Nostalgische wereldklasse op uitverkocht ROCK ZOTTEGEM

Al voor de dertigste keer werd het anders zo rustige Oost-Vlaamse stadje Zottegem overspoeld door enthousiaste muziekliefhebbers. Organisator Kurt De Loor slaagt er telkens opnieuw in een paar kleppers naar het festivalterrein op de Bevegemse Vijvers te lokken en een gevarieerde affiche voor te stellen. Eerst Heideroosjes en Brutus en dan Eurovisiesongfestival-vedette Joost Klein? Check! De West-Vlaamse rapper Brihang tussen Bizkit Park, Hellmut Lotti en John Fogerty? Check!

Tekst: Peter Vanhecke en Wim Vander Haegen – Foto’s: Claude Bosschem (vrijdag) en Tomy Devogelaere (zaterdag)

Hoewel we aanvankelijk wat sceptisch tegen deze wat vreemde keuze aankeken, moeten we grif toegeven: het concept werkt! Vrijdag en zaterdag waren uitverkocht en ook op zondag ‘familiedag’ met onder meer Pommelien Thijs en Bart Peeters scheelde het maar een handvol tickets om van een full house te spreken. In totaal goed voor 40.000 bezoekers, er zijn er die het met veel minder moeten doen. Even vreesden we voor een tweede Graspop/Draspop. De dagen voor het festival kreeg het terrein er stevig van langs, maar Rock Zottegem anticipeerde gevat en op een paar modderstroken na lag de weide er goed bij. Organisatorisch liep alles van een leien dakje. Al was er één minpuntje: rond het avondlijke etensuur konden de weinige eetstanden de toevloed niet aan. 38 minuten aanschuiven voor een pasta of 42 minuten voor een pak friet – we hebben het zelf getimed – is gewoonweg véél te lang. Voor de rest was dit een puike organisatie met extra punten voor de sfeer. Hardrockers namen verwonderd een kijkje bij Joost Klein en fans van Brihang of ISE deden hetzelfde bij Ironborn of Bizkit Park. Op een tweede podium gaven hiphoppers en dj’s van jetje. Niet onze cup of tea, maar ook die combinatie stoorde niemand. Was het hun gading niet, dan dronken de mensen gewoon een pint en genoten keuvelend van de gezelligheid die Rock Zottegem steevast te bieden heeft. Wij pikten er voor u de hardere sets uit …

Tot 2012, toen HEIDEROOSJES (8) tijdelijk uit elkaar gingen, waren ze niet weg te denken van onze Belgische festivalpodia. De luchtige punkrock van de Nederlanders viel in de smaak bij jong en oud en bracht zelfs de fans van verschillende muziekgenres bij elkaar. Gelukkig besliste de band enkele jaren terug om alles een nieuwe kans te geven en er opnieuw volop tegenaan te gaan. Het was dan ook niet verwonderlijk dat Heideroosjes nog niets van hun glans en glorie verloren hadden tijdens hun show op Rock Zottegem. Nog steeds even gedreven brachten ze klassiekers als ‘Scapegoat Revolution’, ‘Time Is Thicking Away’, ‘I'm Not Deaf (I'm Just Ignoring You!)’en ‘Iedereen Is Gek Behalve Jij’. En nog steeds voorzien van een vleugje humor, zoals de sneer naar de verloren halve finale van Nederland in de song ‘Damclub Hooligan’ en de aankondiging dat Joost Klein volgend jaar opnieuw deelneemt aan het Eurovisiesongfestival met Heideroosjes als begeleidingsband. Het viertal heeft hier nogmaals bewezen dat ze nog steeds bij de top in het genre horen. Welkom terug op onze festivalpodia jongens.

