De metalheads en liefhebbers van het wat zwaardere materiaal hebben dit jaar op Werchter weinig redenen tot klagen. Er zitten genoeg zware diamanten verspreid doorheen de vierdaagse muziekviering. De sterkste concentratie aan heavy materiaal vinden we op donderdag terug. Wie graag de nekspieren een goede workout geeft, kon net als ons op donderdag genoeg intensiteit op de podia tegenkomen.
Tekst: Robin Maes – Foto’s: Hans Van Hoof
Het is de eerste dag van Rock Werchter en dus zitten de meesten nog lekker fris en fruitig. Na de eerste guitige gitaarklanken op Main Stage komt alles mooi op gang. De eerste keer dat we écht in een muzikale stroomversnelling komen met wat stevigere rock is bij het feestje onder leiding van THE HIVES (7). De Zweden zijn zeer graag geziene gasten in Werchter en staan garant voor gezelligheid. Ze kondigen zichzelf aan als “the greatest band on the planet”. Deze arrogante knipoog is bewust over the top, maar het zet ook de nodige druk.
De start van The Hives levert niet metéén vuurwerk op, want het eerder tamme publiek schiet niet te snel uit de startblokken bij ‘Bogus Operandi’ en ‘Main Offender’. Ook de band zelf start ietsje slomer, maar frontman Pelle Almqvist is niet van plan om zo verder te gaan. Hij is er op getraind om alles en iedereen wakker te schudden en doet dit met bravoure. Zijn bindteksten zijn vaak hilarisch arrogant: ‘I want you to clap and applaud at the same time’ zorgt voor een giechel, ‘Werchter is peaking now, you can go home early after The Hives!’ voor een bulderlach.
De band heeft een knappe stage presence waarbij alle bandleden strak in het pak zitten. Ook de andere bandleden hebben genoeg showmanship en krijgen de massa steeds meer mee. Het cumuleert allemaal bij de hit ‘Hate To Say I Told You So’ halfweg de show. Als bij wonder vormt zich een moshpit wat de zanger niet ontgaat. Later zou hij er met plezier zelf inkruipen. Eindigen doet de band met die andere hit, ‘Tick Tick Boom’. Deze sleept bijna tien minuten aan met tussendoor bandintroducties, geintjes en opbouw. Té veel om de leuke vaart tot het einde te bewaren. Toch was dit weer een zeer aangenaam uurtje zweten met de Zweden.
De zwaarheid aan de Main Stage wordt een serieus pak verder geduwd met de volgende band. Vorig jaar headliner op Graspop, nu opnieuw klaar om de mainstream te veroveren op Werchter: iedereen hoopt op een serieuze portie explosiviteit van PARKWAY DRIVE (8). En óf we die krijgen. Al bij opener ‘Glitch’ trakteren de Australiërs de weide op explosies en vuur, en vooral een héél lekkere sound. Alles klinkt enorm vol, wordt strak gespeeld en zanger Winston McCall is zijn energieke zelve en zeer goed bij stem.
De show die PWD brengt verdient het zonder twijfel om nog enkele uren later geprogrammeerd te worden. ‘Prey’ en ‘Vice Grip’ zijn moderne meezingers die duidelijk in trek zijn bij het publiek. Halfweg de show krijgen we een strijkkwartet erbij op het reeds imposant opgebouwde podium. Zij zorgen voor dat tikkeltje extra bij het prachtige epos genaamd ‘Chronos’. Het is zó sterk dat bij gevolg hierna ‘Darker Still’ een pak zwakker overkomt. Nog meer creatief vuurspel volgt bij ‘Crushed’. Het is warm vooraan. Als je het publiek van een zaalshow of Graspop gewoon bent, is Parkway voor de Werchter-weide wel even aanpassen. Alles verloopt tussen het volk een pak gezapiger. Maar dat iedereen geniet met grote teugen, is wél duidelijk: men springt, lacht en klapt hartstochtelijk mee. De old school fans blijven qua ouder werk zwaar op hun honger zitten, maar krijgen met ‘Wild Eyes’ als afsluiter toch nog een schoon breakdown-moment.
