt te vinden is. Toch voel je dat het allemaal niet van een leien dakje loopt. Dat in combinatie met een niet zo goed afgesteld geluid zorgde ervoor dat songs als ‘Ruin’, ‘Ghost Walking’ en het afsluitende ‘Redneck’ niet voor het vuurwerk zorgde dat je anders mag verwachten. Gelukkig barste frontman Randy Blythe wel van de energie waarmee hij een scheve situatie nagenoeg helemaal recht trok.

Tijd voor de hoofdbrok dan: JUDAS PRIEST (6). Al 50 jaar lang een metalinstituut. Alleen zijn ze de voorbije maand al meerdere malen in de buurt geweest. We zagen ze al op de Graspop Metal Meeting en een week voor deze show stonden ze een kleine 100 km verder nog in de 013. Van het goede te veel dus. Lokeren was voor Priest de eindhalte van twee en een halve maand rondtreken in Europa. Rob Halford viert binnenkort zijn 71^ste verjaardag en dan moet je niet onnozel doen. Zoiets weegt. Zeker op de stem. De setlist oogde fantastisch. Een bloemlezing uit hun rijke oeuvre waar niets op aan te merken valt. Het is echter duidelijk dat Rob alle hoge noten niet meer haalt. Heel normaal, maar laat iets als ‘Freewheel Burning’ dan uit de setlist. Nu klonk het als een soort van instrumentale versie want de frontman liet het refrein helemaal over aan het publiek. Enkel wie op de voorste rijen stond kon dan horen dat er werd meegezongen, achteraan was er niets van te merken. Opnieuw een raadsel voor ons waarom het publiek niet 100% mee was, maar het was wel een feit. De scherpte is er dus een beetje af, na 50 jaar begrijpelijk.

Zoals gebruikelijk mocht het duo GOE VUR IN DEN OTTO (8) de meute daarna een nachtzoen geven. Dat werd natuurlijk een ferme lik aan je oor en een vinger in de anus. Geef die gasten een natte gazet en ze scheuren ze in twee. Het wereldrecord de langste paardenworst oppeuzelen had men al scherper gesteld, dus kon een vette set er nog wel bij. Altijd goed voor de sfeer, dus waarom programmeert men die gasten eens niet midden in de affiche? Ze zijn efficiënter dan tien Jo Met de Banjo’s samen qua publieksopwarmer. Dat bewijs leverden ze op Rock Werchter dit jaar. Want als er een ding is dat de metaldag 2022 had kunnen gebruiken was het uitbundigheid. We zijn er zeker van dat de aanwezigen met plezier daar een eco-munt voor overhebben.