BRUTUS (7) zat organisatorisch wat ongelukkig gesandwiched tussen de luchtige punkrock van Heideroosjes en het techno gehak van Joost Klein. De op momenten nogal zwaar verteerbare metal en mathrock van dit Vlaams Brabantse gezelschap had dan ook wel wat moeite om echt te overtuigen. Al waren er blijkbaar wel een schare trouwe fans naar Zottegem afgezakt en wist de band ook wel wat nieuwe zieltjes te winnen. Die konden dan ook genieten van mooie versies van ‘War’ en ‘Dust’. Als minpunt kunnen we ook nu weer het gebrek aan contact met het publiek aanhalen. Drumster/zangeres Stefanie Mannaerts deed nog enigszins een verdienstelijke poging, haar bassist en gitarist verkeerden een uur lang in hun eigen wereldje.

Voor TOTO (9) was het de tweede maal dat ze op het podium van Rock Zottegem stonden. In 2015 speelden ze daar al een schitterend concert, dus waren de verwachtingen nu ook wel hooggespannen. En die werden dan ook wel ruimschoots overtroffen. De band rond gitarist Steve Lukather opende met het mooie ‘Girl Goodbye’ van hun eerste plaat, al was het tijdens die song nog een beetje zoeken naar de juiste sfeer en vibe. Maar vanaf de eerste klassieker ‘Hold The Line’ zat die er perfect in en kreeg Toto het publiek volledig op zijn hand. Songs als ‘99’, ‘Pamela’ en ‘Stop Loving You’ werden dan ook enthousiast onthaald. En dat Toto een groep supermuzikanten bij elkaar zijn, bewezen ze met het instrumentale, aan de overleden ex-leden Jeff & Mike Porcaro opgedragen ‘Jack To The Bone’. Een song waar gitarist Lukather zijn klasse ten overvloede mocht etaleren.

Net zoals de versie van ‘Little Wing’ (Jimi Hendrix) die door Lukather uitstekend werd gespeeld en gezongen. Een mooie versie van die klassieker, waarna de band op zijn elan verder ging met knap gespeelde nummers als ‘I’ll Suply The Love’, ‘Georgy Porgy’, ‘Dying On My Feet’ en ‘Home Of The Brave’ met aansluitend een leuke uitgebreide voorstelling van de band. En om hun roots binnen de muziek nog eens te benadrukken, speelde Toto een schitterende versie van de Beatles-klassieker ‘With A Help From My Friends’. Dat bleek de perfecte gangmaker voor ‘Rosanna’ en het afsluitende ‘Afrika’. Twee wereldhits die zoals verwacht massaal werden meegezongen. Opvallend was dat het publiek eerst massaal uit de bol ging op het gehak van Joost Klein en een uur later de hits van Toto luidkeels stond mee te zingen. Op Rock Zottegem worden de muzikale grenzen mooi verlegd.

Voor IRONBORN (7) was het met de Zottegemse bassist Jan Versnick een beetje van een thuismatch. De band mocht op zaterdag de dans openen en kreeg daarvoor redelijk wat Zottegemse fans op de been. Die konden dan ook headbangen op songs als ‘After The Flood’, ‘Into Darkness’, ‘Guardian Of The Scale’ en het afsluitende ‘Never Again’. Alleen jammer dat Ironborn niet wat meer gebruik maakte van het grote podium waar ze op mochten spelen, waardoor het optreden net iets te statisch overkwam.

Binnen het circuit van de cover- en of tributebands is BIZKIT PARK  (8) al een tijdje een graag geziene gast. De act krijgt dan ook de eer om op verschillende grote festivals hun ding te doen. En dat is nog steeds het mooi spelen van de hits van acts als Limp Bizkit en Linkin Park, aangevuld met het betere werk van groepen als Slipknot, Papa Roach, Korn, Drowning Pool en System Of A Down. Songs als opener ‘My Generation (Limp Bizkit), ‘Psychosocial’(Slipknot), ‘Rollin' (Air Raid Vehicle)’ (Limp Bizkit), ‘Crawling’(Linkin Park) en ‘Chop Suey!’ (System of a Down) groeiden uit tot dé hoogtepunten van het concert.