Punkers, folk-fans en metalheads slaan de handen in elkaar voor de Iers-Amerikaanse sensatie genaamd de DROPKICK MURPHYS (7). Intussen zijn de Murphys ook een instituut en kunnen ze als geen ander feestnummers over de meest tragische gebeurtenissen schrijven. Ze komen op met de eerste banjotonen van ‘The State Of Massachusetts’. Meer dan enkele tokkeltjes zijn niet nodig om groot gejuich te ontvangen. Werchter zit vol goesting en kleurt een uur lang Iers groen.
‘The Boys Are Back’ is nog zo’n song die iedereen lijkt te kennen. De zestallige bende (nog steeds zonder Al Barr) bevolkt het podium goed. Met doedelzakken, violen, piano en een accordeon zijn er continue iets minder conventionele instrumenten (toch bij een rockshow) te bewonderen. De Murphys wisselen heerlijk vaak af in hun setlist. Werchter kan zo feesten op ‘Captain Kelly’s Kitchen’, ‘Two 6’s Upside Down’ en tot mijn eigen verbazing m’n persoonlijke favorieten ‘The Hardest Mile’ en ‘The Irish Rover’. Heerlijke songs zijn dat.
Het constante feestgedruis stopt nooit maar neemt niet weg dat het showgehalte wel naar beneden is gedoken. Wie net Parkway zag, ziet de Murphys veel minder wauw-effect brengen. Hier en daar is er vuur maar dit lijkt mogelijks geleend te zijn van een andere band. Meer dan eens lijkt het zelfs niet de tonen van de muziek te volgen. Na enkele vlammen is het weer voorbij.
‘Rose Tattoo’ verspreidt liefde doorheen de massa, naar het einde toe is ‘I’m Shipping Up To Boston’ een logisch hoogtepunt. Het slaagt zó aan dat ze Werchter trakteren op een extra lange versie. Terloops kondigen ze ook aan dat ze volgend jaar terugkeren naar Antwerpen. Aan het gejuich te verstaan raakt die Lotto Arena makkelijk vol.
Niet enkel op Main hebben de zware gitaren het voor het zeggen vandaag. Op The Slope kunnen we genieten van de rasta metal van het Britse SKINDRED (6). Benji Webbe is bijna een zestiger, maar dat stopt hem niet om constante kostuumwissels door te voeren en met z’n eeuwig sappig en smakelijk accent de aanwezige meute op te jutten. The Slope is mooi volgelopen en eet uit z’n handpalm.
Na enkele songs gaat het bergaf. Er zijn héél vaak standaardvragen à la ‘How are you doing?!’ aan het publiek en dat toeter-geluidje dat de boel moet opzwepen werkt enkel enerverend. De muziekstukjes tussendoor apprecieer ik ook steeds minder en het voelt allemaal wat lui aan. ‘Jump’ van Van Halen en meteen erna ‘Jump Around’? Laat ons toch springen op jullie éigen hits.
Die komen gelukkig nog langs en ‘Kill The Power’ is dé song die de sterktes van Skindred in de verf zet. Ook ‘Nobody’ geniet de goedkeuring van de fans. Een feestje is dit zeker, maar het voelt te goedkoop aan. Sommige zaken kan een lokale DJ met z’n gsm en een bluetoothverbinding even goed. Het zelf in gang zetten van je eigen bandnaam te laten scanderen door de fans is ook passé.
Wanneer headliner Lenny Kravitz begint aan z’n set met de riff van ‘Are You Gonna Go My Way’, hebben de metalheads al heel wat muzikaal genot achter de rug. Vandaag vormt een mooi bewijs dat Werchter gerust sterk mag blijven toegeven aan z’n heavy kant. Het publiek lijkt het met veel plezier te smaken.