Wie dacht dat de hype rond HELLMUT LOTTI GOES METAL (8) een jaar na zijn verrassend sterke debuut op GMM zou gaan liggen, is eraan voor de moeite. Een bomvolle tent was meteen paraat en zong opener ‘Holy Diver’ uit volle borst mee, waarna ‘Poison’ en ‘Smoke On The Water’ ook het minder met hardrock bekende publiek meezoog in de kolkende sfeer. Hoewel toppers als ‘Run To The Hills’ en ‘Breaking The Law’ niet ontbreken, kunnen we op de keper beschouwd niet echt spreken van ‘goes metal’. Lotti en zijn (overigens alweer uitstekende) band kiezen eerder voor op klassieke (hard)rock gebaseerde songs zoals het eigen nummer ‘The Darkness’, een werkelijk massaal meegebruld ‘When The Lady Smiles’ en het eeuwige ‘Born To Be Wild’. Een stukje ‘Tiritomba’ mocht ook nu weer niet ontbreken. Met ‘Still Loving You’ kreeg Hellmut de tent stil, terwijl ook ‘Here I Go Again’ de sentimentele snaar perfect wist te raken. Het slotoffensief met ‘Paradise City’ en bisnummer ‘Highway To Hell’ toonden nogmaals aan dat hardrock van alle tijden is en Helmut Lotti in elk genre een pure klasbak is.

Onder de noemer ‘The Celebrations Tour’ trekt JOHN FOGERTY (9) vandaag de wereld rond om de talrijke hits van zijn voormalige band Creedence Clearwater Revival te vieren. Nota bene zijn eigen songs waarvan hij pas na een meer dan vijftig (!) jaar durende juridische strijd de rechten terugkreeg. Al die tijd moest Fogerty knarsetandend toezien hoe een platenfirma dankzij een destijds achteloos ondertekend wurgcontract miljoenen en nog eens miljoenen dollars binnenreef en de artiest zelf noppes kreeg. Dat is nu eindelijk verleden tijd en daar is John maar wat blij mee. Al meteen kregen we het te horen met het aandoenlijke “I’m so happy I have my songs back”. Dat het publiek bijzonder graag in die blijdschap deelde, wisten we al vanaf de eerste song. ‘Bad Moon Rising’ stak meteen de lont aan het vuur en plaveide het pad voor een opeenvolging van tijdloze nummers. ‘Up Around The Bend’, ‘Green River’, ‘Born On The Bayou’, ‘Who'll Stop The Rain’ en ‘Lookin' Out My Back Door’ werden in een verschroeiend tempo op een alweer eivolle tent losgelaten. Tussendoor kreeg Fogerty de lachers op zijn hand toen hij het hartverwarmende onthaal eerde met de woorden dat hij oprecht blij was in ‘Zz, zo, zo … Crazy Town’ te mogen spelen.

John laat zich tegenwoordig omringen door een vrij jonge band met een prominente rol voor zijn zoons Shane en Tyler, die zelf deel uitmaken van de blues/sixtiesrock-band Hearty Harr). Maar dé glansrol schrijven we graag op het conto van saxofonist Rob Stone die Fogerty’s solosongs ‘Rock And Roll Girls’ en het aan Johns vrouw Julie opgedragen ‘Joy Of My Life’ tot adembenemend knappe hoogten wist te stuwen. De frontman zelf mag dan 79 jaar oud zijn en zelfs hier en daar een klein (gitaar)steekje laten vallen, de frisse klasse droop van de tentwanden. John eerde zijn roots met de Lead Belly-cover ‘Cotton Fields’ dat onmiddellijk werd gevolgd door’Fight Fire’ van The Golliwogs, de pre-CCR band waar de zanger van 1964 tot 1967 deel van uitmaakte. Het laatste deel van de set werd zo mogelijk nòg succesvoller met achtereenvolgens ‘Have You Ever Seen The Rain?’, ‘Down On The Corner’, opnieuw een solonummer met ‘The Old Man Down The Road’ en afsluiter ‘Fortunate Son’. Na eerst een Duvel te hebben genuttigd gaf de legendarische songschrijver het uitzinnige publiek nog een welverdiende nachtzoen met ‘Rockin' All Over The World’ en - wat dacht u anders - ‘Proud Mary’ dat een extra dimensie kreeg door alweer die bloedmooie saxofoon. Nostalgie? Klopt. Wereldklasse? Zeker!